Ελληνική Μυθολογία!!!

Ιστορία της Αρχαίας Αθήνας, Ο Μύθος




Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο.
Το δεύτερο όνομά της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα (Κέκρωψ), ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του.


Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον..) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.
Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της.
Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.
Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες κάτοικοι.
Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο αιώνα π.Χ.
Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι ζήτησαν την συμβουλή του μαντείου των Δελφών, το οποίο τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο εόρταζαν τα Αγραύλεια.
Οι τρεις κόρες του Κέκροπα, Άγραυλος, Έρση και Πάνδροσος, στις οποίες η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε το κουτί, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Δεν υπάκουσαν και τιμωρήθηκαν, κρατήρας 410 π.Χ. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε ένα κουτί στην Άγραυλο ή Άγλαυρο, την ίδια κόρη του βασιλιά Κέκροπα, και στις δύο αδελφές της, Έρση και Πάνδροσο, με την οδηγία να μην το ανοίξουν.
Η Πάνδροσος, η μικρότερη, υπάκουσε, αλλά η Άγραυλος και η Έρση το άνοιξαν και είδαν ένα ερπετό με την μορφή παιδιού ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ένα φίδι περιτυλιγμένο γύρω από το μωρό Εριχθόνιο, το οποίο βγήκε έξω και αναρριχήθηκε στην ασπίδα της Αθηνάς.
Οι κοπέλες τρομαγμένες από αυτό που είδαν, έπεσαν από την Ακρόπολη και σκοτώθηκαν.
Τον Κέκροπα διαδέχθηκε ο γιος του, Ερυσίχθων, ο οποίος δεν είχε παιδιά και αυτόν ο Κραναός. Μια από τις θυγατέρες του Κραναού, ονομαζόταν Ατθίς και από το όνομα της, ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε Αττική.
Ο Κραναός εκθρονίσθηκε από τον Αμφικτύωνα, ο οποίος εν συνεχεία εξορίστηκε από τον Εριχθόνιο, γιο του Ήφαιστου και της Γης.
Ο μύθος τον παριστάνει σαν μισό άνθρωπο και μισό ερπετό. Ανέβηκε στον θρόνο γύρω στα 1500 π.Χ. και εδραίωσε μια ισχυρή δυναστεία, από την οποία προήλθαν οι ήρωες Πανδίων, Ερεχθεύς, Αιγέας, Θησέας. Ο Εριχθόνιος τοποθέτησε στην Ακρόπολη το ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς και εισήγαγε την εορτή, τα Αθήναια. Ήταν ο εφευρέτης των αρμάτων με τις τέσσαρες ρόδες και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την εκτροφή αλόγων. Παντρεύτηκε την νύμφη Πασιθέα και απέκτησε ένα γιο, τον Πανδίονα. Ο Πανδίων παντρεύτηκε την νύμφη Ζευξίππη και απέκτησε δίδυμους γιους, τον Ερεχθέα και Βάτη και δύο κόρες, την Πρόκνη και την Φιλομήλα.
Τον Πανδίονα διαδέχθηκε ο Ερεχθεύς. Όταν ο Ερεχθεύς ήταν σε πόλεμο με τους Ελευσίνιους και Θράκες, υπό την αρχηγία του Εύμολπου, έλαβε χρησμό από τους Δελφούς, ότι για να νικήσει θα έπρεπε να θυσιάσει τις τρεις από τις έξι θυγατέρες του. Όταν οι κοπέλες με την θέληση τους συναίνεσαν, ο Ερεχθεύς τις θυσίασε. Μετά την θυσία, πήγε στην μάχη με αυτοπεποίθηση και εξολόθρευσε τον εχθρό του.
Όταν οι Ελευσίνιοι νικήθηκαν, ο Ποσειδών στον θυμό του κατέστρεψε το σπίτι του Ερεχθέως, ο οποίος πιθανόν σκοτώθηκε στην μάχη.
Τον Ερεχθέα διαδέχθηκε ο γιος του, Κέκρωψ ΙΙ και αυτόν, ο γιος του Πανδίων ΙΙ, ο οποίος είχε τέσσαρες γιους, τον Αιγέα, Πάλλαδα, Νίσο και Λύκο.

Οι απόγονοι της Έχιδνας






Σαν απόγονοι της Έχιδνας (κόρης της Μέδουσας) και του Τυφώνα (Τυφωέα) αναφέρονται , ο Κέρβερος, η Λερναία Ύδρα, το Λιοντάρι της Νεμέας, ο Όρθρος, η Σφίγγα και τη Χίμαιρα. Μερικοί μάλιστα αναφέρουν ότι παιδί της Έχιδνας ήταν και η τρομερή Σκύλλα, παρόλο που δεν είναι λίγοι που αποδίδουν τη γέννησή της στο Φόρβαντα και την Εκάτη.
Όλα αυτά τα τέρατα, καθώς και άλλα, νεότερα ή παλαιότερα αντικατοπτρίζουν τους πρωτόγονους φόβους του ανθρώπου, τόσο όσον αφορά την επίγεια και υπόγεια ζωή, αλλά και όσον αφορά την υδρόβια ζωή, ακόμη και την αερόβια ζωή• ίσως, όμως να προβάλλουν και αρκετά πραγματικά μεν, αλλά μυστήρια τέρατα (τέρας του Λοχ Νες), τα οποία πολλοί έχουν δει, αλλά περισσότεροι αψηφούν την εγκυρότητά των αυτόπτων μαρτύρων και, περισσότερο, την ύπαρξη τέτοιων όντων, που δεν υπακούουν στους συνήθεις νόμους του σύμπαντος. Ποιος μπορεί να πει όμως με 100 % σιγουριά ότι δεν είναι καν πιθανό να υπάρξουν τέτοια τέρατα; Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι περιστατικά όπως αυτά που βλέπουμε στους «Απόρρητους Φάκελους» ή ότι ανθρώπινες τερατογενέσεις δεν μπορούν να καταλήξουν σε ένα παρόμοιο «συμβάν»; Μάλλον, κανείς ή, ίσως, πολλοί να είναι σε θέση να μας επιβεβαιώσουν ακριβώς το αντίθετο. Το ευχάριστο είναι ότι κανένα από τα τρομερά παιδιά της Έχιδνας και του Τυφώνα δεν απέκτησε απογόνους…



Ο Κέρβερος, τρομερός τρικέφαλος σκύλος, προστάτευε άγρυπνα τον Άδη, μη αφήνοντας κανένα (εκτός από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, που τον ξεγέλασαν) να εισέλθει άσκοπα στον Κάτω Κόσμο, αλλά και μη επιτρέποντας στις ψυχές να δραπετεύσουν από τον Άδη. Από το σώμα του εκφύονταν φίδια, καθώς και από την ουρά του• στον τελευταίο του άθλο, ο Ηρακλής κατάφερε να τον συλλάβει, οδηγώντας τον από τον Άδη στις Μυκήνες και πάλι πίσω. Άλλος ένας που κατάφερε να τον δαμάσει ήταν ο Ορφέας, που με το παίξιμο της λύρας του μάγεψε το τερατόμορφο σκύλο, καταφέρνοντας να βρει την Ευρυδίκη του. Η λέξη έχει περάσει στα νέα Ελληνικά, με τη σημασία του προστάτη και του φύλακα, ενώ στο χώρο των υπολογιστών αποτελεί πρότυπο ασφάλειας (Kerberos). Μερικοί ανέφεραν 2, 50 ή ακόμη και 100 κεφάλια, και όποιος τον αντίκριζε ένοιωθε φρίκη και φόβο.

Η αδελφή του, Λερναία Ύδρα, ήταν ένα τεράστιο, υδρόβιο φίδι με εννέα κεφαλές (με δυνατότητα να αποκαθιστά τυχόν κομμένο κεφάλι), από τις οποίες η 5η (μεσαία) ήταν αθάνατη, που κατοικούσε στα βαλτοτόπια και τα έλη της λίμνης Λέρνης, κοντά στο Άργος, και σκότωνε με τη δηλητηριώδη αναπνοή της τα ζώα και τους ανθρώπους και κατάστρεφε τα σπαρτά• σε ένα από τους άθλους του, τη νίκησε ο Ηρακλής με τη βοήθεια του Ιόλαου. Λέγεται ότι η ίδια η θεά Ήρα μεγάλωσε την Λερναία Ύδρα, για να σκοτώσει τον Ηρακλή• γι’ αυτό και όρισε βοηθό της ένα τεράστιο κάβουρα. Πάλι μερικοί μύθοι μιλούν για διαφορετικό αριθμό κεφαλιών (5, 6, 50, 100 ακόμη και 10000). Στη σύγχρονη τεχνολογία Hydra ήταν το κωδικό όνομα των Windows NT 4.0 Terminal Server, ακριβώς λόγω της δικτυωμένης της Λερναίας Ύδρας.

Το Λιοντάρι της Νεμέας ήταν άλλο ένα τερατοειδές θηρίο, που είχε εξαιρετικά καταστροφικές επιδόσεις, το οποίο και επίσης δάμασε ο ημίθεος Ηρακλής στον πρώτο του άθλο.

Ο Όρθρος ήταν ένας τερατόμορφος δικέφαλος σκύλος με ουρά φιδιού, που καθήκον είχε να φυλάει τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη σε ένα νησί πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες• και αυτόν τον νίκησε ο Ηρακλής με το ρόπαλό του, όπως και το Γηρυόνη.

Η Σφίγγα, της οποίας η λατρεία στην Ελλάδα προήλθε από την Αίγυπτο, ήταν ένα φτερωτό τέρας, με κεφάλι γυναίκας, γερακιού ή κριού, φτερούγες αετού και σώμα λιονταριού, που κατά το μύθο καθόταν σε ένα βράχο στο βουνό Φίκειο, κοντά στην πόλη των Θηβών, καταβροχθίζοντας τον κάθε περαστικό που δεν μπορούσε να λύσει το αίνιγμα που πάντα προέβαλλε στους περαστικούς, που της το εμπιστεύτηκαν οι Μούσες: «Ποιο ζώο γεννιέται τετράποδο, όταν μεγαλώσει γίνεται δίποδο και όταν γεράσει τρίποδο;»• ο Οιδίποδας το έλυσε και, όπως προφήτευε η προφητεία, έπεσε στους βράχους και κατατσακίστηκε.


Η Χίμαιρα ήταν ένα τρίμορφο τέρας, με κεφάλι λιονταριού, σώμα άγριας κατσίκας, πόδια δράκου και ουρά που κατέληγε σε κεφάλι φιδιού ή δράκοντα, το οποίο είχε φλογισμένη αναπνοή, που έκαιε όποιον και ό,τι βρισκόταν στο δρόμο του, εμφανιζόμενο ξαφνικά από τόπο σε τόπο, συμβολίζοντας, ίσως, την έκρηξη μικρών ηφαιστείων. Τρεφόμενη από τον Αμισώδυρο, ήταν γρηγορότερη και από αστραπή, ενώ από το στόμα και τα ρουθούνια της έβγαιναν φλόγες. Σκοτώθηκε από το Βελλερεφόντη, καθώς αυτός επέβαινε στο φτερωτό Πήγασο. Στην αρχαία Κόρινθο και Σικυώνα η μορφή της Χίμαιρας ήταν αποτυπωμένη στα νομίσματα των πόλεων και στις ασπίδες τους, ενώ ο Όμηρος την έχει περιγράψει με τον παραστατικότερο τρόπο. Στα νέα Ελληνικά, «Χίμαιρα» σημαίνει κάτι το άπιαστο, το απραγματοποίητο.


Η Σκύλλα, ωραιότατη νεανίδα, μεταμορφώθηκε σε τέρας από την Κίρκη, όταν την ερωτεύτηκε ο Γλαύκος• συχνά παρουσιάζεται ως τέρας με σώμα γυναίκας και ουρά ψαριού, ενώ φαίνεται ότι είχε 12 πόδια και 6 κεφάλια, με τρεις σειρές δοντιών το καθένα. Η Σκύλλα μπήκε σε μια σπηλιά του πορθμού της Μεσσήνης στη Σικελία και, καθισμένη σε ένα βράχο, απέναντι από την επίσης τρομερή Χάρυβδη, έτρωγε δελφίνια, φώκιες και ναυτικούς που περνούσαν από τα λημέρια της. Ο μόνος που κατάφερε να της ξεφύγει ήταν ο Οδυσσέας και οι συντρόφοι του, παρόλο που έφαγε 6 από αυτούς.

Η δημιουργία του ανθρώπινου γένους






Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Δίας και ο Προμηθέας βρίσκονταν σε μεγάλη αντιμαχία. Έτσι με εντολή του Δία ο Ήφαιστος πλάθει με χώμα και νερό την Πανδώρα,την πρώτη γυναίκα...




Ησιόδεια ανθρωπογονία

Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Δίας και ο Προμηθέας βρίσκονταν σε μεγάλη αντιμαχία. Έτσι με εντολή του Δία ο Ήφαιστος πλάθει με χώμα και νερό την Πανδώρα,την πρώτη γυναίκα. Η Αφροδίτη και οι Χάριτες τη στολίζουν με χάρη, η Αθηνά της διδάσκει τις τέχνες και τέλος ο Ερμής της φυτεύει μέσα στα στήθη της τα ψέματα και τα πλάνα λόγια που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη συμφορά. Η Πανδώρα άνοιξε και το καπάκι από το κουτί που περιείχε όλα τα κακά του κόσμου κι έτσι "μύρια πάθη στους ανθρώπους σκόρπισαν".



Πρωταγόρας (Πλατωνικός διάλογος)

Σύμφωνα με τον πλατωνικό διάλογο οι θεοί έπλασαν τα ζώα μέσα από γη και φωτιά, σμίγοντας και όσα με τη φωτιά και με τη γη γίνονταν κράμα. Όταν έπρεπε να τα στείλουν στο φως πρόσταξαν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα στολίσουν και να μοιράσουν δυνάμεις στο καθένα, όπως έπρεπε. Ο Προμηθέας ζήτησε από τον Επιμηθέα να κάνει τη διανομή, αλλά επειδή ο δεύτερος δεν ήταν όσο σοφός απαιτούσε το έργο έκανε κακή διαχείριση, ξόδεψε όλες τις δυνάμεις και άφησε αστόλιστο το γένος των ανθρώπων. Ο Προμηθέας ψάχνοντας να βρει σωτηρία για τους ανθρώπους έκλεψε από τον Ήφαιστο και την Αθηνά την έντεχνη σοφία μαζί με τη φωτιά και τους τα χάρισε. Βέβαια για την πράξη του αυτή ο Προμηθέας τιμωρήθηκε σκληρά από τους θεούς. Σε άλλους μύθους ο Προμηθέας ενώνεται με την πρώτη γυναίκα την Πανδώρα, που γεννά το Δευκαλίωνα και την Πύρρα και γίνεται ο γενάρχης των ανθρώπων γενικά και των Ελλήνων ειδικά. Ο Προμηθέας δίδαξε στους ανθρώπους τις τέχνες και τις επιστήμες με τις οποίες επιβίωσαν.

Ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα

Στον Πίνδαρο και στον Απολλόδωρο συναντάμε μετακατακλυσμιαίες ανθρωπογονίες. Τα πολύ παλιά χρόνια επειδή οι άνθρωποι είχαν γίνει κακοί ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό. Με συμβουλή του Προμηθέα (του προστάτη των ανθρώπων) ο Δευκαλίωνας κατασκεύασε μια λάρνακα και κλείστηκε μέσα σε αυτήν μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα και όλα τα απαραίτητα εφόδια. Όταν τα νερά του κατακλυσμού σκέπασαν τα πάντα, η λάρνακα του Δευκαλίωνα που ταξίδευε πολλές μέρες προσάραξε σε μια βουνοκορφή, στον Παρνασσό (ή στην Όρθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη). Όταν η βροχή σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα βγήκαν από τη λάρνακα και αφού ευχαρίστησαν το Δία που τους έσωσε του ζήτησαν να δημιουργήσει εκ νέου ανθρώπους. Ακολουθώντας τις οδηγίες του θεού, ο Δευκαλίων και η Πύρρα σκέπασαν τα πρόσωπά τους και στη συνέχεια έπαιρναν πέτρες από τη γη και τις έριχναν πίσω από την πλάτη τους χωρίς να κοιτάζουν. Από τα λιθάρια που έριξε ο Δευκαλίωνας γεννήθηκαν οι άνδρες, ενώ από τα λιθάρια που έριξε η Πύρρα γεννήθηκαν οι γυναίκες. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες, επειδή στα αρχαία Ελληνικά η πέτρα ονομάζεται λας. Από το Δευκαλίωνα και την Πύρρα γεννήθηκε και ο Έλληνας, από τον οποίο έλκουμε το όνομά μας.

Συμπόσιον ( Πλατωνικός διάλογος)

Σύμφωνα με αυτόν το μύθο το ανθρώπινο γένος στην αρχή διακρινόταν σε τρία φύλα, αρσενικό, θηλυκό και μεικτό. Το κάθε σώμα ήταν σφαιρικό και είχε διπλές σειρές από μέλη και όργανα. Διέθετε υπερβολική δύναμη και αλαζονεία, και οι θεοί επειδή ήθελαν να περιορίσουν αυτά τα φαινόμενα έκοψαν το κάθε σώμα στα δύο, δηλαδή από κάθε σώμα δημιουργήθηκαν δυο άνθρωποι. Οι άνθρωποι αυτοί επειδή είναι και επειδή νιώθουν μισοί επιδιώκουν με τον έρωτα, ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο, να ενωθούν πάλι με το χαμένο μισό τους. Ο Πλάτωνας ξεφεύγοντας από τη φυσιογνωμία του μύθου προσπαθεί να εξηγήσει την οποιαδήποτε ερωτική έλξη σαν τάση επανασύνδεσης του καθενός με το χαμένο κομμάτι του.

Αργώ το αρχαίο διαστημόπλοιο (Ι)







Η αρχαία ελληνική μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.
Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία, ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.

Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Αργό, Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα ολύμπιους θεούς, οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους. Η εξωγήινη καταγωγή της Α8ηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρητη.


Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο, ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά. Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ότι ένας από τους τύπους των UFO είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου. Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βαλανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία καυασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, όπου έχουν αναφερδεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σε αυτόν το λόφο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος. Όμως, το πιο σημαντικό είναι όιι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στη μέση μια κάθετη γραμμή. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία αναφορά σχεακά με αυτό το σύμβολο προέρχειαι από τη Ρωσία στις 27/9/1989 και μεταδόδηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι αναφέρδηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά ότι αυτό το UFO είχε στη μια πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο μ' εκείνο του Βόλου.
Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σε αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν θεϊκές ικανότητες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός απ' όλους τους ανδρώπους, έβλετιε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι. Πιστεύετε ότι ένα μέρος αυτών των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα δεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας 8α χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή, η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαδέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.

Επίσης, συμμετείχε ο θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με τη λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Αδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη) καθώς και τούς χθόνιους θεούς. Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στη Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε τη λύρα του και με ας παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε τη μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει τη δύναμη της βαρύτητας.


Αλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτηπκές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάσιορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν γιοι του Δία και της Λήδας, και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος γνώριζε ιις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.
Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Αργός, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος.

Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο·. «Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα ίου πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).

Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος σιο έργο του Αργοναυιικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».


Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για ίο φόνο του Αψΰρτου, του αδελφού της Μήδειας τόν οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί καθαριστούν από το φόνο από την Κίρκη». Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:

«Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί σιις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω να περιέλδω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δε φδάσειε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά...» (στ. 1160-1188).
Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων ολύμπιων θεών, οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.

Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»: «Οι Αλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).

Αργώ το αρχαίο διαστημόπλοιο (II)







Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν μττορεί να ξεκινάει από τις Αλπεις ούτε να πετάει πάνω από τη Λιβύη, αλλά ούτε, όπως αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα, να βρίσκεται σε μια κλειστή λίμνη όπως η Τριτωνίδα. Σχετικά με αυτό το θέμα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ενώ η Αργώ περιέπλεε τον Μαλέα, παρασύρθηκε, όπως λένε, από βόρειο άνεμο και ρίχθηκε μακριά, στη Λιβύη. Πριν όμως αντιληφθεί την ξηρά, ρίχθηκε σία βράχια της λίμνης Τριτωνίδας».

Επίσης, ο Ι. Ρισπέν στο έργο του Ελληνική Μνθολογία αναφέρει ότι: «Μετά την αναχώρηση τους από το νησί των Φαιάκων, οι Αργοναύτες έφβασαν κοντά στην Πελοπόννησο. Σφοδρή όμως τρικυμία τους απομάκρυνε από αυτήν και τους έριξε στις ακτές της Λιβύης. Αφού αποβιβάσθηκαν στις αμμώδεις προσχώσεις της Μεγάλης Σύρτεως, βάδισαν επί δώδεκα μέρες και δώδεκα νύχτες, μεταφέροντας την Αργώ στους ώμους τους και έφθασαν στην Τριτωνίδα, από την οποία βγήκαν χάρη στον Τρίτωνα».




Σε αυτό το σημείο πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί ότι, όταν στην αρχαιότητα αντέγραφαν κάποιο έργο, δεν το μετέφεραν πάντοτε με ακρίβεια, αλλά, αν υπήρχε κάποιο ακατανόητο γι' αυτούς κείμενο, είτε ίο παρέλειπαν είτε το προσάρμοζαν στο γενικό νόημα του έργου. Στην παραπάνω περίπτωση, που ο αντιγραφέας αγνοούσε ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο και αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένα πλοίο από την ανοικτή δάλασσα βρέδηκε σε μια λίμνη, πρόσδεσε ΐη δική του εκδοχή, που θεωρούσε ότι ήταν η πιο λογική, ότι δηλαδή το μετέφεραν οι Αργοναύτες δώδεκα ημέρες και νύχτες στους ώμους τους και μετά το έριξαν στη λίμνη ή, σύμφωνα με χην άλλη εκδοχή, ότι παρασύρθηκε από βόρειο άνεμο και έπεσε στη λίμνη.

Η Αργώ εκτός από διαστημόπλοιο ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους: «Αλλά εις τους Μινύας οι θεοί επέβαλαν σκληράν δυστυχίαν, εις το έσχατον δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμεν ίο ύδωρ (Ορφικά, στ, 1068-69}». «Όιαν ανεφάνη κατά τη δεκάτην ημέραν η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσηγγίσαμε εις τα Ριτταία Υψώματα, από εκεί δε αμέσως η Αργώ προχωρούσα ταχέως διήρχετο δια στενού ρείθρου».
Σχετικά με αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος στο βιβλίο του Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά:

Είναι ενδιαφέρονια αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάνιρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τόν τίτλο «Ευρέθησαν θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν» (ιεύχ. 533, 18 Σεπιεμβρίου 1954) και πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχειο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάνιρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε καίω από ιούς πάγους του Πόλου με υποβρύχιο. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυιό άρθρο: «Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχομένον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών άκαρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγας που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν "αεριζομένην", δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Αλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφυγή την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προσιατευθή.

»Η διάβασις εφαίνειο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπίστωση τελικώς, ότι κάτω ωρισμένου βάθους, όλαι αυtαί oi διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή tο σκάφος τριάνια μέτρα, δια να ευρέθη εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγόβουνων έλυωνεν εις το βά8ος αυtό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάιων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διειηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα...»



Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φθάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα οδηγοΰντες το ταχύ πλοίον εφδάσαμεν εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι μόνοι εκ των άλλων ανδρώπων είναι εστερημένοι από το φως του ήλιου, του διατρεχόντος δια πυρός, γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του Ήλιου».
Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου είναι συνέχεια ημέρα και από ης 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχει νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο στα ίδια χρονικά διαστήματα επικρατεί νύχτα και ημέρα.

Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα.
Όμως και η γλώσσα που μιλούσαν οι Αργοναύτες δεν ήταν η καθομιλουμένη της εποχής. Σχετικά με αυτό το στοιχείο, υπάρχει μια αξιόλογη άποψη από τους Γάλλους ερευνητές Ζακί Μπερζιε, Λούι Παουελς και Ζακ Μπεργκιέρ, οι οηοίοι σιο βιβλίο τους Αιώνιος Άνθρωπος γράφουν τα παρακάτω:


Μερικοί οξυδερκείς συγγραφείς, που τους έκανε εντύπωση η ομοιότηια που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις γοιβική και γεωτική, πίστεψαν ότι πρέπει να υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στη γοτδική και στη γεωδαιτική ή μαγική τέχνη. Για μας, γοτθική τέχνη -αρ γκοτίκ στα Γαλλικά- δεν είναι παρά μια ορθογραφική παραμόρφωση [ης λέξης αργκοτίκ που σημαίνει «γλώσσα της πιάτσας» και που η ομοφωνία της είναι τέλεια, σύμφωνα με το νόμο της φωνητικής. Είναι η παραδοσιακή σολομωνική που διέπει όλες ιις γλώσσες και δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την ορθογραφία. Ο καθεδρικός ναός είναι ένα έργο ιέχνης «art goth» ή «argot» (αργκό) σαν «μια ιδιάζουσα γλώσσα για όλα τα άτομα που έχουν συμφέρον να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, χωρίς να γίνονιαι αντιληπτοί από αυτούς που τους περιβάλλουν». Πρόκειται συνεπώς για μια ατιοκρυφιστική ομιλούμενη. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη μάγκικη γλώσσα είναι αποκρυφισιές, απόγονοι των argo (αργκό)-ναυτών (Αργοναυτών), που επέβαιναν σιο πλοίο Αργκό (Αργώ), πλέοντας με ούριο άνεμο προς την ευδαίμονα παραλία της Κολχίδας, για να κατακτήσουν το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας (...).

Αργώ το αρχαίο διαστημόπλοιο (III)







Όμως η Αργώ, εκτός από τόν πλανήτη μας, ταξίδευε σε άλλες διαστάσεις ή σε άλλα πλανητικά συστήμαια του Γαλαξία μας. Όπως αναφέρεται σχετικά, ο Ορφέας γνώριζε καλά τις πύλες του Αδη και τις πύλες του Ήλιου.
Με τη φράση «πύλες του Αδη» κρυπτογραφείται το πέρασμα σε άλλες διαστάσεις και με τη φράση «πύλες του Ήλιου» τα ταξίδια σε άλλα πλανητικά συστήμαια. Για να επιτευχθούν αυτά τα διαπλανητικά ταξίδια, η Αργώ εκμεταλλευόταν τις παράδοξες ιδιότητες που υπάρχουν στο Τρίγωνο των Βερμούδων, οι οποίες ήταν γνωστές οίους ολύμπιους δέους, καδώς και σε ορισμένους μύστες.


Το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια περιοχή η οποία εκτείνεται από το Μαϊάμι σιο Πουέρτο Ρίκο και στις Βερμούδες, και που έχει καεαστεί γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο για τις συχνές εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων που συμβαίνουν εκεί, οι οποίες, σύμφωνα με την τελευταία άποψη, οφείλονται σε ηλεκτρομαγνητικές και βαρυτικές ανωμαλίες που προκαλεί μια πύλη σε άλλες διαστάσεις ή άλλα πλανητικά συστήματα.


Στην περιοχή αυτή, συμφωνά με διάφορους ερευνητές, υπήρχε η μυθική ήπειρος Ατλαντίδα, στην οποία χρησιμοποιούσαν απεριόριστες ποσότητες ενέργειας, την οποία παρείχε ένας γιγαντιαίος κρύσταλλος, ο οποίος τη συνέλεγε από το ηλιακό μας σύστημα. Όπως εικάζεται, μετά τον κατακλυσμό της Ατλαντίδας αυτός βυθίστηκε στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων κι εξακολουδεί ακόμα και σήμερα να λειτουργεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν τα γνωστά φαινόμενα.
Όπως διαφαίνεται από το παρακάτω αιτόσπασμα, και η Αργώ είχε κινδυνεύσει σε αυτό το σημείο.


«Εμείς νομίζαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να διαφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εάν ο Αγκαίος δεν κατηύθυνε το πλοίο, το οποίο εκινείτο κάτω από ισχυρή δύναμη, ώστε να έλθει στο δεξιό μέρος του αιγιαλού, αφού το ανάγκασε να υπακούσει στα πελεκητά πηδάλια, εκείνο δε (το πλοίο) ανεπήδησε στην επιφάνεια της θάλασσας πιεζόμενο από τα δύο χέρια του».


Αυτή η περιοχή, καθώς και οι κίνδυνοι που κρύβει, ήταν γνωστή κατά την αρχαιότητα και στα Ορφικά αναφέρεται με τις ονομασίες «Στύγα» και «Κυανές» ή «Συμπληγάδες Πέτρες». Όπως αναφέρει ο Ορφέας: «...πλησίον εις ιας Κυανάς Πέτρας, περί των οποίων κάποτε μου έκανε προφητικόν λόγον η μητέρα μου, η συνετή Καλλιόπη» (στ. 672-700).
Αλλά και ο Ησίοδος, στο έργο του θεογονία, αναφέρει στους στίχους 790-815 ότι το νερό της Στύγας χρησιμοποιείται για τη δοκιμασία των θεών και αναφέρει ότι το νερό αυτό, που τριγυρίζει με βίνες ασημένιες, μπορεί κατά τη δοκιμασία ενός θεού να τον ρίξει κάτω χωρίς αναπνοή, δίχως φωνή και να μην μπορεί να γευτεί την αμβροσία και το νέκταρ. Τα μέλη του μπορεί να σκεπασθούν αϊτό παράλυση.

Το κακό μπορεί να τελειώσει στο χρόνο επάνω, όμως επί εννιά χρόνια θα είναι ανήμπορος να παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια των θεών.
Ίσως μελλοντιακά, όταν οι επιστήμονες ανακαλύψουν τους νόμους που διέπουν αυτό το φαινόμενο, θα εκμεταλλευτούν τη Στύγα, όπως η Αργώ, για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις ή πλανητικά συστήματα.

Για να είναι πλήρης αυτή η έρευνα για την αρχαία Αργώ, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ενέργεια με την οποία έκανε τις εναέριες πτήσεις της ήταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία αντλούσε από ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό σύστημα, το οποίο εκμεταλλευόταν και, παράλληλα, ενίσχυε σημαντικά τις φυσικές δυνάμεις της Γης. Το σκελετό αυτόν του γεωδαιτικού συστήματος αποτελούσαν τα παρακάτω τρία συστήματα του πλανήτη μας. Το πρώτο ήταν στην περιοχή της Μεσογείου στο ρήγμα της Ερυθράς θάλασσας, το δεύτερο στην τάφρο του Πουέρτο Ρίκο στην Αμερική και το τρίτο σιην τάφρο Ραπάτο της Ιαπωνίας.
Αυτά τα τρία σημεία, με αποστάσεις 120 μοιρών μεταξύ τους, σχημάτιζαν ένα ισόπλευρο τρίγωνο στη σφαίρα της Γης που αποτελούσε τη βάση μιας ανεστραμμένης πυραμίδας που είχε κορυφή το κέντρο της Γης. Ενδιάμεσα, οικοδόμησαν πυραμίδες και τις ενίσχυσαν με μεγαλιθικά έργα. Για τα ταξίδια της Αργούς έξω από τον πλανήτη μας χρησιμοποιούσαν υδρογόνο, για το οποίο υπάρχει σχετική αναφορά σε αρχαία ινδικά κείμενα όπου αναφέρεται όιι τα βιμάνας (vimanas), τα οποία ήταν ένας άλλος τύπος διαστημοπλοίων που κατασκεύαζαν οι Γιαβάνας (δηλαδή οι Ίωνες-Έλληνες), χρησιμοποιούσαν τον υδράργυρο ως κινητήρια δύναμη. Όπως γράφει σχετικά το βεδικό κείμενο Samaragana Sutradhara,


«μέσα πρέπει να τοποθετήσει κανείς τη μηχανή υδραργύρου με τη σιδερένια συσκευή θερμότητας από κάτω. Μέσω της ενέργειας που είναι λανθάνουσα στον υδράργυρο και που θέτει την προωθητική τρόμπα σε κίνηση, ένας άνθρωπος που κάθεται μέσα μπορεί να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση στόν ουρανό... στην εξωτερική δομή πρέπει να κλειστούν τέσσερα δοχεία υδραργύρου.
Όταν αυτά θερμανθούν με ελεγχόμενη φωτιά... η βιμάνα, μέσω του υδραργύρου, αναπτύσσει σφοδρή δύναμη σαν του κεραυνού... όταν αυτή η σιδερένια μηχανή, με σωστά συγκολλημένες τις ενώσεις, γεμίσει με υδράργυρο και η φωτιά φθάσει στο υψηλότερο τμήμα της, αναπτύσσει δύναμη με το βρυχηβμό λιονταριού... και με μιας γίνεται σαν μαργαριτάρι στον ουρανό...»


Αυτό το κείμενο φαίνεται ότι είναι απλοϊκό, όμως ουσιαστικά είναι κρυπτογραφημένο, και ενδεικιικά αναφέρω τη λέξη φωιιά, που βέβαια, δεν υπονοεί τη γνωστή φωτιά, αλλά κρυπτογραφεί την πυρηνική ενέργεια, την οποία κατείχε και εκμεταλλευόταν το Δωδεκάθεο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ονομασία «πυραμίδα» υπάρχει η λέξη πυρ και αυτό δεν είναε τυχαίο, επειδή η πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο, όπως προκύπτει από τη διαρρύθμιση των θαλάμων της, από το περιεχόμενο τους και από τα υλικά που βρέθηκαν μέχρι σήμερα μέσα σε αυτήν, όπως πλάκες από χαλαζία και γρανίτη, ήταν ένας πυρηνικός αντιδραστήρας.

Δαίδαλος και Ίκαρος







Το πολύπλευρο και εφευρετικό ταλέντο του Δαίδαλου έφτασε στην επινόηση και κατασκευή των φτερών που θα τους βοηθούσε να πετάξουν μακριά από τη φυλακή τους και να Γίνουν οι πρώτοι άνθρωποι που "πέταξαν" στον ουρανό.
Δαίδαλος, Αθηναίος τεχνίτης, καταγόταν από τη βασιλική οικογένεια του Κέκροπα , του πρώτου βασιλιά της Αθήνας. 'Ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης : γλύπτης, αρχιτέκτονας και ακόμα ένας πρωτοποριακός Εφευρέτης της εποχής.


Κάποτε ο πολυτάλανδος αυτός τεχνίτης έκανε ένα έγκλημα από ζήλια για τον ανιψιό και μαθητή του Τάλο. Ο Τάλος που είχε δώσει δείγματα πως θα εξελισσόταν σε ικανότατο τεχνίτη εφεύρε το πριόνι μια μέρα, καθώς παρακολουθούσε, ένα φίδι πως χρησιμοποιούσε τα σαγόνια του. Ο δαίδαλος τυφλωμένος από την ζήλια τον γκρέμισε από την Ακρόπολη . Όταν μαθεύτηκε το έγκλημα , ο Αρειος Πάγος τον καταδίκασε σε εξορία.
Έτσι βρέθηκε ο Δαίδαλος στην Κρήτη κοντά στον Μίνωα, όπου μεταξύ των άλλων κατασκευασμάτων έφτιαξε και τον περίφημο Λαβύρινθο, ένα ανάκτορο που οι διάδρομοί του ήταν τόσο περίπλοκοι που κανείς δεν μπορούσε να προσανατολιστεί. Εκεί μέσα ο Μίνωας έκλεισε το Μινώταυρο.
Στο διάστημα της εκεί παραμονής του ο Δαίδαλος απόκτησε ένα γιο, τον Ίκαρο από μια σκλάβα του παλατιού που λεγόταν Ναυκρατη.
Όταν ο Θησέας έφθασε στην Κρήτη με σκοπό να σκοτώσειI τον Μινώταυρο, ο Δαίδαλος υπέδειξε στην Αριάδνη πώς να συμβουλέψει τον ήρωα για να μπει και να βγει από το Λαβύρινθο.
Όταν το έμαθε ο Μίνωας, θύμωσε τόσο, που έκλεισε τον καλλιτέχνη και το γιο του στο Λαβύρινθο. Μέσα στη φυλακή του ο Δαίδαλος δεν έπαψε να σκέφτεται πώς θα τα καταφέρει να δραπέτευση μακριά από την Κρήτη. Ώσπου Επινόησε τα φτερά, τα κόλλησε με κερί και τα προσάρμοσε στους ώμους τους.
Πατέρας και γιος ξεκίνησαν γι' αυτή την ασύλληπτη πτήση. Ο νεαρός Ίκαρος όμως, δεν ακολούθησε τις συμβουλές του πατέρα. Του είχε πει να μην πετά χαμηλά ώστε να βραχούν τα φτερά από τα κύματα, ούτε όμως και ψηλά για να μην τα ζεστάνει πολύ ο ήλιος. Ο Ίκαρος όμως από αλαζονεία πετούσε ψηλά, ώσπου το κερί που σύνδεε τα φτερά έλιωσε από τον ήλιο και έπεσε στη θάλασσα η οποία από τότε ονομάστηκε Ικάριο Πέλαγος.











Τιτανομαχίες




Μόλις μεγάλωσε ο Δίας ανάγκασε τον Κρόνο να ξεράσει όλα τα παιδιά που είχε καταπιεί, δίνοντας του ένα φάρμακο. Τότε, όλοι μαζί, αφού ελευθέρωσαν τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες, κήρυξαν τον πόλεμο στον Κρόνο που είχε συμμάχους του τους Τιτάνες τα αδέλφια του. Όλοι οι θεοί, παλιοί και νέοι πήραν μέρος σ' αυτό τον πόλεμο, τη φοβερή τιτανομαχία. Στη διάρκεια της περίφημης αυτής μάχης, οι Τιτάνες είχαν "στρατοπεδεύσει" στο βουνό Όθρη, ενώ ο Δίας και οι δικοί του είχαν σαν ορμητήριό τους τον 'Όλυμπο.


Οι Κύκλωπες έδωσαν στο Δία τη βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα και στον , Αδη τη σκούφια που γινόταν αόρατος. Οι τρεις Εκατόγχειρες με τα τριακόσια χέρια τους σήκωναν τεράστιους βράχους εναντίον των Τιτάνων. Η νίκη για τους Ολύμπιους δεν άργησε. 'Έτσι ο Δίας έρχεται να διαδεχθεί σαν νεότερος, μια παλιότερη και πρωτόγονη γενιά θεών. Είναι σοφότερος, έχει ανώτερες αξίες κι εκπροσωπεί φυσικές δυνάμεις.
Ωστόσο, από τη γενιά των Τιτάνων, δεν ήταν όλοι με το μέρος του Κρόνου. Για παράδειγμα, ο Ωκεανός, δεν πολέμησε στο πλευρό του, ενώ ο Προμηθέας, ο γιος του Ιαπετού λένε μερικοί πως είχε βοηθήσει σημαντικά το Δία. Μετά το τέλος της τιτανομαχίας, ο Κρόνος και τα αδέλφια του αλυσοδέθηκαν και ρίχτηκαν στα Τάρταρα και έμειναν οι Εκατόγχειρες να τους φυλάνε.
Οι συνέπειες από τη νέα τάξη πραγμάτων που επικράτησε, ήταν οδυνηρές για μερικούς. Ο Ατλαντας για παράδειγμα, ο γιος του Τιτάνα Ιαπετού, τιμωρήθηκε σκληρά για τη συμμετοχή του στην Τιτανομαχία ενάντια στο Δία. 'Έτσι, τον έστειλε στα πέρατα της γης, στη Δύση, στα σύνορα της Νύχτας και του Χάους, εκεί όπου οι Εσπερίδες φυλάνε τα χρυσά μήλα.
Στο μέρος αυτό τον καταδίκασε να μείνει και να στηρίζει αιώνια τον ουρανό πάνω από τη γη ή ουρανό και γη μαζί ή σύμφωνα με άλλους, τον άξονα του κόσμου.
Ένας άλλος μύθος λεει, ότι ο Ατλαντας είχε πιο παλιά γίνει βασιλιάς, σ' ένα παραμυθένιο νησί, πέρα από τον ωκεανό, που το έλεγαν Ατλαντίδα.
Ο Ατλαντας απόκτησε από την Πλειόνη επτά κόρες, τις Πλειάδες: Ταϋγέτη, Ηλέκτρα, Αλκυόνη, Αστερόπη, Κελαινώ, Μαία και Μερόπη. Οι Πλειάδες μετά το θάνατό τους, σχημάτισαν στον ουρανό τον αστερισμό των Πλειάδων, γνωστό σαν Πούλια.
Οι Τιτανίδες Θεία, Ρέα, Θέμιδα, Μνημοσύνη, Φοίβη και Τηθύς, αν και αποτέλεσαν ζευγάρια με τους αδελφούς τους τιτάνες, για να γεννηθούν θεότητες διαφόρων τάξεων, ωστόσο στην τιτανομαχία δεν πήραν το μέρος των αδελφών τους.












Φαέθων



Για τον Φαέθοντα, το γιο του 'Ήλιου διηγούνται πολλά.
Πολλοί λένε ότι ήταν γιος της Αυγής και του Κέφαλου ενώ επικρατέστερη άποψη είναι αυτή που υποστηρίζει ότι ήταν γιος του 'Ήλιου και της Ωκεανίδας Κλυμένης και ότι ανατράφηκε από τη μητέρα του χωρίς ο πατέρας του να γνωρίζει την ύπαρξη του.


Όταν ο Φαέθων έφτασε στην εφηβεία, αποκαλύφτηκε η καταγωγή του σε πατέρα και γιο. Τότε ο έφηβος ζήτησε για απόδειξη της καταγωγής του να τον αφήσει ο πατέρας 'Ήλιος να οδηγήσει το άρμα του.
Ο 'Ήλιος στην αρχή αρνήθηκε αλλά μετά υποχώρησε δίνοντάς του πολλές οδηγίες και συμβουλές. Ο Φαέθων ακολούθησε το δρόμο που έκανε καθημερινά ο 'Ήλιος, όταν όμως έφτασε αρκετά ψηλά, τον τρόμαξε το ύψος, ιδιαίτερα φοβήθηκε τα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου και άλλαξε πορεία.

Στη συνέχεια με σπασμωδικές κινήσεις, οδηγούσε το άρμα μια πολύ χαμηλά, με κίνδυνο να βάλει φωτιά στη γη και μια πολύ ψηλά με κίνδυνο να συμβεί το ίδιο στα αστέρια.
Για να αποτρέψει τον κίνδυνο ο Δίας τον κεραυνοβόλησε και τον έριξε στον ποταμό Ηριδανό όπου οι αδελφές του Ηλιάδες τον βρήκαν και τον ενταφίασαν με όλες τις τιμές που αρμόζουν στους νεκρούς.

Ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης έγραψε μια τραγωδία με τίτλο Φαέθων εμπνευσμένος από το μύθο. Το έργο όμως αυτό δυστυχώς είναι από εκείνα που δεν διασώθηκαν εκτός ίσως από κάποια μικρά αποσπάσματα.

Ευρώπη






Δίας ανάμεσα στις άλλες νέες αγάπησε και την όμορφη Ευρώπη, την κόρη τοu Αγήνορα και της Τηλέιρασσας. Η κόρη έπαιζε με τις φίλες της στην παραλία της Σιδώνας και με τις χάρες της προκάλεσε τον έρωτα τοu πατέρα θεών και ανθρώπων. Για να την πλησιάσει, εκείνος, μεταμορφώθηκε σ' έναν κάτασπρο ταύρο και πήγε και ξάπλωσε στα πόδια της.
Όταν η Ευρώπη ξεθάρρεψε, άρχισε να παίζει με τον ταύρο. Κάποια στιγμή όμως που η κοπέλα είχε καθίσει στη ράχη του, το κάτασπρο ζώο σηκώθηκε και όρμησε προς τη θάλασσα.



Μάταια εκείνη φώναζε και παρακαλούσε. Ο ταύρος κολυμπούσε και ολοένα απομακρυνόταν από την ακτή. Η Ευρώπη, κρατιόταν γερά από τα κέρατά του για να μην πέσει και έτσι έφτασε μαζί του στην Κρήτη. Στην πηγή της Γορτύνας, κάτω από τη σκιά των πλατάνων το ζευγάρι έσμιξε. Από τότε τα δέντρα αυτά δε χάνουν ποτέ τα φύλλα τοuς, γιατί σκέπασαν τον έρωτα ενός θεού.
Από τον Δία και την Ευρώπη γεννήθηκαν τρεις υιοί : ο θρυλικός Μίνωας, ο γενναίος Σαρπηδόνας και ο δίκαιος Ραδάμανθης. Λένε μάλιστα ότι ο Τάλος, το ορειχάλκινο ρομπότ που φύλαγε την Κρήτη ήταν δώρο τοu Δία στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη παρέμεινε στην Κρήτη, παντρεύτηκε το βασιλιά της τον Αστερίωνα ο οποίος υιοθέτησε τα παιδιά της και έδωσε το όνομά της στη γνωστή μας ήπειρο.
Όσο για τον ταύρο που την μορφή τοu πήρε ο Δίας, ανέβηκε στον ουρανό και έγινε ο γνωστός αστερισμός τοu ταύρου, στο ζωδιακό κύκλο.
Ο Κάδμος, ο ιδρυτής της Θήβας, ήταν ο αδελφός της Ευρώπη που ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας την. Εκτός από την Ευρώπη που αγάπησε ο Δίας υπάρχει και η Ωκεανίδα Ευρώπη, η κόρη τοu Ωκεανού και της Τηθύος.
Η Ευρώπη που αγάπησε ο Δίας, έδωσε το όνομά της σε μια ήπειρο. 0 κόσμος του πνεύματος και της τέχνης Ανταποκρίθηκε στο ερέθισμα αυτού του μύθου με αληθινά αριστουργήματα.
Η "Αρπαγή της Ευρώπης" ζωγραφίστηκε από τον Τιτσιάνο και τον Ρέμπραντ και έγινε θαυμαστή παράσταση από τον Π. Βερονέζε που στολίζει το παλάτι των δόγηδων στη Βενετία.
Από το ίδιο θέμα εμπνεύστηκε ο Τσελίνι και φιλοτέχνησε ορειχάλκινο σύμπλεγμα που βρίσκεται στη Ρώμη.












Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων




Εκτός από τα ταξίδια για το νησί του Γηρυόνη και τον Κάτω Κόσμο, ο Ηρακλής έκανε ένα ακόμη σπουδαίο ταξίδι γεμάτο περιπέτειες. Τράβηξε κατά τη Δύση πέρα από τον Ωκεανό για να φέρει στον Ευρυσθέα τα περίφημα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.
Τα δέντρα με τα χρυσά μήλα φύτρωναν στον κήπο των θεών και προέρχονταν από το πολύτιμο δώρο της θεάς Γης προς την Ήρα όταν γίνονταν οι γάμοι της με τον Δία.
Ο κήπος των θεών ήταν κοντά στο μέρος όπου ο γίγαντας Ατλαντας σήκωνε στους ώμους του τον ουρανό.


Στον κήπο των θεών έμεναν και οι τρεις Εσπερίδες, κόρες της Νύχτας, οι οποίες μη αντέχοντας τον πειρασμό έκοβαν τα χρυσά μήλα της θεάς.
Η Ήρα για να τα προστατέψει έβαλε να φυλάει τα δέντρα της ένα εκατοντακέφαλο φοβερό φίδι, ο Λάδωνας, το οποίο δεν κοιμόταν ποτέ. Ο Ηρακλής ξεκίνησε για τη νέα του αποστολή κινούμενος στην αρχή βόρεια και ύστερα έφτασε μέσω Ιλλυρίας στον Ηριδανό ποταμό. Εκεί οι Νύμφες του ποταμού τον προέτρεψαν να ρωτήσει το γερο Νηρέα, θαλασσινό θεό, ποιο δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει για να βρει τον κήπο των θεών. Ο Νηρέας δεν ήταν και τόσο πρόθυμος να βοηθήσει τον Ηρακλή και ο ήρωας έπρεπε να τον ζορίσει. Στην αρχή προσπάθησε να τον συλλάβει ενώ κοιμόταν, αλλά ο Νηρέας ξύπνησε και μεταμορφωμένος πότε σε νερό, πότε σε φωτιά επιχείρησε να ξεφύγει. Ο Ηρακλής, όμως, τον έπιασε και αφού ο Νηρέας πήρε την αρχική του μορφή του έδειξε το δρόμο.
Ο ήρωας πέρασε απέναντι στην Αφρική και μετά από περιπέτειες, αφού σκότωσε στη Λιβύη το γίγαντα Ανταίο και στην Αίγυπτο το βασιλιά της Βούσιρη και το γιο του, πέρασε την Αραβία και πηγαίνοντας συνεχώς βόρεια έφτασε στον Καύκασο. Ο γίγαντας Ανταίος καλούσε όποιον ξένο περνούσε από τον τόπο του σε μονομαχία. Είχε όμως ανεξάντλητες δυνάμεις, οι οποίες πήγαζαν από την ίδια τη Γη, τη μητέρα του, όσο πατούσε σ' αυτή. Φυσικά εξόντωνε τους αντιπάλους του και τα κρανία τους τα χρησιμοποιούσε για να χτίσει ένα ναό προς τιμή του πατέρα του Ποσειδώνα. Ο Ηρακλής κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει. Τον σήκωσε ψηλά ώστε να τον αποκόψει από την πηγή των δυνάμεών του και τον σύνθλιψε ανάμεσα στα φοβερά του μπράτσα.
Στον Καύκασο ο Ηρακλής συνάντησε τον Προμηθέα, που ήταν δεμένος σ' ένα βράχο του βουνού και ένας αετός ερχόταν και του έτρωγε το συκώτι. Τον είχε τιμωρήσει ο πατέρας των θεών, ο Δίας, επειδή δεν πειθάρχησε και έδωσε τη φωτιά τους ανθρώπους, ένα πολύτιμο δώρο που άλλαξε τη ζωή τους. Ο Ηρακλής απελευθέρωσε τον Προμηθέα, και ο τελευταίος σε αντάλλαγμα του υπέδειξε έναν τρόπο για να πάρει τα μήλα των Εσπερίδων. Του είπε πως το καταλληλότερο πρόσωπο για μια τέτοια δουλειά ήταν ο αδερφός του, ο Ατλαντας, που βαστούσε στους ώμους του τον ουρανό. Τον συμβούλεψε να προσέχει γιατί ο Ατλας ήταν πονηρός και θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον ξεγελάσει.
Έτσι κι έγινε. Ο Ηρακλής βρήκε τον Ατλαντα να κρατάει στους ώμους του τις κολόνες του ουρανού και τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει να κόψει τα μήλα των Εσπερίδων. Ο Τιτάνας δέχτηκε με προθυμία, αλλά παρακάλεσε τον Ηρακλή να τον απαλλάξει για λίγο από το βάρος του μέχρι να κόψει τα μήλα και να τα φέρει. Ο Ηρακλής, αν και πονηρεύτηκε, μη μπορώντας να κάνει κι αλλιώς πήρε τις κολόνες του ουρανού στους ώμους του.
Ο Ατλας πήγε κατευθείαν στις Εσπερίδες και τους είπε να του δώσουν τα τρία χρυσά μήλα. Πρώτα, όμως, έπρεπε να εξουδετερωθεί ο Λάδωνας, το ακοίμητο φίδι-φύλακας των δέντρων. Οι Εσπερίδες κατασκεύασαν τότε ένα γλυκό ποτό στο οποίο έριξαν υπνωτικά βότανα. Μόλις ο Λάδωνας το ήπιε, έπεσε σε βαθύ ύπνο. Έτσι ο Ατλαντας πήρε τα μήλα. Ο Τιτάνας σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να φορτώσει σε άλλον τα βάρη του ουρανού. Είπε, λοιπόν, στον Ηρακλή να κρατήσει ακόμα λίγο τα βάρη του μέχρις ότου εκείνος πάει τα μήλα στον Ευρυσθέα και επιστρέψει.
Ο Ηρακλής συγκράτησε το θυμό του και επιστράτευσε την πονηριά του. Έκανε πως δέχεται, αλλά παρακάλεσε τον Ατλαντα, επειδή το βάρος του είχε κόψει τις πλάτες, να τον βοηθήσει να βάλει μια κουλούρα στις κολόνες του ουρανού, ώστε να μην ενοχλείται. Πράγματι, ο Ατλας άφησε κάτω τα μήλα και κράτησε τον ουρανό για να διευκολυνθεί ο Ηρακλής. Ο ήρωας όμως του έδωσε μια και τον έσπρωξε κάτω από τον ουρανό και αυτός ξεγλίστρησε και έφυγε.
Έτσι τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων έφτασαν στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα χάρισε στον Ηρακλή. Ο τελευταίος δεν ήθελε να τα κρατήσει και τα δώρισε στη θεά Αθηνά. Η θεά τα επέστρεψε πίσω στον κήπο των θεών, μια και η κλοπή τους ήταν ανίερο πράγμα.

Γίγαντες - Γιγαντομαχία









Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες. Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό.



Αλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.

Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.

Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα. Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.

Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια. Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν. Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Αθως.

Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.

Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι' αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες. Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα. Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Αρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες. Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.

Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας. Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν. Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη.
Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών. Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε. Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε. Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ' αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες. Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν' ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του. Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες. Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό. Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.

Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και μέσα από τα έργα τους μας περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.

Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους. Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.

Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του. Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε. Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του. Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).

Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή. Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ' ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά. Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.

Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ' ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες. Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή. Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας. Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια. Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.

Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.

Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα. Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα. Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή. Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ. Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη. Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας. Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος. Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί. Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε. Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.

Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ' ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι. Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο. Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά. Αρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Αρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο. Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.

Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους: Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου. Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων. Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια. Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ' όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες. Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.

Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα. Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου. Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος. Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ' ένα βουνό. Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο. Ο φτερωτός Ερμής και σ' αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε στον Αδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο. Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ' όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του. Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.

Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς. Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν' αντιδράσει. Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο. Επίσης, η Αρτεμη, η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους. Αυτές σκότωσαν τον Αγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους. Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν' αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Αρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.

Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους. Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά.

Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες. Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας· νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα· βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους τους Γίγαντες. Αλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

Τελχίνες


Οι Τελχίνες σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία άλλοτε φέρονται ως θνητοί και άλλοτε ως μυθικοί δαίμονες ανάλογα των μύθων.
Θεωρούνταν παιδιά της Θάλασσας, της Γης ή του Πόντου και περιγράφονται ως άποδες και άχειρες φέροντας όμως πτέρυγες.

Κατά τη αρχαία παράδοση οι Τελχίνες, που ήταν εννέα στον αριθμό, προέρχονταν από τη Κρήτη "κουροτροφήσαντες" τον Δία, εξ ου και καλούνταν Κουρήτες.
Στη συνέχεια αυτοί πήγαν στη Κύπρο και αργότερα στη Ρόδο οπού και κλήθηκε η νήσος εξ αυτών Τελχινίς.
Εκεί ίδρυσαν πολλές πόλεις μεταξύ των οποίων ήταν η Κάμειρος, η Ιαλυσός και η Λίνδος.

Η Θεά Ρέα λέγεται πως παράδωσε σ΄ αυτούς τον Ποσειδώνα τον οποίο και ανάθρεψαν με τη κόρη του Ωκεανού Καψείρα, και όταν εκείνος ανδρώθηκε έλαβε ως σύζυγο την αδελφή των Τελχίνων την Αλία από την οποία απέκτησε εξι γιους και μια κόρη την "Ρόδην" από την οποία και στη συνέχεια ονομάσθηκε έκτοτε η νήσος Ρόδος.

Κατά σχετική επίσης παράδοση οι Τελχίνες εξορίστηκαν από τη Ρόδο από τους Ηλιάδες.
Έτσι περιπλανώμενοι επέστρεψαν και προξένησαν μεγάλες καταστροφές στη νήσο.
Κατ΄ άλλη όμως παράδοση οι Τελχίνες αναχώρησαν οι ίδιοι από τη νήσο προβλέψαντες τη μεγάλη καταστροφή με κατακλυσμό από τον Δία.

Κατ΄ άλλες ακόμη παραδόσεις οι Τελχίνες ήταν μυθικοί θνητοί σπουδαίοι τεχνίτες και εφευρέτες που είχαν ανακαλύψει διάφορα μέταλλα όπως τον χαλκό και τον σίδηρο και είχαν επινοήσει πολλά εργαλεία για τη τέχνη τους, που φέροντάς τα έδινα την εντύπωση πως τους έλλειπαν τα άκρα.
Πιστεύονταν ακόμη πως αυτοί δίδαξαν στους ανθρώπους τη πρώιμη μεταλλουργία και την εξόρυξη των μετάλλων.

Οι Τελχίνες αναφέρονται ως κατασκευαστές της άρπης του Κρόνου και της τρίαινας του Ποσειδώνα καθώς και χυτά αγάλματα πολλών θεών όπως της Αθηνάς, του Απόλλωνα, της Ήρας, των Νυμφών στις πόλεις της Ρόδου κ.ά. καθώς και διαφόρων μαγικών σκευών, ποτήρια κ.λπ.
Επίσης αναφέρεται πως κάποτε ο Απόλλωνας έστειλε καταστρεπτική νόσο στους Σικυωνείς όταν αρνήθηκαν να καταβάλουν στους Τελχίνες αμοιβή για εργασία που τους πρόσφεραν σε εξοπλισμό.

Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν πολλά ονόματα που είχαν δοθεί στους Τελχίνες.
Σχετικά μ' αυτό το θέμα των ονομάτων, ένας από τους ενδιαφέροντες μύθους λέει, ότι ήταν τρία πνεύματα που είχαν τα χαρακτηριστικά ονόματα, Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός, που τα χρωστούσαν στα μέταλλα που είχαν ανακαλύψει.
Ο σαφέστατος χαρακτηρισμός των Τελχινών είναι, πνεύματα των μετάλλων.

Επίσης και η τρίαινα του Ποσειδώνα. Οι Τελχίνες είχαν συνεργαστεί με τους Κύκλωπες στην κατασκευή του περιδέραιου, που, όπως γνωρίζουμε, συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα δώρα που δόθηκαν στην Αρμονία, με την ευκαιρία του γάμου της με τον Κάδμο και που θα έφερνε μοιραία τη δυστυχία σ' όσες θα το φορούσαν.

Οι αρχαίοι συγγραφείς απέδιδαν αυτή την κακή τους φήμη στο γεγονός της ζήλιας γι' αυτούς και το φθόνο εξαιτίας της αξιοσύνης τους στις τέχνες.

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, οι Τελχίνες ήταν γιοι της θάλασσας κι αυτοί και μαζί με την Καφίρα την κόρη του Ωκεανού ανάθρεψαν τον Ποσειδώνα, που η Ρέα τους τον είχε εμπιστευθεί. Όταν μεγάλωσε ο Ποσειδώνας, τον ερωτεύθηκε η Αλία, αδελφή των Τελχινών, που του έδωσε έξι γιους και μια κόρη, τη Ρόδο. Οι έξι γιοι εξορίστηκαν στο κέντρο της γης, ενώ η Αλία που ρίχτηκε στη θάλασσα τιμήθηκε με το όνομα Λευκοθέα.
Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, κάποτε που η νήσος Ρόδος κατακλύστηκε από τη θάλασσα, οι Τελχίνες έφυγαν από το νησί, αφού το έκαναν άγονο ποτίζοντας το με το νερό της Στύγας.

Άλλος μύθος αναφέρει ότι ένας απ' αυτούς, ο Λύκος, κατέφυγε στη Λυκία και ίδρυσε εκεί το ναό του Λύκειου Απόλλωνα.

Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Απόλλωνας σκότωσε τους Τελχίνες, ενώ ένας συγγραφέας αναφέρει ότι τους σκότωσε ο Δίας, που τους εξόντωσε λόγω της κακίας τους.

Έλεγαν επίσης πως οι Τελχίνες δεν ήταν παρά οι σκύλοι του Ακταίονα, μεταμορφωμένοι, αφού είχαν κατασπαράξει τον αφέντη τους και τον καταβρόχθισαν. Κατ' άλλους ήταν οι γιοι της Νέμεσης και του Τάρταρου, κι άλλοι πάλι ισχυρίζονταν πως είχαν γεννηθεί, όπως οι Ερινύες, από το αίμα που έσταξε από την πληγή του Ουρανού, όταν αυτός ακρωτηριάστηκε από τον Κρόνο.

Ήταν συγγενείς με τους Γίγαντες και με τα άλλα τέρατα.

Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν πολλά ονόματα που είχαν δοθεί στους Τελχίνες. Σχετικά μ' αυτό το θέμα των ονομάτων, ένας από τους ενδιαφέροντες μύθους λέει, ότι ήταν τρία πνεύματα που είχαν τα χαρακτηριστικά ονόματα, Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός, που τα χρωστούσαν στα μέταλλα που είχαν ανακαλύψει. Ο σαφέστατος χαρακτηρισμός των Τελχινών είναι, πνεύματα των μετάλλων.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει "είχαν επινοήσει τέχνες πολλές κι είχαν κάνει πολλές ανακαλύψεις γνωστές και χρήσιμες για τους ανθρώπους". Σ' αυτούς οφείλονταν η άρπη (το δρεπάνι), που είχε χρησιμέψει για τον ακρωτηριασμό του Ουρανού από τον Κρόνο. Επίσης και η τρίαινα του Ποσειδώνα. Οι Τελχίνες είχαν συνεργαστεί με τους Κύκλωπες στην κατασκευή του περιδέραιου, που, όπως γνωρίζουμε, συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα δώρα που δόθηκαν στην Αρμονία, με την ευκαιρία του γάμου της με τον Κάδμο και που θα έφερνε μοιραία τη δυστυχία σ' όσες θα το φορούσαν. Ακόμα, θεωρούσαν τους Τελχίνες ότι ήταν οι πρώτοι που φιλοτέχνησαν αγάλματα των θεών και εφεύραν τη χαρακτική των μετάλλων.

Θεωρούνταν επίσης μάγοι και γητευτές και πως έφτιαχναν φίλτρα από ρίζες φυτών, από ορισμένα βότανα κι εξαπέλυαν βροχές, χαλάζι χιόνι και έριχναν ακόμα και κεραυνούς κι είχαν επιπλέον και το χάρισμα να μεταμορφώνονται, όπως κι όποτε το ήθελαν. Ήταν αμφίβια όντα, ζώντας και πάνω στη γη και μέσα στα νερά και έμοιαζαν κατά ένα μέρος με δαίμονες, κατά ένα άλλο με ανθρώπους και κατά ένα τρίτο μέρος με ψάρια κι είχαν μεμβράνη ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών, όπως οι χήνες. Κάποιες φορές τους παρίσταναν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, με φρύδια και μεγάλα βλέφαρα. Έλεγαν πως οι Τελχίνες "μάτιαζαν" και η κακία τους είχε γίνει παροιμιώδης. Οι αρχαίοι συγγραφείς απέδιδαν αυτή την κακή τους φήμη στο γεγονός της ζήλιας γι' αυτούς και το φθόνο εξαιτίας της αξιοσύνης τους στις τέχνες.

Σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς, οι Τελχίνες είχαν κατοικήσει πρώτα στη Ρόδο. Μα τους έδιωξαν από κει οι Ηλιάδες - οι γιοι του Ήλιου - που οι συγγραφείς αυτοί αναφέρουν και τα ονόματά τους: Θρίνακας, Μακαρέας και Αύγης. Κατ' άλλη παράδοση, ένας κατακλυσμός τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν το νησί. Και πήγαν από τη Ρόδο στην Κρήτη - που μερικοί τη θεωροούν τόπο καταγωγής τους - και ανέλαβαν κοντά στον Δία το ρόλο που γενικά αποδίδεται στους Κουρήτες. Τους συναντούμε και στην Κύπρο, μα δε γνωρίζουμε τίποτα για το ρόλο που παίζουν στις παραδόσεις αυτού του νησιού. Αντίθετα στο νησί Κέω (την Κέα, Τζια) μια από τις γνωστότερες οικογένειες, αυτή των Ευξαντιδών, ισχυρίζονταν πως κατάγονταν από τους Τελχίνες, μέσω του Ευξάντιου. Βασιλιάς τους ήταν ο Δημώνακας, που η σύζυγός του ονομαζόταν Μακελώ, ή Μακελλώ, ή Μακεδώ.

Κάποτε που πήγε στην Κέα ο Δίας, οι Τελχίνες δεν του έκαναν καλή υποδοχή. Μια μεταγενέστερη παράδοση έλεγε πως ο κύριος του ΟΛύμπου είχε σκοτώσει τους Τελχίνες, επειδή "το κακό μάτι τους" αρκούσε για να καταστρέψει τις σοδειές. Και μονάχα οι θυγατέρες των Τελχινών γλίτωσαν, επειδή αυτές είχαν κάνει καλύτερη υποδοχή στον Δία. Ακόμα, συναντούμε τους Τελχίνες στην Τευμησό της Βοιωτίας, όπου, όπως έλεγαν, είχαν έρθει από την Κύπρο κι είχαν ιδρύσει ναό της Τελχίνιας Αθηνάς. Τους συναντούμε και στη Σικυώνα, που, όπως και τα νησιά Κρήτη και Ρόδος, ονομάζονταν άλλοτε Τελχινία.

Ενδιαφέρον έχει και αυτό /alien.pblogs.gr/tags/telchines-kai-diabolopsaro-gr.html

Η πραγματική ταυτότητα των Τελχίνων.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη αρχαία ελληνική παράδοση, από την ένωση της θεάς Γαίας και του Πόντου (θάλασσα) γεννήθηκαν εννέα όντα τα οποία σύμφωνα με τον Καλλίμαχο κατείχαν τις ιδιότητες του βάσκανου, του γόη, του μάγου, του πανούργου, του φαρμακέως κλπ. Τα όντα αυτά ονομάστηκαν Τελχίνες από το ρήμα Θέλγω, διότι είτε όταν έγινε ο κατακλυσμός αυτοί επιχείρησαν να κολακέψουν τους θεούς, ώστε να σώσουν το τομάρι τους, είτε επειδή πίστευαν πως ήτανε απόστολοι των αρχαίων μυστηρίων με στόχο να προσελκύσει άτομα πως μύηση. Ως προς την εμφάνισή τους, οι αρχαίοι μυθολόγοι μας πληροφορούν πως είχαν κεφάλι σκύλου, σώμα ψαριού, χέρια φώκιας (στοιχείο που τους συνδέει με τον Ήφαιστο, λόγω του τρόπου που περπατά η φώκια) και πόδια χήνας ή πάπιας, ενώ επίσης τους ήθελαν και άριστους γνώστες της μεταλλουργίας, σε σημείο ώστε να τους παρουσιάζουν και ως δασκάλους του Ηφαίστου. Επίσης πίστευαν πως μόλυναν με θειάφι τα νερά της Στυγός, ξέραιναν φυτά και ποτάμια, καθώς και ότι είχαν τη δύναμη να πεθαίνουν άνθρωπο ματιάζοντάς τον.

Αρχικά ζούσανε στην Κρήτη, αλλά κάποια στιγμή μετακινήθηκαν προς την Κύπρο και την Ρόδο, με την οποία και συνδέθηκαν. Όταν η Ρέα γέννησε τον Ποσειδώνα, φοβούμενη μην τον καταπιεί ο Κρόνος, τον εμπιστεύτηκε στους Τελχίνες και στην Καφείρα. Όταν ενηλικιώθηκε ο Ποσειδώνας οι Τελχίνες τον πάντρεψαν με την αδελφή τους την Αλία, με την οποία και απέκτησε έξι αρσενικά παιδιά και μία κόρη την Ρόδο, η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον θεό Ήλιο, ενώ ως δώρο γάμου έλαβε από τους Τελχίνες την τρίαινα.

Το σύμβολο της τρίαινας δεν είναι απλή υπόθεση. Πρόκειται ιερατικό σύμβολο που δείχνει πως ο θεός Ποσειδών ελέγχει το εν (κοντάρι τρίαινας) το οποίο εκδηλώνεται δια της τριάδος (τρεις αιχμές) όπου σύμφωνα με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο δια της τριάδος υφίσταται ο κόσμος. Κατά το ταξίδι της Αφροδίτης από την Κύπρο στα Κύθηρα επιχείρησε να προσαράξει στην Ρόδο αλλά την εμπόδισαν τα έξι παιδιά του Ποσειδώνα με αποτέλεσμα να τους ρίξει μανία η θεά και να βιάσουνε την μάνα τους, η οποία από ντροπή πνίγηκε και μεταμορφώθηκε σε θεά Λευκοθέα. Μέσω της Λευκοθέας η Αλία σχετίζεται με την Ινώ, η οποία και αυτή μεταμορφώθηκε σε θεά Λευκοθέα, και έτσι έχουμε ένταξη των Τελχίνων στον Διονυσιακό κύκλο. Το όνομα Αλία συνδέεται με το ρήμα αλίζω και συμβολίζει τον συγκεντρωμένο λαό που αποδέχεται τον θεό Ποσειδώνα, τον οποίο έχουνε δημιουργήσει οι Τελχίνες, αφού η ανάλυση των στοιχείων δείχνει πως αυτοί ήτανε μία τάξη ιερέων, που οργάνωσε, έδωσε νοήματα, και έφτιαξε τα σύμβολα της λατρείας του Ποσειδώνα. 'Aλλωστε σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο τον τίτλο του γόη τον έφεραν οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς. Επίσης σύμφωνα με τον λεξάριθμο της λέξεως ΑΛΙΑ έχουμε αλία=42=γαλή(γάτα), η οποία όμως γάτα ως γνωστό κυνηγά τα ποντίκια και σύμφωνα με το συμπέρασμα που προέκυψε από ένα πείραμα, το οποίο απέδειξε πως όταν τοποθετηθούν τα ποντίκια σε πολύ αδύναμο μαγνητικό πεδίο, αυτά δεν πολλαπλασιάζονται γρήγορα, χάνουν το τρίχωμά τους, γίνονται πιο πειθήνια και πεθαίνουν πρόωρα μπορούμε να πούμε πως όπως το ποντίκι χρειάζεται τόπους με δυνατά μαγνητικά πεδία, έτσι ακριβώς και η Αλία ή ο λαός που ενστερνίστηκε την λατρεία του Ποσειδώνος, επιζητά και αυτός τέτοια πεδία (θεωρία ιερής γεωμετρίας). Αν αντικαταστήσουμε το γράμμα Λ με το Ρ τότε το όνομα Αλία γίνεται Αρία, και κατά την προσωπική μου γνώμη παραπέμπει στην φράση 'Aρουρας Ίαμα, δηλαδή φάρμακο της γης και δεν αποκλείεται να υποδηλώνει πως η επιζητούσα ενέργεια είναι κάποια θεραπευτική δύναμη προερχόμενη από τη γη. Σε συνδυασμό με το συμπέρασμα του πειράματος προκύπτει πως η ενέργεια που θεωρείται άρουρας ίαμα είναι ηλεκτρομαγνητική.
Η υπόθεση πως οι Τελχίνες είναι αμφίβιοι, στηρίζεται σε γνώσεις των ιερατείων. Σε πρώτο βαθμό από την άποψη που ήθελε τον άνθρωπο να έχει προέλθει από ένα είδος παραπλήσιο του ιχθύος, και κατά δεύτερον από απολιθώματα αμφιβίων πλασμάτων, τα οποία οι τότε άνθρωποι χρησιμοποίησαν για να μπορέσουν να αναφερθούν στην μορφή των Τελχίνων. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους Κύκλωπες, όπου το κρανίο των μαμούθ σου δίνει την εντύπωση ενός Κύκλωπα. Ακόμη και ο τρόπος που ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Πολύφημο παραπέμπει σε προσπάθεια κυνηγών να σκοτώσουνε ελεφαντοειδή, όπως απέδειξε ο κύριος Πουλιανός με την ανακάλυψη ενός ελέφαντα σκοτωμένο από ανθρώπους πριν από 3 εκατομμύρια χρόνια στην Μακεδονία. Έτσι και οι πανάρχαιοι Τελχίνες θεωρούνται αμφίβιοι, ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ανθρώπου και ψαριού.

Κατά τους αρχαίους όταν έγινε βασιλιάς ο Κρόνος ξεκίνησε εκστρατείες για να εκπολιτίσει τους υπόλοιπους λαούς. Μέσα στις εκστρατείες αυτές συμμετείχαν και διάφορες ιερατικές τάξεις, όπως λόγου χάριν οι Τελχίνες, οι οποίοι σχετίζονται με τον Όαννες και τους Ντόγκον. Επίσης μέσα από τις Ελληνικές εκπολιτιστικές εκστρατείες πέρασε και η λατρεία του θεού Ποσειδώνος στην Αίγυπτο, με την ονομασία Νου. Ένα γεγονός που το γνωρίζει και η Ελληνική γλώσσα, αφού ΝΟΥ=ΠΟΤΕΙΔΑΝ=520, όπου Ποτειδάν ή Ποτιδάν το αρχαιότερο όνομα του θεού Ποσειδώνα και σημαίνει ο κυρίαρχος (πόσις) του ύδατος (δαν).

Ο θεός αυτός είχε μορφή βατράχου και για αυτό συνδέεται με την σελήνη μιας και ο βάτραχος ήτανε σύμβολο της σεληνιακής Εκάτης. Κατά την προσωπική μου γνώμη ο θεός Ποσειδώνας έχει προέλθει από την θεοποίηση του φαινομένου της παλίρροιας, ενώ μέσω του πυθμενικού αριθμού της λέξεως ΤΕΛΧΙΝΕΣ =1200=3, έχουμε ένδειξη για σχέση τους με την τρίμορφη Σελήνη. Πάντως με βάση τον λεξάριθμο της λέξης ποτιδάν=515=εστί, έχουμε την πληροφορία πως ο Ποσειδώνας στηρίζεται σε κάτι υπαρκτό.

Σύμφωνα με μία αρχαία παράδοση με την βοήθεια της Αρτέμιδος/ σελήνης, οι Τελχίνες πληροφορήθηκαν τον επικείμενο κατακλυσμό και κατά την προσπάθεια τους να επιβιώσουν μεταμορφώθηκαν σε ένα ανθρωπόμορφο είδος ψαριού που ονομάζεται ψάρι νυχτερίδα ή διαβολόψαρο. Αρκετοί ψαράδες έχουνε πιάσει τέτοιου είδους Τελχίνες. Κατά κάποιους άλλους οι Τελχίνες προαισθάνθηκαν τον κατακλυσμό και ίσως για τον λόγο αυτόν τους συνέδεσαν με το νερό αφού μελέτες έδειξαν πως το νερό σχετίζεται με τα προαισθήματα και με την θεωρία του χρόνου, όπου λόγω της ασυνέχειάς του το ενεργειακό μας σώμα μπορεί εκμεταλλευόμενο τα χάσματα να αντλεί πληροφορίες για τα μελλούμενα και με την βοήθεια του ύδατος να τα αποθηκεύει.

Είτε επειδή οι Τελχίνες κατά τη διάρκεια της τιτανομαχίας ήτανε σύμμαχοι του Κρόνου, είτε επειδή μόλυναν με θειάφι τα νερά του Στύγα ποταμού, ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρέψει με κατακλυσμό. Όμως οι Τελχίνες τον προαισθάνθηκαν και μερικοί εξ αυτών μεταβήκανε στην Σικυώνα, στον Ορχομενό και στην Δωδώνη όπου τελικά πνίγηκαν από τα συνεχώς αυξανόμενα ύδατα, ενώ άλλοι πέρασαν στην περιοχή της Λυκίας όπου τους εξολόθρευσε ο Απόλλωνας είτε με τα βέλη του, είτε τους κατασπάραξε έχοντας λάβει μορφή λύκου. Ο Απόλλωνας είναι εκείνη η δύναμη που επιτηρεί και διασφαλίζει την συμπαντική αρμονία. Έτσι όταν ο Απόλλωνας εξολοθρεύει τους Τελχίνες αποκαθιστά την αρμονία, την οποία έχουν διαταράξει. Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η άποψη έχουμε: λύκος=720=νους, και σύμφωνα με τον Αναξαγόρα οι αντίρροπες δυνάμεις που συνθέτουν την αρμονία του σύμπαντος είναι ο νους που ενώνει και το άπειρον που χωρίζει τα υλικά στοιχεία. Έτσι ο Απόλλωνας μεταμορφωμένος σε λύκο κρυπτογραφεί τον νου, και επομένως θα πρέπει οι Τελχίνες να σχετίζονται με το ?πειρο. Πράγματι με βάση την λεξαριθμική θεωρία έχουμε ΘΕΛΓΙΝΕΣ=312=ΑΒΑΡΗΣ, ΑΠΕΙΡΟΝ=316=Δ+ΘΕΛΓΙΝΕΣ=Δ+ΑΒΑΡΗΣ, όπου Θελγίνες το δεύτερο όνομα των Τελχίνων και άβαρης ο μη έχων βάρος, δηλαδή η έλλειψη βαρύτητας και ειδικότερα της έλξεως που δημιουργεί το βαρυτικό πεδίο. Έτσι δυνάμεθα να πούμε πως οι Τελχίνες ταυτίζονται με τη δύναμη που εμποδίζει την έλξη και επομένως την ένωση των στοιχείων, δηλαδή το 'Aπειρον.

Ο αρχαιότερος κατακλυσμός που είναι καταγραμμένος στην αρχαία παράδοση είναι του Ωγύγη, τον οποίον έχει προκαλέσει κάποια αλλαγή στον πλανήτη Αφροδίτη (Έσπερος του Ομήρου). Φαίνεται λοιπόν πως αυτός είναι ο κατακλυσμός που έπληξε τους Τελχίνες, αφού και με την παλαιότητά τους ταιριάζει και με κάποια συμπαντική καταστροφή που διατάραξε την συμπαντική αρμονία, έτσι ώστε να επέμβει ο επιτηρητής της. Μετά τον αφανισμό των Τελχίνων, αυτοί ρίχνονται στον Τάρταρο και όπως μας αποκαλύπτει ο Στησίχορος ταυτίζονται με τις Κήρες-σκιερούς, που εισέρχονται στην δική μας διάσταση μέσω πυλών.

Δεν αποκλείεται η ταύτιση αυτή να έχει γίνει επειδή οι Τελχίνες αναζητώντας την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια ζούσαν σε περιοχές όπου υπήρχαν τέτοιες πύλες, η ύπαρξη των οποίων οφείλεται σε διαταραγμένα πεδία. Πάντως ένα είναι σίγουρο, η ταύτιση των Τελχίνων με τις Κήρες υποδηλώνει την υποβάθμισή τους στο επίπεδο των κακών πνευμάτων και των θαλάσσιων δαιμόνων, η οποία έχει επιτυγχανθεί από τις κοινότητες που εδίωξαν αυτούς. Κατά την μυθολογία οι Τελχίνες εκδιώχτηκαν από την Ρόδο από τους Ηλιάδες και ακολούθησαν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στην Ινδία, ενώ άλλες πηγές θέλουν να τους έχει καταδιώξει ο Φορωνέας, ο οποίος είχε μυηθεί στις τέχνες των Τελχίνων αλλά γρήγορα τις μοιράστηκε με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Πίσω από την κόντρα Φορωνέως και Τελχίνων υποκρύπτεται η κόντρα της Ήρας με τον Ποσειδώνα στην περιοχή του ?ργους. Ακόμη επειδή η Ήρα σχετίζεται με την Κυβέλη, έχουμε την αντιπαλότητα της λατρείας της Κυβέλης με τις άλλες γεωκεντρικές θρησκείες στον Ελλαδικό χώρο, την οποία εν κρυπτώ παρουσιάζει ο Όμηρος στην περιγραφή της ασπίδος του Αχιλλέως. Από την περιγραφή αυτή προκύπτει πώς οι εννέα αναφερόμενοι σκύλοι είναι οι Τελχίνες, οι οποίοι προστατεύουν ένα κοπάδι βόδια και ταύρους, τα οποία κρυπτογραφούν τον μηνίσκο της σελήνης και έτσι αποδεικνύεται πως οι Τελχίνες ήτανε ιερείς της Σελήνης. Από την άλλη τα δύο λιοντάρια που επιτίθονται στο κοπάδι είναι η δυναμικά εξαπλωμένη λατρεία της Κυβέλης, που εκφράζει την άγρια φύση.

Σύμφωνα με τους αρχαίους, οι Τελχίνες ταυτίζονται με τους Κουρήτες, τους Κορυβάντες, τους Ιδαίους Δάκτυλους και τους Κάβειρους, οι οποίοι συνδέονται με τη λατρεία της γης. Μία επιβεβαίωση πως έχουνε σχέση με τη λατρεία της γης, η οποία όπως αποδεικνύεται στο 6ο κεφάλαιο συνδέεται με τη λατρεία της σελήνης. Οι Τελχίνες θα πρέπει να θεωρηθούν ως οι αρχέγονοι Κάβειροι, αφού η Καφείρα που τους βοήθησε να αναθρέψουν τον Ποσειδώνα συνδέεται με την Καβείρα, μητέρα των Καβείρων. Κατά την τέλεση των Καβείριων μυστηρίων, οι μύστες πήγαιναν μπροστά σε έναν λίθο, που βρισκότανε μέσα σε έναν στρογγυλό (κυκλικό) λάκκο. Όμως υπάρχουν οι εξής ισότητες ΜΙΚΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ=ΚΥΝΟΣ ΟΡΟΣ=Ο ΣΕΙΡΙΟΣ ΕΣΤΙ=1180=ΠΩΛΟΣ, με τον πώλο να σχετίζεται με τον Ποσειδώνα αφού η Ρέα αντί του νεογέννητου Ποσειδώνος έδωσε στον Κρόνο ένα νεογέννητο άλογο. Στην πραγματικότητα η Ρέα ως θεοποιημένη μορφή της γης, δηλαδή η ίδια η φύση επιλέγει να συμβολιστεί ο Ποσειδώνας με τον ίππο, ο οποίος έχει διττή σημασία: την δύναμη και το άλογον. Και πράγματι ο Ποσειδώνας είναι θεός που έχει τη δύναμη να προκαλεί σεισμό και φουρτούνες, ενώ από την άλλη εύκολα θυμώνει και πάνω στην οργή του προκαλεί καταστροφές. Το ρήμα Θέλγω από το οποίο προέρχεται το όνομα των Τελχίνων μπορεί να αναγραφεί ως Θ+ΕΛΓΩ ή Θ+ΕΛΚΩ και υποδηλώνει την έλξη αυτού που σημαίνει το γράμμα Θ, το οποίο οι Σημιτικοί λαοί συσχέτισαν με το φίδι. Κατά τους Κέλτες όμως το φίδι συμβολίζει τα ενεργειακά πεδία της γης. Έτσι έχουμε μία ακόμη ένδειξη πως οι Τελχίνες αναζητούν ενεργειακά πεδία. Με την εγκατάσταση τους οι Τελχίνες στην Ρόδο ίδρυσαν τις πόλεις Κάμιρο, Ιαλυσό και Λίνδο, οι οποίες σχηματίζουν ορθογώνιο τρίγωνο με ορθή γωνία την Κάμιρο και ίσως στην περιοχή αυτή να αναπτύχθηκε η λατρεία του Ποσειδώνα.

Θεωρώντας τους Τελχίνες βάσκανους τους ενέτασσαν στην ίδια κατηγορία με τους μάγους, τους ιερείς, τους βασιλιάδες κλπ. Πιστεύεται πως το μάτιασμα προέρχεται από τον οφθαλμό και σύμφωνα με τον Δημόκριτο οι οφθαλμοί εκπέμπουν είδωλα, που έχουνε αισθήσεις και ορμή και φέρνουνε μαζί τους την μοχθηρία προκαλώντας κακό στον ματιασμένο. Όμως με βάση τους λεξάριθμους ΟΦΘΑΛΜΟΣ=Ο ΚΑΔΜΟΣ ΕΣΤΙ=920, που σημαίνει ότι ο οφθαλμός έχει κάποια σχέση με ότι συμβολίζει ο Κάδμος. Με την χρήση της γραμμικής Β η λέξη Κάδμος αναγράφεται ως ΚΑ-ΔΟ-ΜΟ, και μπορεί να ερμηνευτεί ως ο δομών το Κά, το οποίο για τους Αιγυπτίους συμβολίζει το ενεργειακό σώμα. Επομένως ο οφθαλμός δομεί το ενεργειακό σώμα, το οποίο είναι υπεύθυνο για την εκμετάλλευση των χρονικών χασμάτων. Φαίνεται ότι οι Τελχίνες ήτανε μαγνητικά όντα, δηλαδή άτομα με τηλεπάθεια, γοητεία, βασκανία και ικανότητα εκμετάλλευσης των μαγνητικών ρευστών τους.

Γενικά οι Τελχίνες ήτανε ιερείς μέσα στη λατρεία της γης. Όμως καθόλου άσχετη με τη λατρεία της γης δεν είναι και η λατρεία της σελήνης, αφού οι τότε άνθρωποι παρατήρησαν πως η σελήνη συνδέεται με την έμμηνο ρύση. Αυτή η παρατήρηση οδήγησε στο συμπέρασμα πως η σελήνη δημιουργεί την γονιμότητα. Έτσι ξεκίνησε η λατρεία της σελήνης ως εκείνης της δυνάμεως που θα συμβάλλει στην γονιμοποίηση και στην ευφορία της γης. Παράλληλα με τη λατρεία της σελήνης άρχισε και η παρατήρησή της, που είχε ως συνέπεια να παρατηρηθεί το φαινόμενο της παλίρροιας, το οποίο και θεοποιήθηκε.