Συνέντευξη παραδοσιακού ραββίνου ενάντια στον ρατσιστικό σιωνισμό

Συνέντευξη παραδοσιακού ραββίνου ενάντια στον ρατσιστικό σιωνισμό












h**p://www.youtube.com/watch?v=nil0dWJVmh8&eurl=http://oode.wordpress.com/2008/11/23/rabbi-againstzionism/






Συμπληρωμα(24/11/08): Ο Αντιπρόεδρος του Ομπάμα, Τζο Μπάϊντεν, δηλώνει: ” Είμαι Σιωνιστής, δεν είναι ανάγκη να είσαι Εβραίος για να είσαι Σιωνιστής”.





h**p://www.youtube.com/watch?v=1vDx-5b7T8M&eurl=http://oode.wordpress.com/2008/11/23/rabbi-againstzionism/







Ο Σιωνισμός είχε καταδικαστεί το 1975 (αποφαση 3379) ως “Μορφή Ρατσισμού” απο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) . Η απόφαση αυτή ανατράπηκε το 1991, μετά απο πολιτικές πιέσεις που ασκήθηκαν.

Περισσότερες καταγγελίες εβραίων για τον σιωνισμό, μπορείτε να δείτε εδώ:

Κώδικας:

http://theamapati.blogspot.com/2006/07/blog-post_19.html

Κώδικας:

http://www.ardin.gr/page/article.php?id=668855ed-cfe7-6fc8-0b83-0000565b

Κώδικας:

http://oodegr.com/oode/israil/istoria/evr_Irak1.htm

Παράθεση :

Ο Σιωνισμός είχε καταδικαστεί το 1975 (αποφαση 3379) ως “Μορφή Ρατσισμού” απο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) . Η απόφαση αυτή ανατράπηκε το 1991, μετά απο πολιτικές πιέσεις που ασκήθηκαν.

Έχει να κάνει απλά με το ποια λόμπυ συμφερόντων ελέγχουν κάθε φορά τον ΟΗΕ. Το '75 πρόεδρος του ΟΗΕ ήταν ένας γνωστός για τις φιλοναζιστικές του καταβολές, ενώ αργότερα τον ελέγχο πήραν πάλι τα σιωνιστικά λόμπυ..σιωνισμός και ναζισμός βέβαια είναι ουσιαστικά οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.. Βάψτα μαύρα δηλαδή..

Πώς το Ισραήλ έφερε τη Γάζα στα πρόθυρα της ανθρωπιστικής καταστροφής

Ο καθηγητής της Οξφόρδης σε θέματα διεθνών σχέσεων Avi Shlaim υπηρέτησε στον ισραηλινό στρατό και δεν έχει αμφισβητήσει ποτέ την κρατική νομιμότητα. Αλλά η ανελέητη επίθεσή της στη Γάζα τον έχει οδηγήσει σε συγκλονιστικά συμπεράσματα.



http://www. guardian. co. uk/world/2009/jan/07/gaza-israel-palestine


Ο μόνος τρόπος να κατανοήσει τον ακατανόητο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα είναι μέσω της κατανόησης του ιστορικού πλαισίου. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948 ήταν μια μνημειώδης αδικία για τους Παλαιστίνιους. Οι ανώτεροι Βρετανοί υπάλληλοι αγανακτισμένοι αναφέρουν την αμερικανική αφοσίωση σε αυτό το νέο κράτος. Στις 2 Ιουνίου του 1948, ο Sir John Troutbeck έγραψε στον Γραμματέα Εξωτερικών, Ernest Bevin, ότι οι Αμερικανοί ήταν αρμόδιοι για τη δημιουργία ενός κράτους γκάγκστερ που διευθυνόταν από «ένα εντελώς αδίστακτο σύνολο ηγετών».Συνήθως θεωρούσα ότι αυτή η κρίση ήταν πάρα πολύ σκληρή αλλά η κακοήθης επίθεση του Ισραήλ στους πληθυσμούς της Γάζας, και η συνενοχή της διοίκησης του George Bush σε αυτήν την επίθεση, έχει ανοίξει πάλι αυτό το θέμα.


Γράφω ως κάποιος που υπηρέτησε νόμιμα στον ισραηλινό στρατό στα μέσα της δεκαετίας του '60 και που δεν έχει εξετάσει ποτέ τη νομιμότητα του κράτους του Ισραήλ μέσα στα προ-1967 σύνορά του. Αυτό που απορρίπτω εντελώς είναι το σιωνιστικό αποικιοκρατικό πρόγραμμα που ξεπερνά την Πράσινη Γραμμή. Η ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας ως συνέπεια του πολέμου του Ιουνίου του 1967 είχε πολύ περισσότερο σχέση με εδαφικό επεκτατισμό και πολύ λιγότερη με την ασφάλεια. Ο στόχος ήταν να καθιερωθεί το Μεγαλύτερο Ισραήλ μέσω ενός μόνιμου πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού ελέγχου των παλαιστινιακών εδαφών. Και το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο παρατεταμένες και βάναυσες στρατιωτικές καταλήψεις των σύγχρονων εποχών.


Τέσσερις δεκαετίες ισραηλινού ελέγχου έκαναν ανυπολόγιστη ζημιά στην οικονομία της Λωρίδας της Γάζας. Με έναν μεγάλο πληθυσμό των προσφύγων του 1948 που γέμισαν μια μικροσκοπική λουρίδα εδάφους, χωρίς την υποδομή ή τους φυσικούς πόρους, οι προοπτικές της Γάζας δεν ήταν ποτέ φωτεινές. Η Γάζα, εντούτοις, δεν είναι απλά μια περίπτωση οικονομικής υπανάπτυξης αλλά μια μεμονωμένα σκληρή περίπτωση σκόπιμης απο-ανάπτυξης. Για να χρησιμοποιήσω τη βιβλική φράση, το Ισραήλ μετέτρεψε τους πληθυσμούς της Γάζας σε πελεκητές του ξύλου και συρτάρια του νερού, σε μια πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού και μια αιχμάλωτη αγορά για τα ισραηλινά αγαθά. Η ανάπτυξη της τοπικής βιομηχανίας εμποδίστηκε ενεργά έτσι ώστε να την καταστήσει αδύνατη για τους Παλαιστίνιους και να αναγκαστούν να υπαχθούν στο Ισραήλ και να καθιερώσουν την οικονομική υποστήριξη ουσιαστική για μια πραγματική πολιτική ανεξαρτησία.


Η Γάζα είναι μια κλασική περίπτωση αποικιακής εκμετάλλευσης στη μετα-αποικιακή εποχή. Οι εβραϊκοί αποικισμοί στα κατεχόμενα εδάφη είναι ανήθικες, παράνομες και ένα αξεπέραστο εμπόδιο για την ειρήνη. Είναι με τη μία τα όργανα της εκμετάλλευσης και τα σύμβολα της μισητής κατοχής. Στη Γάζα, οι εβραϊκοί άποικοι απαριθμούσαν μόνο 8.000 το 2005 έναντι 1.4 εκατομμύριο ντόπιων. Ακόμα οι άποικοι είχαν υπό τον έλεγχό τους το 25% του εδάφους, το 40% του καλλιεργήσιμου εδάφους και τη μερίδα του λέοντος των λιγοστών υδάτινων πόρων. Ζώντας ουσιαστικά σε απόσταση αναπνοής με αυτούς τους ξένους εισβολείς, η πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού έζησε στη έσχατη ένδεια και στην αφάνταστη δυστυχία. Ογδόντα τοις εκατό τους ζουν ακόμα με λιγότερα από $2 ημερησίως. Οι συνθήκες διαβίωσης στη λουρίδα παραμένουν μια προσβολή στις αξίες του πολιτισμού, συναντούν μια ισχυρή και απερίσκεπτη αντίσταση και ένα εύφορο γόνιμο έδαφος για τον πολιτικό εξτρεμισμό.


Τον Αύγουστο του 2005 η κυβέρνηση του Likud με αρχηγό τον Ariel Sharon οργάνωσε μονομερή ισραηλινή έξοδο από τη Γάζα, και αποσύρει και τους 8.000 αποίκους οι οποίοι φεύγοντας καταστρέφουν τα σπίτια και τα αγροκτήματα που αφήνουν πίσω. H Hamas το ισλαμικό κίνημα αντίστασης, οδήγησε τους Ισραηλινούς μέσω μιας επιτυχημένης εκστρατείας έξω από τη Γάζα. Η απόσυρση ήταν μια ταπείνωση για τις ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις. Στον έξω κόσμο, ο Sharon παρουσίασε την απόσυρση από τη Γάζα ως συμβολή στην ειρήνη βασισμένη σε μια διακρατική λύση. Αλλά το επόμενο έτος, άλλοι 12.000 Ισραηλίτες εγκαταστάθηκαν στη Δυτική Όχθη, μειώνοντας περαιτέρω το πεδίο για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Η εδαφική αρπαγή και η ειρήνη είναι έννοιες απλά ασυμβίβαστες. Το Ισραήλ είχε μια επιλογή και επέλεξε το έδαφος από την ειρήνη.


Ο πραγματικός σκοπός πίσω από αυτήν την κίνηση ήταν να επαναπροσδιοριστούν μονομερώς τα σύνορα του Μεγαλύτερου Ισραήλ με την ενσωμάτωση των κύριων ομάδων εκκαθάρισης στη Δυτική Όχθη στο κράτος του Ισραήλ. Η απόσυρση από τη Γάζα δεν ήταν έτσι ένα προοίμιο σε μια ειρηνική συμφωνία με την παλαιστινιακή αρχή αλλά ένα προοίμιο στην περαιτέρω σιωνιστική επέκταση στη Δυτική Όχθη. Ήταν μια μονομερής ισραηλινή κίνηση καθαρά επικοινωνιακή, εσφαλμένη κατά την άποψή μου, ως εξυπηρετούσα μόνο το ισραηλινό εθνικό συμφέρον. Προσδεμένη σε μια θεμελιώδη απόρριψη της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας, η απόσυρση από τη Γάζα ήταν μέρος μιας μακροπρόθεσμης προσπάθειας να αμφισβητεί στους παλαιστινίους οποιαδήποτε ανεξάρτητη πολιτική ύπαρξη στο έδαφός τους.

Οι άποικοι του Ισραήλ αποσύρθηκαν αλλά οι ισραηλινοί στρατιώτες συνέχισαν να ελέγχουν όλη την πρόσβαση στη Λωρίδα της Γάζας από τη στεριά, τη θάλασσα και τον αέρα. Η Γάζα μετατράπηκε μέσα σε μια νύχτα, σε μια υπαίθρια φυλακή. Από κει και ύστερα, η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία απολάμβανε την απεριόριστη ελευθερία να ρίχνει βόμβες και να τρομοκρατεί με κάθε τρόπο τους ατυχείς κάτοικους αυτής της φυλακής.


Το Ισραήλ επιθυμεί να απεικονιστεί ως μια όαση δημοκρατίας σε μια θάλασσα απολυταρχισμού. Επίσης το Ισραήλ δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα σε ολόκληρη την ιστορία του για να προωθήσει τη δημοκρατία στην αραβική πλευρά ενώ αντιθέτως έχει κάνει πολλά για να την υπονομεύσει. Το Ισραήλ έχει μια μεγάλη προϊστορία σε θέματα μυστικής συνεργασίας με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα για να καταστείλει τον παλαιστινιακό εθνικισμό. Παρά όλες τις δυσκολίες, οι παλαιστίνιοι πέτυχαν στην οικοδόμηση της μόνης γνήσιας δημοκρατίας στον αραβικό κόσμο με πιθανή εξαίρεση αυτή του Λιβάνου. Τον Ιανουάριο του 2006, οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές για το Νομοθετικό Συμβούλιο της Παλαιστινιακής Αρχής έφεραν στην εξουσία την Hamas. Το Ισραήλ, εντούτοις, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, και υποστηρίζει ότι η Hamas είναι ξεκάθαρα μια τρομοκρατική οργάνωση.


Η Αμερική και η ΕΕ αδιάντροπα έδωσαν στο Ισραήλ την δυνατότητα του εξοστρακισμού και της δαιμονοποίησης της κυβέρνησης της Hamas και της προσπάθειας να πέσει με τακτικές που περιλάμβαναν την παρακράτηση φόρων και τις ξένες ενισχύσεις. Έτσι δημιουργήθηκε μια σουρεαλιστική κατάσταση με ένα σημαντικό μέρος της διεθνούς κοινότητας να επιβάλλει τις οικονομικές κυρώσεις όχι ενάντια στον κατακτητή αλλά ενάντια στον υπό κατοχή, όχι ενάντια στον καταπιεστή αλλά ενάντια στον καταπιεσμένο.


Όπως τόσο συχνά στην τραγική ιστορία της Παλαιστίνης, τα θύματα κατηγορήθηκαν για τις κακοτυχίες τους. Η μηχανή προπαγάνδας του Ισραήλ παράγει διαρκώς το μήνυμα ότι οι Παλαιστίνιοι είναι τρομοκράτες, ότι απορρίπτουν τη συνύπαρξη με το εβραϊκό κράτος, ότι ο εθνικισμός τους είναι περίπου σαν τον αντισημιτισμό, ότι η Hamas είναι ακριβώς μια οργάνωση θρησκευτικών φανατικών υποστηρικτών και ότι το Ισλάμ είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία. Αλλά η απλή αλήθεια είναι ότι οι παλαιστίνιοι είναι κανονικοί άνθρωποι με κανονικές φιλοδοξίες. Δεν είναι ούτε καλύτεροι αλλά ούτε και χειρότεροι από οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα. Αυτό που επιδιώκουν, τέλος πάντων, είναι ένα κομμάτι γης που να το αποκαλούν δικό τους και στο οποίο να μπορούν να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια.


Όπως άλλα ριζοσπαστικά κινήματα, η Hamas άρχισε να συγκροτεί το πολιτικό της πρόγραμμα μετά από την άνοδό της σε δύναμη. Από την αρχική ιδεολογία της απόρριψης, άρχισε να κινείται προς μια πιο ρεαλιστική επίτευξη μιας διακρατικής λύσης. Τον Μάρτιο του 2007, η Hamas και η Fatah διαμόρφωσαν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που ήταν έτοιμη να διαπραγματευτεί μια μακροπρόθεσμη εκεχειρία με το Ισραήλ. Το Ισραήλ, εντούτοις, αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με μια κυβέρνηση που συμπεριελάμβανε τη Hamas.


Συνέχισε να παίζει το παλιό παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε μεταξύ των αντίπαλων παλαιστινιακών φατριών. Προς το τέλος της δεκαετίας του '80, το Ισραήλ είχε υποστηρίξει την δημιουργούμενη Hamas προκειμένου να αποδυναμωθεί η Fatah, το κοσμικό εθνικό κίνημα που με αρχηγό τον Yasser Arafat. Τώρα το Ισραήλ άρχισε να ενθαρρύνει τους διεφθαρμένους και ευμετάβλητους ηγέτες της Fatah για να νικήσουν τους θρησκευτικούς πολιτικούς ανταγωνιστές τους και να ανακάμψουν πολιτικά. Επιθετικοί αμερικανοί νεοσυντηρητικοί συμμετείχαν στην απαίσια πλοκή για να υποκινήσουν έναν παλαιστινιακό εμφύλιο πόλεμο. Η ανάμιξή τους ήταν ένας κύριος παράγοντας στην κατάρρευση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και στο να οδηγηθεί η Hamas να πάρει δια της βίας τη δύναμη στη Γάζα και να απομονώσει έτσι τον Ιούνιο του 2007 την Fatah.


Ο πόλεμος που εξαπολύθηκε από το Ισραήλ στη Γάζα στις 27 Δεκεμβρίου ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς διαφωνιών και συγκρόυσεων με την κυβέρνηση της Hamas. Υπό μια ευρύτερη έννοια, εντούτοις, είναι ένας πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, επειδή οι Παλαιστίνιοι είχαν εκλέξει την Hamas. Ο δηλωμένος στόχος αυτού του πολέμου είναι να αποδυναμωθεί η Hamas και να ενταθεί η πίεση έως ότου συμφωνήσουν οι ηγέτες της σε μια νέα εκεχειρία με τους όρους του Ισραήλ. Ο αδήλωτος στόχος είναι να εξασφαλιστεί ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα θεωρούνται από τον υπόλοιπο κόσμο απλά ως ανθρωπιστικό πρόβλημα και έτσι να αποτρέψουν την προσπάθειά τους για ανεξαρτησία και πολιτειακού κράτους.


Ο χρόνος αυτού του πολέμου καθορίστηκε με πολιτική ευκολία. Οι γενικές εκλογές οι οποίες σχεδιάζονται για τις 10 Φεβρουαρίου και, στο μεταξύ, όλοι οι κύριοι υποψήφιοι ψάχνουν μια ευκαιρία για να αποδείξουν την ανθεκτικότητά τους. Ο στρατός για να παραδώσει ένα χτύπημα συντριβής στη Hamas προκειμένου να αφαιρεθεί ο λεκές που έμεινε στη φήμη τους από την αποτυχία του πολέμου ενάντια στην Hezbollah στο Λίβανο τον Ιούλιο του 2006. Οι κυνικοί ηγέτες του Ισραήλ θα μπορούσαν επίσης να βασιστούν στην απάθεια και την ανικανότητα των υπέρ-δυτικών αραβικών καθεστώτων και στην τυφλή υποστήριξη από τον Πρόεδρο Bush στο λυκόφως της θητείας του στο Λευκό Οίκο. Ο Bush χρεώνεται με μεγάλη ευκολία όλη την κρίση σε σχέση με τη Hamas, για να εμποδίσει οποιεσδήποτε προτάσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Η.Ε για μια άμεση εκεχειρία δίνοντας το ελεύθερο στο Ισραήλ για την χερσαία εισβολή στην Γάζα.

Όπως πάντα, το δυνατό Ισραήλ υποστηρίζει ότι είναι το θύμα της παλαιστινιακής επιθετικότητας αλλά η καθαρή ασυμμετρία της δύναμης μεταξύ των δύο πλευρών δίνει πολύ λίγα περιθώρια για αμφιβολίες ως προς το ποιός είναι το πραγματικό θύμα. Αυτό είναι πράγματι μια σύγκρουση μεταξύ του David και του Goliath αλλά η βιβλική εικόνα έχει αναστραφεί - ο μικρός και ανυπεράσπιστος παλαιστινιακός David αντιμετωπίζει ένα βαριά οπλισμένο, ανελέητο και δεσποτικό ισραηλινό Goliath. Η προσφυγή στη ζωώδη στρατιωτική δύναμη συνοδεύεται, όπως πάντα, από τη διαπεραστική ρητορική της θυματοποίησης και του συνονθυλεύματος της αυτολύπησης και της αυτοεκτίμησης. Στα εβραϊκά αυτό είναι γνωστό ως σύνδρομο του bokhim VE -VE-yorim, «φωνάζοντας και πυροβολώντας».


Ένα είναι βέβαιο, η Hamas δεν είναι ένα εξ ολοκλήρου αθώο συμβαλλόμενο μέρος στη σύγκρουση αυτή. Αρνήθηκε τα φρούτα της εκλογικής της νίκης και αντιμετώπισε έναν αδίστακτο αντίπαλο, είχε προσφύγει στα όπλα του αδύνατου - τρομακρατούντος. Οι μαχητές της Hamas και το ισλαμικό τζιχάντ συνέχισαν τις επιθέσεις ρουκετών Qassam ενάντια στους ισραηλινούς αποικισμούς κοντά στα σύνορα με τη Γάζα έως ότου η Αίγυπτος έσπασε την εξάμηνη εκεχειρία τον περασμένο Ιούνιο. Η ζημιά που προκαλείται από αυτούς τους πρωτόγονους πυραύλους είναι ελάχιστη αλλά ο ψυχολογικός αντίκτυπος είναι απέραντος, προτρέποντας τους κατοίκους να απαιτήσουν την προστασία από την κυβέρνησή τους. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να αμυνθεί αλλά η απάντησή του στις μικροενοχλήσεις των πυραύλων της Hamas ήταν συνολικά δυσανάλογη. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους. Στα τρία έτη μετά από την απόσυρση από τη Γάζα, 11 Ισραηλίτες σκοτώθηκαν από τη επίθεση με ρουκέτες. Από την άλλη, το 2005-7 μόνο, το IDF σκότωσε 1.290 Παλαιστίνιους στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένων 222 παιδιών.


Οσοιδήποτε και αν είναι οι αριθμοί, η δολοφονία των πολιτών είναι λάθος. Αυτός ο κανόνας ισχύει τόσο για το Ισραήλ όσο και για την Hamas, αλλά όλο αρχείο του Ισραήλ αποτελείται από σειρές βίαιης και αδιάλειπτης βιαιότητας προς τους κατοίκους της Γάζας. Το Ισραήλ διατήρησε επίσης τον αποκλεισμό της Γάζας αφότου μπήκε σε εκεχειρία και σύμφωνα με την άποψη των ηγετών Hamas ανήλθε σε παραβίαση της συμφωνίας. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, το Ισραήλ εμπόδισε οποιεσδήποτε εξαγωγές από την Γάζα με σαφή παραβίαση της συμφωνίας του 2005, και οδήγησε την οικονομία της σε μια απότομη πτώση στις ευκαιρίες απασχόλησης. Επίσημα, 49.1% του πληθυσμού είναι άνεργο. Συγχρόνως, το Ισραήλ περιόρισε δραστικά τον αριθμό φορτηγών που φέρνουν τα τρόφιμα, τα καύσιμα, τα μεταλλικά γκαζάκια αερίου που προορίζονται για μαγειρική, τα ανταλλακτικά για τις εγκαταστάσεις νερού και υγιεινής, και τα ιατρικά εφόδια στη Γάζα. Είναι δύσκολο να δει κανείς πώς οι λιμοκτονούντες και ξεπαγιασμένοι από το κρύο πολίτες της Γάζας θα μπορούσαν να προστατεύσουν τους ανθρώπους στην ισραηλινή πλευρά των συνόρων. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, θα ήταν ανήθικο, μια μορφή συλλογικής τιμωρίας που απαγορεύεται αυστηρά από το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο.


Η βιαιότητα των στρατιωτών του Ισραήλ ταιριάζει απόλυτα στην αναλήθεια των εκπροσώπων της. Οκτώ μήνες πριν προκληθεί ο τρέχοντας πόλεμος στη Γάζα, το Ισραήλ καθιέρωσε μια Εθνική Διεύθυνση Πληροφοριών. Ο κύριος κορμός των μηνυμάτων στα μέσα αφορά Hamas που έσπασε τις συμφωνίες εκεχειρίας. Ο στόχος του Ισραήλ είναι η υπεράσπιση του πληθυσμού του και οι δυνάμεις εκείνου του Ισραήλ παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα για να μην βλάψουν αθώους πολίτες. Οι υπεύθυνοι τύπου του Ισραήλ έχουν επιτύχει εντυπωσιακά αποτελέσματα μέσω αυτών των μηνυμάτων. Αλλά, στην ουσία, η προπαγάνδα τους είναι ένα πακέτο των ψεμάτων.


Ένα ευρύ χάσμα χωρίζει την πραγματικότητα των ενεργειών του Ισραήλ από τη ρητορική των εκπροσώπων του. Δεν ήταν η Hamas αλλά το IDF που έσπασαν την εκεχειρία. Αυτό έγινε σε μια επιδρομή στη Γάζα που στις 4 Νοεμβρίου σκότωσε έξι άτομα από την Hamas. Ο στόχος του Ισραήλ είναι όχι μόνο η υπεράσπιση του πληθυσμού του αλλά η ενδεχόμενη συντριβή της κυβέρνησης της Hamas στη Γάζα με τη στροφή των ανθρώπων ενάντια στους κυβερνήτες τους. Και απέχοντας μακράν από το να προστατεύει αμμάχους, το Ισραήλ είναι ένοχο για έναν άνευ διακρίσεως βομβαρδισμό και ενός τριετούς αποκλεισμού που έχει φέρει τους κατοίκους της Γάζας, αυτήν την στιγμή με πληθυσμό 1.5 εκατομμύρια, στα πρόθυρα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής.


Η βιβλική εντολή οφθαλμός αντί οφθαλμού είναι αρκετά άγρια. Αλλά η παράφρων επίθεση του Ισραήλ ενάντια στη Γάζα φαίνεται να ακολουθεί τη λογική ενός οφθαλμού για μια βλεφαρίδα. Μετά από οκτώ ημέρες βομβαρδισμού, με έναν φόρο θανάτου περισσότερων από 400 Παλαιστίνιων και τεσσάρων Ισραηλιτών, το gung-ho γραφείο διέταξε μια χερσαία εισβολή στην Γάζα οι συνέπειες της οποίας θα είναι ανυπολόγιστες.


Κανένα ποσοστό στρατιωτικής κλιμάκωσης δεν μπορεί να αγοράσει την ασυλία του Ισραήλ από τις επιθέσεις πυραύλων από τα στρατιωτικά φτερά της Hamas. Ενάντια στον θάνατο και την καταστροφή που το Ισραήλ έχει επιβάλει στους κατοίκους της Γάζας, αυτοί διατήρησαν την αντίστασή τους και συνέχισαν να ρίχνουν τους πυραύλους τους. Αυτό είναι μια κίνηση που δοξάζει την θυματοποίηση και το μαρτύριο. Απλά δεν υπάρχει καμία στρατιωτική λύση στη σύγκρουση μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το πρόβλημα με το σκεπτικό του Ισραήλ σε θέματα ασφάλειας είναι ότι αρνείται ακόμη και την πιο στοιχειώδη ασφάλεια στην άλλη κοινότητα. Ο μόνος τρόπος για το Ισραήλ να επιτύχει την ασφάλεια δεν είναι μέσω του πυροβολισμού αλλά μέσω των συζητήσεων με την Hamas, η οποία έχει δηλώσει επανειλημμένα την ετοιμότητά της να διαπραγματευτεί μια μακροπρόθεσμη εκεχειρία με το εβραϊκό κράτος μέσα στα σύνορα του προ-1967 του για 20, 30, ή ακόμα και 50 έτη. Το Ισραήλ έχει απορρίψει αυτήν την πρόταση για τον ίδιο λόγο που απέρριψε το σχέδιο ειρήνης του Αραβικού Συνδέσμου του 2002, το οποίο είναι ακόμα στο τραπέζι: περιλαμβάνει τις παραχωρήσεις και τους συμβιβασμούς.


Αυτή η συνοπτική αναθεώρηση των αρχείων του Ισραήλ κατά τη διάρκεια των προηγούμενων τεσσάρων δεκαετιών καθιστά δύσκολο να αντισταθεί στο συμπέρασμα ότι έχει γίνει μια εχθρική χώρα με «ένα εντελώς αδίστακτο σύνολο ηγετών». Μια εχθρική χώρα που παραβιάζει διαρκώς το διεθνές δίκαιο, κατέχει τα όπλα μαζικής καταστροφής και χρησιμοποιεί τακτικές τρομοκρατίας - χρήση βίας ενάντια στους πολίτες για πολιτικούς λόγους. Το Ισραήλ πληροί όλα αυτά τα τρία κριτήρια. Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ δεν είναι ειρηνική συνύπαρξη με τους παλαιστινιακούς γείτονές του αλλά η στρατιωτική κυριαρχία. Συνεχίζει τα λάθη του παρελθόντος με νέα και καταστρεπτικότερα. Οι πολιτικοί, όπως όλοι, είναι φυσικά ελεύθεροι να επαναλάβουν τα ψέματα και τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να συμπεριφέρονται έτσι.


• Το Avi Shlaim είναι καθηγητής διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ο συντάκτης των The Iron Wall, Israel and the Arab World and of Lion of Jordan, King Hussein's Life in War and Peace.