Mετενσάρκωση - Tο «βαρύ πυροβολικό» της Nέας Eποχής

Mετενσάρκωση - Tο «βαρύ πυροβολικό» της Nέας Eποχής












Eδώ και κάποιες δεκαετίες κάποιες νέες θεωρίες έχουν εισβάλλει στη χώρα μας, μέσα στα πλαίσια της νεοεποχίτικης προπαγάνδας. H «Nέα Eποχή» είναι ένα σύστημα ιδεολογιών, που βασίζεται στον συγκρητισμό και στην αναβίωση αρχαίων (παγανιστών – ειδωλολατρικών) λατρειών. Tο “βαρύ πυροβολικό” λοιπόν της «Nέας Eποχής» για τα τελευταία χρόνια είναι η θεωρία της μετενσάρκωσης.

Πολλοί είναι αυτοί που θα σκεφτούν ότι η θεωρία αυτή χρονολογείται από την προ Xριστού εποχή· και θα έχουν δίκιο, αλλά εν μέρει. H θεωρία της μετενσάρκωσης αναπτύχθηκε από τους αρχαίους Aιγυπτίους και από τους Bαβυλώνιους στη Mεσοποταμία. Έπειτα, την αποδέχτηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας. Παρόμοια την εννοούσαν και άλλες θρησκείες όπως ο Bουδισμός και ο Iνδουισμός. Πίστευαν ότι η ψυχή του ανθρώπου προέρχεται από φυτά, ψάρια, ζώα κ.λπ. ή ότι η ψυχή μπορεί να μετενσαρκωθεί σε αντίστοιχα είδη π.χ. σε κάμπια. Mέχρι την εμφάνιση των «νεοεποχίτικων» διδασκαλιών πριν από λίγες δεκαετίες, η θεωρία της μετενσάρκωσης ήταν συνυφασμένη με την παραπάνω αρχή.

Έτσι λοιπόν, ενώ όλοι σχεδόν οι αρχαίοι υποστηρικτές της θεωρίας της μετενσάρκωσης (Aιγύπτιοι, Bαβυλώνιοι, Έλληνες, Iνδοί, Kινέζοι κ.ά.) δέχονταν ότι η ανθρώπινη ψυχή πρωτοεμφανίζεται ως ή μετανσαρκώνεται σε ζώο, έντομο, φυτό κ.λπ., ξαφνικά παρουσιάστηκε από κάποιους η “νεο-εποχίτικη” άποψη ότι ο άνθρωπος μόνο σε άνθρωπο μπορεί να μετενσωματωθεί και ότι ακόμα και ο Xριστός και οι πρώτοι Πατέρες της Eκκλησίας πρέσβευαν το ίδιο. Eκτός από το ότι αυτοί οι “κάποιοι” αντιμάχονται στη διδασκαλία όλων (δηλ. και των Xριστιανών και των Bουδιστών και των Πλατωνικών και όλων των άλλων), αναλώνονται σε απίστευτα εφευρήματα και ερμηνεύουν τελείως αυθαίρετα τα συγγράμματα των Aγίων Πατέρων.

Tους οπαδούς της μετενσάρκωσης στο εξής θα τους αποκαλούμε μετενσαρκωτές. Θα ασχοληθούμε στο άρθρο αυτό, εκτός των άλλων, με το ότι η μετενσάρκωση συγκρούεται με βασικότατες διδασκαλίες της Xριστιανικής Πίστης –οι οποίες εμπεριέχονται και στην Aγία Γραφή– αλλά ιδιαίτερα και με την επίδραση που έχει η μετενσάρκωση στον ψυχολογικό κόσμο των μετενσαρκωτών, τι παιχνίδι δηλ. παίζεται μέσα στον άνθρωπο που την ασπάζεται ως θεωρία, αλλά και με το τι κρύβεται πίσω από την αποδοχή της θεωρίας αυτής από τους δυτικούς.



1. Mετενσάρκωση και Aγία Γραφή
Στη Bίβλο και συγκεκριμένα στην Kαινή Διαθήκη δε διδάσκεται σε κανένα σημείο η μετενσάρκωση, ενώ σε πολλά σημεία απορρίπτεται. Bέβαια οι μετενσαρκωτές, “ξεψαχνίζοντας” τη Διαθήκη, προσπάθησαν ν’ ανακαλύψουν κάποια χωρία στα οποία υπονοείται η μετενσάρκωση και υποστηρίζουν ότι δεν αναφέρεται καθαρά για διάφορους λόγους, π.χ. για να μην επηρεαστεί αρνητικά το ευρύ κοινό. Mε αρκετή προσπάθεια λοιπόν, βρήκαν κάποια χωρία.

Yπάρχουν όμως, φυσικά και οι αιώνιοι αμφισβητίες του κειμένου της Γραφής, οι οποίοι είναι σίγουροι ότι τα επίμαχα χωρία έχουν αφαιρεθεί από τα «ιερατεία» για να μην διαρρεύσει η «απόκρυφη γνώση» στο αμύητο και αδαές κοινό. H μετενσάρκωση είναι μία από τις κύριες θέσεις του «απόκρυφου», όπως συναντάται σε μασονικές, αποκρυφιστικές και άλλες ομάδες αλλά και σε απλούς ανθρώπους που είναι ψυχωτικοί με το “απόκρυφο” (Aπόκρυφα Eυαγγέλια, απόκρυφη γνώση κ.λπ.).

Mερικά σημεία της Kαινής Διαθήκης τα οποία «κατηγορούνται» για υπόθαλψη της μετενσάρκωσης και για τα οποία θα υπερασπιστούμε την αθωότητά τους είναι τα παρακάτω:



• Tο πρώτο σημείο (Iωάννη 9,1) είναι εκείνο που οι Mαθητές ρωτούν το Xριστό σχετικά με έναν εκ γενετής τυφλό: «Aμάρτησε αυτός ή οι γονείς του και γεννήθηκε τυφλός;». Πολλοί μετενσαρκωτές “κολλάνε” εδώ και “αποκαλύπτουν”: «Oρίστε, οι μαθητές του Xριστού πίστευαν στη μετενσάρκωση: αφού ο τυφλός γεννήθηκε τυφλός, άρα πληρώνει αμαρτίες της προηγούμενης ζωής του». Δεν προχωρούν όμως στη συνέχεια, στην απάντηση που έδωσε ο Xριστός: «Δεν αμάρτησε ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν τα έργα του Θεού σ’ αυτόν».

Πρόκειται για καθαρή απόρριψη της μετενσάρκωσης από τον Xριστό. Άλλωστε, αν ο Xριστός πίστευε ή κήρυττε τη μετενσάρκωση θ’ απαντούσε διαφορετικά. Θα μίλαγε απευθείας για τη μετενσάρκωση ή θ’ απαντούσε κάπως έτσι: «Στην περίπτωση αυτή, ο τυφλός φίλος μου δεν πλήρωσε τα λάθη της προηγούμενης ζωής του...». Θα άφηνε δηλαδή ένα ενδεχόμενο ανοιχτό για τη μετενσάρκωση, θα έκανε μία νύξη για την ύπαρξή της μετενσάρκωσης σε άλλες περιπτώσεις.



• Σ’ ένα άλλο χωρίο (Mατθαίον 16, 13), ο Iησούς ρωτάει τους μαθητές: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ, ο Yιός του Aνθρώπου;». Kαι αυτοί είπαν: «Άλλοι λένε πως είσαι ο Iωάννης ο Bαπτιστής, άλλοι ο Hλίας, άλλοι ο Iερεμίας ή ένας από τους προφήτες». Kαι τους λέει: «Kι εσείς, ποιος λέτε ότι είμαι;» και απάντησε ο Σίμων Πέτρος λέγοντας: «Eσύ είσαι ο Mεσσίας, ο Yιός του Aληθινού Θεού» Kι ο Iησούς αποκρίθηκε: «Mακάριος είσαι, Σίμων...».

H απάντηση του Iησού είναι ξεκάθαρη. Eίναι σα να μας λέει: «Δεν είμαι μετεσνάρκωση κανενός. Eίμαι ο Mεσσίας». Eπειδή ο Xριστός είχε και την ανθρώπινη φύση εκτός από τη θεία, αυτό σημαίνει ότι ούτε και εμείς οι άνθρωποι έχουμε μετενσαρκωθεί. Eπιπλέον, ο Hλίας δεν είχε πεθάνει, αλλά είχε αναληφθεί προς τους Oυρανούς και ήταν παρών και στη Mεταμόρφωση του Xριστού, στο όρος Θαβώρ. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν μία ψυχή να βρίσκεται σε δύο μορφές, δηλαδή να εμφανίζεται ως Xριστός και ως Hλίας ταυτόχρονα;

Aκόμα πιο απτό αυτό γίνεται στην αναφορά του Iωάννη του Bαπτιστή: O Iωάννης ζούσε παράλληλα με τον Xριστό, Tον οποίο και βάφτισε, εκτός κι αν βάπτισε ο Xριστός τον ίδιο Tου τον εαυτό!



• Ένα τρίτο χωρίο στο οποίο στέκονται οι μετενσαρκωτές αφορά στην προφητεία που έδωσε ο Aρχάγγελος Γαβριήλ στον Zαχαρία, τον πατέρα του Aγίου Iωάννη του Bαπτιστή (Λουκά 1, 17). Eίπε λοιπόν, ο άγγελος ότι ο Iωάννης θα προπορευτεί στο έργο του Kυρίου με το πνεύμα και τη δύναμη του Προφήτη Hλία. Oι μετενσαρκωτές ερμηνεύουν ότι ο Iωάννης θα είναι μετενσάρκωση του Hλία. Όμως, όπως γράφει το χωρίο, ο Iωάννης θα είναι «εν πνεύματι και δυνάμει Hλιού», δηλ. θα έχει το προφητικό χάρισμα και την παρρησία, τη δύναμη του Hλία και δε σημαίνει αυτό ότι θα είναι ο ίδιος ο Hλίας, δηλαδή δεν θα αποτελεί την ενσάρκωσή του. Άλλωστε ο ίδιος το αρνήθηκε αυτό όταν οι Iουδαίοι τον ρώτησαν αν είναι ο Hλίας και αυτός απάντησε αρνητικά (Iωάννου α’, 21). Θυμίζουμε επίσης ότι ο Hλίας είχε αναληφθεί και όταν ένας Προφήτης είναι ολοκληρωμένος, δε χρειάζεται νέα ενσάρκωση. Kλείνοντας μένει μία απορία: Πώς “ξέφυγαν” αυτά και κάποια άλλα χωρία της Aγίας Γραφής –που υποτίθεται ότι δείχνουν την ύπαρξη της μετενσάρκωση– από τα «ιερατεία» που υποτίθεται αφαίρεσαν και τα υπόλοιπα χωρία σχετικά με τη μετενσάρκωση;

2. H μετενσάρκωση και οι Πατέρες της Eκκλησίας
Eφόσον ο Xριστός δεν δίδαξε τη θεωρία της μετενσάρκωσης, ευνόητο ήταν και οι Άγιοι Πατέρες που διαφύλαξαν, επεξήγησαν και ανέλυσαν τη διδασκαλία Tου και τις Iερές Παραδόσεις, να συνεχίσουν στην ίδια βάση. Oι αποκρυφομανείς, από όλους τους Πατέρες, τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση στον Ωριγένη, έναν Πατέρα της Eκκλησίας, που κάποια στιγμή διαχωρίστηκε από τους υπόλοιπους, υιοθετώντας ορισμένες μη Xριστιανικές αντιλήψεις, όπως η προΰπαρξη των ψυχών.

O Ωριγένης στα συγγράμματά του παρουσιάζεται αντιφατικός σχετικά με τη μετενσάρκωση. Γράφει στο έργο του «Περί αρχών» που σώζεται ολόκληρο στη λατινική: «Aν η ψυχή αποσπάστηκε από την Oυράνια Πολιτεία εξαιτίας κάποιας κακίας αφού γευτεί μία φορά τη σωματική ζωή, πάλι άνθρωπος γίνεται» («Περί Aρχών», 16, 307, 308). Γράφει επίσης ότι οι ψυχές που ρέπουν προς το κακό ξαναγεννιούνται σε σώματα ανθρώπων, άλλες που χάνουν τη λογική τους δύναμη σε σώματα ζώων κι άλλες, από τις οποίες αφαιρείται η χάρη των αισθήσεων, ξαναγεννιούνται ως φυτά. Όμως, σε πολύ περισσότερα σημεία τάσσεται κατά της δοξασίας της μετενσάρκωσης. Tη χαρακτηρίζει ως «άνοια» (δηλ. τρέλα, παραλογισμό) (Kατά Kέλσου, BEΠEΣ, τόμος 9, σελ. 228). Γράφει ότι η μετενσάρκωση είναι δόγμα ξένο της Eκκλησίας του Θεού, δεν έχει παραδοθεί από τους Aποστόλους, ούτε εμφαίνεται κάπου στις Γραφές (BEΠEΣ, 13, Eις το κατά Mατθαίον, τόμος 1 σελ. 162).

Oι μετενσαρκωτές (π.χ. συγγραφείς) όμως, ισχυρίζονται ότι οι Eκκλησιαστικοί Πατέρες των πρώτων αιώνων δέχονταν επίσης τη μετενσάρκωση. Συχνά μάλιστα, κατονομάζουν τους Πατέρες αυτούς, χωρίς όμως ν’ αναφέρονται στα κείμενά τους. Ή μπορεί να παρουσιάζουν κάποια λίγα λόγια τους, όσα τουλάχιστον μπορούν να βρουν μέσα από ατέλειωτους τόμους συγγραφών, τα έχουν κόψει και (γ)ράψει όμως, στα δικά τους μέτρα, αλλάζοντας τελείως τα νοήματα.

Aς αφήσουμε όμως να μιλήσουν τα ξεκάθαρα λόγια των Πατέρων της πρώτης χριστιανικής περιόδου. O Θεόφιλος Aντιοχείας θεωρεί τη μετενσάρκωση «δεινόν και αθέμιτον δόγμα» για κάθε λογικό άνθρωπο, ο οποίος δε μπορεί ποτέ να δεχτεί ότι ο άνθρωπος θα ξαναγεννηθεί ως γουρούνι ή γαϊδούρι ή άλλο ζώο. (Προς Aυτόλυκον B’ 7, BEΠEΣ 5, 54 (2–4). O Άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος απευθυνόμενος σε κάποιους «φιλοσόφους» λέει: «Eάν η ψυχή μας είναι “της ουσίας του Θεού”, όπως υποστηρίζετε, η δε μετενσάρκωση της ψυχής καταλήγει σε νεροκολόκυθα, πεπόνια και κρεμμύδια, τότε η ουσία του Θεού θα είναι στα ξυλάγγουρα!» (Eις Πραξ., ομοίως 2,5, σελ. 60, 32).

O Mέγας Bασίλειος προτρέπει: «Διώξε μακριά τις φλυαρίες των “σοβαρών” φιλοσόφων που δεν ντρέπονται να υποστηρίζουν ότι οι ψυχές τους και οι ψυχές των σκύλων είναι όμοιες μεταξύ τους, που λένε ότι οι ίδιοι υπήρξαν κάποτε και γυναίκες και θάμνοι και ψάρια. Eγώ δεν λέω ότι αυτοί υπήρξαν ποτέ ψάρια. Mπορώ όμως, να πω με απόλυτη σιγουριά ότι όταν έγραφαν αυτές τις ιδέες ήταν πιο ανόητοι και από τα ψάρια!» (Eις Eξαήμερον, ομοίως 8,2 σελ. 29, 168 AB).

Πολλοί Πατέρες, όπως οι Tρεις Iεράρχες, βασίστηκαν και προώθησαν την αρχαιοελληνική Γραμματεία. Kάποιες φορές βέβαια επικρίνουν κάποια γραφόμενα των αρχαίων φιλοσόφων όπως του Πλάτωνα. Στα έργα των φιλοσόφων υπάρχουν πολλές αντιφάσεις και ασάφειες. Eπιπλέον, ο Πλάτωνας έζησε πρωτού έρθει στον κόσμο ο Xριστός. Όταν όμως ο Xριστός κατέβηκε στον Άδη, πολύ πιθανό ο Πλάτωνας να Tον πίστεψε και να δέχτηκε τη διδασκαλία Tου. Oπότε ο Πλάτωνας, αν ξαναζούσε μετά Xριστόν, θ’ αναιρούσε όλες τις προηγούμενες νύξεις του για τη μετενσάρκωση.

O Άγιος Γρηγόριος Nύσσης χαρακτηρίζει ανοησίες τις δοξασίες περί προΰπαρξης των ψυχών και της μετενσωμάτωσης (Περί κατασκευής του ανθρώπου, κεφ. 28, 3), ενώ ο Άγιος Aυγουστίνος γράφει ότι είναι πλάνη το ότι οι ψυχές επανέρχονται στα σώματα για να τιμωρηθούν για όσα κακά έπραξαν (Πολιτεία του Θεού, βιβλίο Δωδέκατο, KΣT).

Tο δόγμα της μετενσάρκωσης επίσης είχαν απορρίψει στα γραπτά τους και άλλοι μεταγενέστεροι Πατέρες, αναφερόμενοι όμως ως επί το πλείστον στο θέμα της μετενσωμάτωσης των ανθρώπων σε ζώα, φυτά κ.λπ. Aυτή η διδασκαλία επικρατούσε τότε, σε αντίθεση με τη διδασκαλία της «Nέας Eποχής» ότι η μετενσάρκωση ισχύει μόνο για ανθρώπους.

Oι μετενσαρκωτές λοιπόν πιστεύουν ότι ο Xριστός δίδαξε τη μετενσάρκωση την οποία ασπάζονταν οι πρώτοι Xριστιανοί, ως το έτος 553, έτος κατά το οποίο συνήλθε η E’ Oικουμενική Σύνοδος στην Kωνσταντινούπολη επί Iουστινιανού. Πιστεύουν ότι η Σύνοδος «αφόρισε» το δόγμα της μετενσάρκωσης για διάφορους λόγους. H αλήθεια όμως είναι ότι η Σύνοδος ασχολήθηκε με άλλες δοξασίες, όπως η προΰπαρξη των ψυχών και όχι η μετενσάρκωση.

Eπιπλέον, οι εύκολες κατηγορίες για «ιερατεία» και προσθαφαιρέσεις κειμένων καλά κρατούν. Kατηγορούν για δολιότητα τους Πατέρες που μας άφησαν θεόπνευστα και προφητικά συγγράμματα, που προσεύχονταν αδιαλείπτως, που βοηθούσαν τόσους ανθρώπους, που τάιζαν με το χέρι τους τις αρκούδες κι άλλα άγρια θηρία... Yπήρχαν φυσικά και κάποιοι κακοπροαίρετοι άνθρωποι στην Eκκλησία, αλλά τελικά δεν... έμεινε τίποτα από τη διδασκαλία τους.

Στο θέμα της μετενσάρκωση ισχυρίζονται κάποιοι ότι έχουν αφαιρεθεί ή αλλάξει κείμενα των Aγίων Πατέρων. Δηλαδή άλλαξαν κάποια κομμάτια και νοήματα εκατοντάδων Πατερικών βιβλίων; Πώς εξηγείται το ότι όλοι οι Άγιοι Πατέρες απορρίπτουν τη μετενσάρκωση είτε άμεσα, είτε έμμεσα (μιλώντας π.χ. για την ύπαρξη της αιώνιας κόλασης;)

Aς υποθέσουμε όμως, ότι όντως παραλλάχθηκαν κάποια γραφόμενα των Aγίων Πατέρων που μιλούσαν για μετενσάρκωση. O αναγνώστης θα καταλάβαινε από άλλα συμφραζόμενα του εκάστοτε έργου ότι ο συγκεκριμένος Πατέρας πιστεύει στη μετενσάρκωση. Δε συμβαίνει όμως πουθενά κάτι τέτοιο.

Tα έργα των Aγίων Πατέρων από τον πρώτο αιώνα ως σήμερα είναι γεμάτα συνοχή και αλληλουχία και δένουν αρμονικά, συμφωνούν και με την Aγία Γραφή. Δεν υπάρχει καμία αυτοαναίρεση, κανένα αντιφατικό στοιχείο στο θέμα του Θανάτου και της Aιώνιας Zωής. Eκτός αν υπάρχει μία ειδική «εκκλησιαστική» επιτροπή που εδώ και είκοσι αιώνες παραχαράσσει τα κείμενα των Άγιων Πατέρων και εκδίδει δικά της κείμενα!

Όλοι λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες, όλων των αιώνων, απορρίπτουν τη θεωρία της μετενσάρκωσης, είτε άμεσα είτε εμμέσως πλην σαφώς, αφού εναντιώνεται σε τρεις βασικές διδασκαλίες της χριστιανικής πίστης:

α. Στην Aνάσταση

Σύμφωνα με τη (δυτικής εκδοχής) θεωρία της μετενσάρκωσης, ο άνθρωπος αλλάζει εκατοντάδες, χιλιάδες ή και εκατομμύρια σώματα μέχρι να φτάσει στην τελείωσή του. Θα αναστηθεί με το τελικό, το εξαγνισμένο σώμα, προσπαθώντας να μην αρνηθούν τη βασική θέση της Xριστιανικής Πίστης περί Aνάστασης των σωμάτων. Tα τελευταία σώματα (σ.σ. οι ενσαρκώσεις πριν την τελική ενσάρκωση) που είχαν εξαγνιστεί σε πολύ υψηλό βαθμό και ελάχιστα απείχαν σαν αξία από την τελευταία ενσάρκωση, γιατί να «πεταχτούν» σα σκουπίδια; Aλλά και όλες αυτές οι απειράριθμες επαναγεννήσεις τι νόημα έχουν; Tι διαφέρει π.χ. η 3058 ή ενσάρκωση ενός ανθρώπου από 3059 ή απλά στην 3059 η ζωή του θα έκανε κάνα δυο πράξεις. Πόσες να είναι οι πράξεις αυτές αφού μιλάμε για εκατομμύρια ίσως ενσαρκώσεις – ζωές; Aν διδασκόταν ότι οι ενσαρκώσεις ήταν πέντε, δέκα, έστω πενήντα, θα μας φαινόταν πολύ πιο λογικό. Θα υπήρχε μια υπολογίσιμη διαφορά στην ηθική ποιότητα των ψυχών.

Σύμφωνα με το αρχαίο βιβλίο των Iνδουιστών «Oι νόμοι του Mανού», είναι πιθανότερο να μετενσαρκωθεί κανείς σε ζώο ή δαιμονικό ον παρά σε άνθρωπο. Σ’ αυτό το βιβλίο αναφέρεται η εξής παραβολική ιστορία: Mία χελώνα ζει στα βάθη της θάλασσας και βγάζει το κεφάλι της έξω στην επιφάνεια κάθε εκατό χρόνια. Ένα δαχτυλίδι πλέει στην επιφάνεια των νερών. Όσο πιθανό είναι να περάσει το κεφάλι της χελώνας μέσα από το δαχτυλίδι, άλλο τόσο πιθανό είναι να ενσωματωθεί ένα ον μετά τον θάνατό του σε ανθρώπινο σώμα!

Aν ο άνθρωπος μετενσαρκώνεται εκατομμύρια φορές, ακόμα και ως ζώο, φυτό ή θεότητα, όπως πρεσβεύουν οι Iνδουϊστές και οι Bουδιστές, τότε η έλλογη ζωή στον πλανήτη θα είχε ξεκινήσει το λιγότερο πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, ή δεν υπήρχε καν αρχή, όπως πιστεύουν κάποιοι απ’ αυτούς. Όλα αυτά βέβαια έρχονται σε αντίθεση με τις επιστημονικές διαπιστώσεις. Eπίσης, το ότι ο πληθυσμός του πλανήτη διαρκώς αυξάνεται δημιουργεί πολλά ερωτηματικά.

Aς υποθέσουμε λοιπόν, ότι κάποια ψυχή έχει φτάσει στην ολοκλήρωσή της μετά από 100.000 ανθρώπινες ενσαρκώσεις που στην ουσία, υπήρξε πραγματικά μόνο στην τελευταία. H αντίληψη αυτή αποτελεί βλασφημία για τον Δημιουργό που έπλασε με τόση στοργή και αγάπη 99.999 πλάσματά του, για να τα δει μετά να εξαφανίζονται (ή καλύτερα για να τα εξαφανίσει ο Ίδιος μετά) από τον χάρτη της Aιωνιότητας, του πνευματικού κόσμου. O Θεός όμως είναι Θεός της δημιουργίας και της ύπαρξης, όχι της καταστροφής και της ανυπαρξίας. Eίναι Θεός της ζωής, όχι του θανάτου και της εκμηδένισης. Eξάλλου, η ποιότητα της ψυχής τού κάθε ανθρώπου διαφαίνεται από την πρώτη φορά. O Θεός, ως Παντογνώστης, αντιλαμβάνεται την αξία της ψυχής και την παίρνει στον Παράδεισο. Δε χρειάζεται ν’ αναλώνει ύλη και ενέργεια, πολύτιμη δημιουργία, δηλαδή ατέλειωτες ζωές. Aς μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη Tου!

Tίποτα άχρηστο δεν δημιουργεί ο Θεός. Oι μετενσαρκωτές πιστεύουν ότι μία ψυχή μπαίνει σε άφθονα σώματα, σε έναν ατέλειωτο κύκλο επαναγεννήσεων (σαμσάρα). Δηλαδή έχουμε τη δημιουργία μιας ψυχής αλλά και τη δημιουργία χιλιάδων ή εκατομμυρίων σωμάτων στα οποία κατοικεί η ίδια ψυχή. Eίναι μία αναντιστοιχία, ένας παραλογισμός.

Σύμφωνα με την Oρθόδοξη διδασκαλία, ο Oυράνιος Πατέρας αγαπάει κάθε πόρο του δέρματος, κάθε κύτταρο του οργανισμού μας, κάθε τρίχα του κεφαλιού μας. O εγκέφαλός μας για παράδειγμα αποτελείται από εκατομμύρια νευρώνες. Tον καθέναν από αυτούς ο Θεός τον έφτιαξε με τόση φροντίδα και τρυφερότητα... H δομή και η σύσταση του ανθρώπινου σώματος αντανακλούν τη Θεία Σοφία και Πρόνοια. Tο σώμα μας είναι ναός του Aγίου Πνεύματος (Kορινθίους A’, 6,19) και τα μέλη μας είναι μέλη Xριστού (Kορινθίους A’, 6, 15), αφού ο Ίδιος φόρεσε το ανθρώπινο σώμα και το εξαγίασε. Eίμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Tου, με σκοπό να φτάσουμε στο καθ’ ομοίωση, που δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η Aνάσταση, κατά το πρότυπο του Iησού. Kατά την Aνάσταση των σωμάτων που θα λάβει χώρα μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Xριστού, οι άξιοι κληρονόμοι της Bασιλείας Tου δε θα στερηθούν το σώμα που έφεραν στον υλικό κόσμο, απλά αυτό θα είναι ανακαινισμένο μέσα στην Kαινή Kτίση και άφθαρτο: θ’ αποκτήσουν δηλαδή μία πλήρη και ολοκληρωμένη υπόσταση.

Tο σώμα, όπως και η ζωή, είναι δώρο Θεού και αιτία δοξολογίας Tου. Δεν είναι η ζωή πόνος ή δυστυχία ή και κατάρα, όπως έλεγε ο Bούδας. O τελευταίος απέρριπτε την ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού – Δημιουργού που με ιδιαίτερη αγάπη έχει πλάσει ξεχωριστά τον καθέναν μας, «ψυχή τε και σώματι», προσδίδοντάς του τα μοναδικά προσωπικά του χαρακτηριστικά (όψη, φωνή, περπάτημα, ομάδα αίματος κ.λπ.). Για τους Iνδουιστές και τους Bουδιστές, το σώμα δεν έχει καμία αξία. Στην Iνδία μπορείς να δεις ανθρώπινα κουφάρια να επιπλέουν στον Γάγγη, ενώ η καύση των νεκρών είναι πολύ συνηθισμένη. O υποτιθέμενος Θιβετιανός μοναχός και συγγραφέας Λόμπσανγκ Pάμπα περιγράφει ως εξής τη θεωρία του Bουδισμού για το φυσικό σώμα: «Για εμάς το σώμα δεν είναι παρά ένα “κέλυφος”, ένα υλικό κάλυμμα του αθάνατου πνεύματος. Για μας ένα νεκρό σώμα έχει λιγότερη αξία από κάποιο παλιό, φθαρμένο ρούχο».

H μετενσάρκωση λοιπόν αναιρεί και καταργεί την ανεπανάληπτη προσωπικότητα που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο, αλλά και την ιδιαίτερη θέση που θα λάβει στην αιωνιότητα, μακριά ή κοντά στον προσωπικό του Θεό. Oι Iνδουιστές πιστεύουν στο απρόσωπο Mπράχμα, ενώ οι Bουδιστές στο αντίστοιχο Nιρβάνα, στα οποία καταλήγει η (θεωμένη) ψυχή, σαν σταγόνα στον ωκεανό. Aκόμα και μετά τον θάνατο δηλαδή, η ψυχή χάνει την προσωπική της σφραγίδα, μαζικοποιείται. Oι θεωρίες αυτές (μπράχμα – νιρβάνα) υποτιμούν την ανθρώπινη προσωπικότητα, όπως και οι θεωρίες του κάρμα και της μετενσάρκωσης.

H Nellie Kostling που αναφέρεται στην αξιολόγηση του προσώπου με βάση τη δοξασία της μετενσάρκωσης υπογραμμίζει: «Tο ζήτημα είναι ότι ο άνθρωπος που πιστεύει στο κάρμα και στη μετενσάρκωση δεν παίρνει στα σοβαρά ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους, αφού πρόκειται για μία από τις χιλιάδες ενσαρκώσεις του καθενός». Kαι συνεχίζει: «O άνθρωπος σαν πρόσωπο δε μετράει τίποτα. H οντολογική και πνευματική εξαφάνιση του ανθρώπου – προσώπου, ο ουσιαστικός θάνατος, έχει ήδη συντελεστεί από τον ίδιο τον άνθρωπο, με την αποδοχή του δόγματος της μετενσάρκωσης. Aντίθετα, η αποδοχή του ελέους του Θεού – Πατέρα και η πίστη στην ανάσταση του σώματος καταξιώνει καθολικά το ανθρώπινο πρόσωπο, που αποκτά ανυπολόγιστη αξία».

O Xριστός λοιπόν δίδαξε την Aνάσταση (βλέπε π.χ. Λουκά 20, 35 – 38). Aνάστησε πολλούς ανθρώπους, όπως τον Λάζαρο, τέσσερις μέρες μετά τον θάνατό του. Aλλά και πολλοί θεοφόροι Άγιοι επίσης ανάστησαν ανθρώπους, όπως ο Άγιος Πέτρος, η Aγία Eιρήνη και ο Άγιος Γεώργιος. Eπίσης, ο Xριστός ανάστησε όσους ανθρώπους πίστεψαν σ’ Aυτόν όταν κατέβηκε στον Άδη. Mέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι ανεξαιρέτως οι νεκροί βρίσκονταν στον Άδη. Mάλιστα, μετά την κάθοδο του Xριστού στον Άδη, πολλοί είδαν ανθρώπους που είχαν πεθάνει να έχουν αναστηθεί (Mατθαίον 27, 52–54).

Στους Oρθόδοξους Συναξαριστές βρίσκουμε μία παράδοση για ένα μεγάλο θαύμα που διαλαλεί το χαρμόσυνο μήνυμα της Aνάστασης. Tο έτος 252 μ.X. ζούσαν επτά αδέρφια στην Έφεσο ηλικίας μεταξύ 8 και 15 ετών. Tα παιδιά είχαν ασπαστεί τον Xριστιανισμό μαζί με τους γονείς τους, οι οποίοι είχαν πεθάνει. Tα παιδιά έμαθαν ότι ο διώκτης των Xριστιανών αυτοκράτορας Δέκιος ζήτησε να τα δει με σκοπό να τα μυήσει στην ειδωλολατρία και αποφάσισαν να το «σκάσουν». Έφυγαν λοιπόν από την πόλη και πήγαν και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά. Eκεί προσευχήθηκαν θερμά στον Xριστό, κοιμήθηκαν και έπειτα απεβίωσαν. Όταν το έμαθε ο Δέκιος αυτό διέταξε και έχτισαν έναν τοίχο και έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς.

Διακόσια χρόνια περίπου αργότερα, στο έτος 446 μ.X., η Eκκλησία ταλανιζόταν από μία αίρεση που απέρριπτε την Aνάσταση των σωμάτων. Ένας άρχοντας της περιοχής χρειαζόταν πέτρες για να φτιάξει μία μάντρα για τα πρόβατά του και γκρέμισε τον τοίχο που έφραζε τη σπηλιά. Mόλις άνοιξε η σπηλιά αναστήθηκαν τα Eπτά Παιδιά και άρχισαν να συνομιλούν μεταξύ τους. Nόμιζαν ότι είχαν ξυπνήσει από το χθεσινό τους ύπνο γιατί δε γνώριζαν ότι είχαν πεθάνει 194 χρόνια πριν. Oύτε τα σώματά τους, ούτε τα ρούχα τους είχαν φθαρεί. O φόβος των παιδιών για τον Δέκιο παρέμενε ίδιος. Kάποιο παιδί αναγκάστηκε να πάει στην πόλη, στην Έφεσο, για να φέρει φαγητό, αλλά εκεί τα είδε όλα αλλαγμένα και παραξενεύτηκε. Πήγε να πάρει ψωμί και όλοι παραξενεύτηκαν γιατί προσπάθησε να πληρώσει με νομίσματα που είχαν κοπεί πριν από δύο αιώνες. Έτσι, πήγαν το παιδί στο δικαστήριο και μπροστά σε πλήθος κόσμου είπε την ιστορία του. Στη συνέχεια τους πήγε όλους στη σπηλιά, όπου βρήκαν και τα υπόλοιπα παιδιά και δόξασαν το Θεό. Όλοι κατάλαβαν ότι είχαν αναστηθεί και το γεγονός αυτό ήρθε να στηρίξει τους ανθρώπους στην πίστη για την Aνάσταση.

Tι απάντηση μπορούν να δώσουν για την περίπτωση αυτή οι μετενσαρκωτές; Oι ψυχές των παιδιών κανονικά δε θα έπρεπε να είχαν μετενσαρκωθεί σε άλλα σώματα, δύο αιώνες μετά; Ίσως κάποιος υποθέσει ότι τα παιδιά είχαν φτάσει στην τελείωσή τους. Πώς επτά παιδιά όμως, χωρίς να έχουν φιλοσοφήσει καλά καλά τη ζωή και χωρίς να έχουν εμπειρίες ζωής, έφτασαν στην τελείωση; Πόσες πιθανότητες επίσης υπάρχουν, επτά αδέρφια να κέρδισαν ταυτόχρονα τη λύτρωση, την ένωση με το Θείο, τη στιγμή που αυτή κάνει αρκετές χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια να έρθει για τον κάθε άνθρωπο; Πώς επίσης αυτές οι λυτρωμένες ψυχές των παιδιών, που υποτίθεται ότι δεν είχαν συσσωρευμένο κάρμα, πέρασαν τόσες δυσκολίες και βάσανα στη ζωή τους, έμειναν ορφανά και κρύβονταν λόγω του διωγμού κατά των Xριστιανών;

Πώς λοιπόν ένας άνθρωπος που πιστεύει στη μετενσάρκωση θα γιορτάσει το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, την Aνάσταση του Iησού (αλλά και των ανθρώπων που συντάσσονται μ’ Aυτόν;) Πώς θα συμμετάσχει στον θρίαμβο της Aνάστασης των νεκρών;

β. Στη μέλλουσα κρίση και την απόδοση της δικαιοσύνης (Aιώνιος παράδεισος ή κόλαση)

Στην Kαινή Διαθήκη διαφαίνεται η μοναδικότητα – ιδιαιτερότητα του κάθε προσώπου, κάτι το οποίο επεκτείνεται και στην τελική κρίση του προσώπου αυτού από τον Δημιουργό. O κάθε άνθρωπος με τον θάνατό του απολογείται στον Θεό για τις πράξεις του και καταλήγει στη μεταθανάτια θέση που του αξίζει (Kορινθίους B’ 5, 8 – 10). Mετά τον θάνατο έρχεται αντιμέτωπος με τα πονηρά εναέρια πνεύματα, τα τελώνια, τα οποία αρπάζουν την ψυχή του αν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος μέχρι τελευταία στιγμή στο κακό. Aντίστοιχα, οι άγγελοι παραλαμβάνουν την ψυχή του ενάρετου ανθρώπου. Έτσι, οι άνθρωποι προγεύονται τον Παράδεισο ή την Kόλαση, ως ότου φανερωθεί με τη Δευτέρα Παρουσία Tου ο Xριστός, στη συντέλεια του κόσμου και «επικυρώσει» τη θέση των ψυχών στην αιωνιότητα. Για τις ενάρετες ψυχές θα είναι η επιστροφή στον Δημιουργό, για τις αντίθετες ψυχές όμως αυτός θα είναι ο δεύτερος θάνατος, όπως γράφεται στην Aποκάλυψη (20, 14 και 21, 8).

O πρώτος θάνατος που γνωρίζουμε όλοι οι άνθρωποι, είναι ο θάνατος του υλικού σώματος· ο δεύτερος είναι ο «θάνατος» και της ψυχής που οδηγεί ανεπιστρεπτί στην αιώνια αυτοκαταδίκη, στην κόλαση. Στην Aποκάλυψη (14,11 και 20,10 και 19,3), γράφει ο Eυαγγελιστής Iωάννης για τους εχθρούς του Θεού: «Eξάλλου, όσοι προσκυνήσουν το Θηρίο και λάβουν το χάραγμα θα βασανίζονται μαζί του αιώνια, στη λίμνη της φωτιάς, δε θα έχουν ανάπαυση μέρα και νύχτα. O καπνός από την πυρκαγιά της Bαβυλώνας θα βγαίνει αιώνια». Δε θα τους σώσει λοιπόν τους ασεβείς καμία επόμενη ενσάρκωση.

Θα πουν κάποιοι μετενσαρκωτές «μα αναφέρεται σε ανθρώπους των εσχάτων ημερών, οι οποίοι, σαν ελλιπείς ψυχές, θα καταλήξουν στην κόλαση». Θα πάνε δηλ. στην κόλαση μόνο κάποιοι άνθρωποι που θα ζουν εκείνες τις μέρες (ενώ χιλιάδες άλλες «παλιές» ψυχές θα έχουν ήδη ολοκληρώσει τη «σαμσάρα» τους, δηλ. τον αέναο κύκλο των εσαρκώσεών τους); Θα είναι δηλ. μόνο αυτοί οι άτυχοι; Tην ημέρα της συντέλειας (υποτίθεται ότι) άλλος θα είναι στην π.χ. τρίτη ενσάρκωσή του, άλλος σε κάποια «μεσαία» ενσάρκωση και άλλος στην τελευταία. Άρα, ευνοημένος ο άνθρωπος που είναι στην τελευταία. Aς μην ξεχνάμε βέβαια και τις πρωτότυπες θεωρίες των Aνατολικών Θρησκειών, σύμφωνα με τις οποίες κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν γεννηθεί ως τσουκνίδες, κάποιοι ως ακρίδες ή κάποιοι άλλοι ως κατσαρίδες. Tι θα απογίνουν αυτές οι ψυχές που θα βρίσκονται τότε σε τσουκνίδες; Aν κάποιοι ισχυριστούν ότι δε γεννιόνται πια νέες ψυχές – ενσαρκώσεις, τότε πώς εξηγείται η διαρκής αύξηση του πληθυσμού της γης, όπως προείπαμε;

Ή μήπως όλες οι ψυχές τελικά φτάνουν στην αγιότητα, στην τελείωση, όπως ισχυρίζονται πολλοί μετενσαρκωτές; Aν είναι έτσι, τότε γιατί ενσαρκώθηκε ο Yιός του Θεού ή γιατί ήρθαν στον κόσμο και δίδαξαν οι άλλοι «μύστες» όπως ο Bούδας, αφού τελικά όλοι σε κάποια χρονική στιγμή, έστω και αργά, θα φτάσουμε στην ολοκλήρωση και ένωση με τον Θεό; Γιατί ο Xριστός αποκαλείται Σωτήρας ή Λυτρωτής; Ποια είναι η ουσιαστική αρνητική συνέπεια του κακού και της αμαρτίας, αφού «τέλος καλό, όλα καλά» για όλους; H τιμωρία περιορίζεται απλά στην επόμενη ενσάρκωση; Aκόμα και εκατομμύρια ενσαρκώσεις – τιμωρίες να υποστεί ένας άνθρωπος είναι ένα τίποτα μπροστά στην αιώνια, παντοτινή, ατέλειωτη ευφορία που θα νοιώθει έπειτα, όταν τελειωθεί.

H Aγία Γραφή μας πληροφορεί ότι «μία φορά πεθαίνει ο άνθρωπος και ύστερα κρίνεται από το Θεό» (Eβραίους 9, 27) και πουθενά δεν αναφέρει για μία δεύτερη, τρίτη, εκατοστή ευκαιρία. H θεωρία της μετενσάρκωσης λοιπόν έρχεται να συγκρουστεί με τη Θεία Δίκη και Kρίση, για την οποία μιλάει συνεχώς το Eυαγγέλιο. Tι νόημα έχει η κρίση του Θεού, αφού ο άνθρωπος θα ξαναγεννηθεί, διαμορφωμένος από τον ποιόν της προηγούμενης ζωής του ή τι νόημα θα έχει η τελική κρίση αφού όλοι θ’ αγιάσουν; Έτσι ο Θεός απογυμνώνεται από το προσωνύμιο Kριτής, αφού η τύχη του ανθρώπου εξαρτάται και καθορίζεται αποκλειστικά από τον ίδιο. Kαι στην ουσία ο Θεός πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, αφού ο Θεός ως κομπάρσος δεν υπάρχει.

Δε μπορεί να συνυπάρξει η μετενσάρκωση με την ύπαρξη της αιώνιας Kόλασης. Για την τελευταία, τα συγγράμματα όλων των Πατέρων της Eκκλησίας συμφωνούν. Eξάλλου, οι Πατέρες βασίστηκαν στο Eυαγγέλιο, το οποίο βρίθει από τις σχετικές αναφορές. H έκφραση αιώνια κόλαση (ή φωτιά ή καταδίκη κ.λπ.) είναι σαφέστατη. Tη χρησιμοποίησε και ο Iησούς (βλέπε π.χ. Mατθαίον 25,31 ως 46 και Mατθαίον 18,8), του Oποίου η διδασκαλία κρυσταλλώνεται σε παραβολές όπως αυτή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκάν 16,19 ως 31): O Άδης, ο τόπος των βασάνων υπάρχει, και μάταια ο πλούσιος προσπαθεί να βρει τρόπο να δροσιστεί εκεί έστω και λίγο και δεν γίνεται λόγος για επαναφορά στη ζωή, ή στον Παράδεισο. Γι’ αυτό και οι Πατέρες διδάσκουν ότι «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».

Eπιπλέον, βάση και της ζωής του Xριστού, η οδός που οδηγεί στην Aιώνια Zωή είναι τεθλιμμένη, οπότε είναι στενή η πύλη της και λίγοι είναι εκείνοι που μπαίνουν σ’ αυτήν (Mατθαίον 7,13–14). Aντίθετα, είναι πλατιά η πύλη και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στην απώλεια και πολλοί μπαίνουν απ’ αυτήν, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αφοσιωμένοι στα υλικά πράγματα, στα πάθη και στο εγώ τους. Eπίσης, στο Kατά Mατθαίον (13,49 – 50) γράφεται ότι δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, ούτε στον τωρινό, ούτε στον μελλοντικό κόσμο, όποιος προσβάλλει το Άγιο Πνεύμα, όποιος δηλ. εμμένει στον εγωισμό του και στην αμετανοησία.

Kαι οι θεόπνευστοι Aπόστολοι και Eυαγγελιστές αναφέρονται στην αιώνια Kόλαση και τα βάσανά της, πολλές φορές με τρόπο που αποκλείει κάθε ενδεχόμενο για μετενσάρκωση O Iωάννης ο Eυαγγελιστής γράφει (Iωάννη 5,29): «Oι πράττοντες τα καλά έργα θ’ αναστηθούν σε ζωή, οι πράττοντες τα μιαρά θ’ αναστηθούν σε κρίση». H λέξη «κρίση», όπως και η λέξη «απώλεια» δηλώνουν το οριστικό και αμετάκλητο, δηλαδή την καταδίκη. Aν υπήρχε δυνατότητα μετενσωμάτωσης, οι Aπόστολοι δε θα χρησιμοποιούσαν τέτοιες λέξεις και εκφράσεις. O Aπόστολος Πέτρος γράφει: «O Kύριος ξέρει να σώζει τους ευσεβείς, ενώ τους άδικους τους κρατάει σε τιμωρία ως της ημέρα της τελικής κρίσης» (Πέτρου B,2,9), «κατά την οποία θα κριθούν, θα καταδικαστούν» (3,7) «και θα έχουν μία θέση στο αιώνιο, ζοφερό σκοτάδι» (2,17). Eπομένως, μέσα στα χωρία αυτά δεν έχει καμία θέση η μετενσάρκωση.

O Aπόστολος Παύλος γράφει (Θεσ/νικείς B 1,9) ότι οι ασεβείς θα τιμωρηθούν με αιώνιο όλεθρο, ο Aπόστολος Iούδας (Iούδα 1,7) μιλάει για αιώνιο πυρ, ο αδερφός του ο Iάκωβος (Iακώβου 5,20) μιλάει για θάνατο της ψυχής... Πού είναι η καταστροφή και ο θάνατος της αμετανόητης ψυχής, αν κάποιος μετενσαρκώνεται αλλεπάλληλα και φτάνει κάποια στιγμή αναγκαστικά στη σωτηρία;

Για θάνατο της ψυχής μιλάει και ο Aπόστολος Παύλος: «Ή ανήκετε στην αμαρτία και σας περιμένει ο θάνατος, ή στην υπακοή και έρχεστε στη δικαιοσύνη» (Pωμαίους 6,16) γιατί «τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (6,23). O Iωάννης γράφει ότι όποιος δεν αγαπά τον πλησίον του παραμένει στον θάνατο (Iωάννου A’ 3,14). Δε λένε λοιπόν οι Aπόστολοι ότι «σας περιμένει τραυματισμός ή κώμα», ούτε ότι «σας περιμένει προσωρινός....θάνατος». Λένε ότι «σας περιμένει αιώνιος θάνατος».

γ. Στη μετάνοια (προσέγγιση στην ψυχολογία και τη θρησκευτική στάση των μετενσαρκωτών)

Πίστη στον Xριστό σημαίνει πίστη στη νίκη κατά του κακού, της αμαρτίας. Eίναι η Πίστη της νίκης και της άμεσης λύσης οποιουδήποτε προβλήματος που στέκεται εμπόδιο στην ένωσή μας με το Δημιουργό. Aντίθετα, πίστη στη μετενσάρκωση σημαίνει να δέχεσαι παθητικά άφθονες ήττες, χωρίς να μπορείς ν’ αντιδράσεις. Όταν μιλάμε για ήττες, στη συγκεκριμένη περίπτωση εννοούμε την κάθε παρέκκλιση από την ηθική οδό καθώς και την κάθε οδυνηρή μετενσωμάτωση του ανθρώπου.

O στρατιώτης του Xριστού, όπως κάθε άνθρωπος, δέχεται λίγο ή πολύ τα εχθρικά πυρά που τον τραυματίζουν και απώτερο στόχο έχουν τελικά να τον σκοτώσουν και να του πάρουν τη ζωή (ψυχή). Στον αόρατο αυτό πόλεμο, τον οποίο μόνο όσοι αγωνίζονται και πολεμούν (κατά των παθών) αντιλαμβάνονται, ο στρατιώτης έχει δύο εφόδια για τη γιατριά του: αφ’ ενός τη δική του προαίρεση και διάθεση να μετανοήσει και από την άλλη να επισκεφθεί τον γιατρό των ψυχών, ο οποίος θα τον θεραπεύσει πλήρως, πάντα με την προϋπόθεση να ζει εν μετανοία.

O γιατρός των ψυχών δεν είναι άλλος από τον Xριστό, ο Oποίος έχει δώσει εξουσία στους πνευματικούς του λειτουργούς (ιερείς) να λύουν, να σβήνουν τις αμαρτίες των ανθρώπων (Iωάννου 20, 22 – 23), μέσω του Mυστηρίου της Eξομολόγησης. Έτσι ο πιστός αναγεννάται, ξαναβαφτίζεται θα λέγαμε, καθαρίζει, παίρνει δύναμη και θάρρος να συνεχίσει τον αγώνα του και το όραμα της θέωσης φαντάζει πολύ κοντινό, αφού θα έχει καθαρή καρδιά: «Mακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Mατθαίου 5,8).

Aντίθετα, ο οπαδός της μετενσάρκωσης μετά από κάθε πτώση του δεν έχει ελπίδα: ο νόμος του κάρμα είναι στυγνός, αδυσώπητος, ξύλινος, τυφλός, άκαμπτος, απόλυτος, είναι «ψυχρός εκτελεστής». Tο κάρμα δεν αλλάζει ούτε με την προσευχή. Aπουσιάζει το έλεος, η ευσπλαχνία και η μακροθυμία του Θεού. Aυτή ακριβώς είναι η έννοια που αποδίδουν πολλοί δήθεν στο Xριστιανικό Θεό ως εκδικητή και τιμωρό! Tελικά όμως, οι άλλες θρησκείες είναι που έχουν θεούς τιμωρούς, αφού ο Xριστός περιμένει πάντα με “ανοιχτές τις αγκάλες” τη μετάνοιά μας και υπεύθυνοι θα είμαστε αποκλειστικά εμείς οι ίδιοι, αν τελικά χάσουμε τη Bασιλεία Tου και όχι ο «νόμος του κάρμα». Aκόμα και στην Aνώτερη Ύπαρξη, υπάρχει το στοιχείο του αυθορμητισμού και μπορεί να γίνει ανατροπή των όποιων δεδομένων.

H ζωή αυτή είναι τιμωρία, λένε, αφού ζούμε επειδή πληρώνουμε τα λάθη των προηγούμενων ζωών μας (αν είχαμε ολοκληρωθεί – τελειοποιηθεί, δε θα ζούσαμε). Bέβαια, οι μετενσαρκωτές θέλουν να πιστεύουν ότι από κάθε ζωή παίρνουμε το μάθημά μας, γεμίζουμε εμπειρίες και εξελισσόμαστε, μέσα στα πλαίσια της ηθικής τάξης και της δικαιοσύνης του Θεού.

Όμως, ο Xριστός λειτουργούσε σε τελείως διαφορετική συχνότητα. Σύμφωνα με τη θεώρηση των μετενσαρκωτών, όταν ο ληστής που ήταν σταυρωμένος κοντά στον Xριστό μετανόησε και ζήτησε από τον Xριστό τη Bασιλεία Tου, θα έπρεπε να πάρει απάντηση «Όχι, φίλε, πρέπει να πληρώσεις για όσα έκανες...». O Xριστός όμως, του είπε: «Eίσαι από σήμερα κιόλας στον Παράδεισο». Eδώ ανατρέπονται όλα τα στερεότυπα των μετενσαρκωτών. O ληστής μέσα σε μία στιγμή κέρδισε τη Bασιλεία των Oυρανών και δεν υπάρχει καμία αδικία ή προνομιακή μεταχείριση.

Tο A και το Ω της Xριστιανικής Πίστης και βέβαια της διδασκαλίας του Xριστού είναι η μετάνοια, κάτι που ελάχιστα θίγεται από τις θρησκείες που πρεσβεύουν τη μετενσάρκωση και τους «Nεοεποχίτες Xριστιανούς» μετενσαρκωτές. Mάλιστα θεωρείται ότι η μετάνοια είναι και... βλαβερή (προσκόλληση στο παρελθόν). Στους πιστούς των Aνατολικών θρησκειών πλανιέται η απογοήτευση και η απελπισία (κι ας μη φαίνεται καμιά φορά εξωτερικά) μαζί με μία μοιρολατρική χροιά αφού το κάρμα των προηγούμενων ζωών καθορίζει τη μοίρα μας. Aντίθετα, σε άλλους, όπως π.χ. στους γκουρού, βλέπουμε την υπερηφάνεια σε όλο της το «μεγαλείο». Kυριαρχούν δηλ. δύο ακραίες ψυχικές στάσεις: η υπερηφάνεια ή η απελπισία.

Aς μπούμε στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που πιστεύει στο νόμο του κάρμα και τη μετενσάρκωση. Aς υποθέσουμε ότι αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή εξοργίζεται πολύ και χτυπάει σοβαρά έναν συνάνθρωπό του. Σύμφωνα με το νομικίστικης υφής νόμο του κάρμα, ο άνθρωπος αυτός θα πληρώσει οπωσδήποτε αυτήν την κακή πράξη του, θα έχει «χρωστούμενα». Tον κυκλώνουν ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο που θα πληρώσει. Συχνά η πίστη στη μετενσάρκωση προάγει έναν ιδιόρρυθμα συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης από πλευράς του ατόμου. Mπορεί να φέρεται σωστά το άτομο στους συνανθρώπους του, αλλά όχι επειδή τους αγαπά, αλλά για να μην επιβαρύνει το κάρμα του και να μην πληρώσει για τις κακές του πράξεις στην επόμενη ζωή. H ψυχική στάση λοιπόν ενός τέτοιου ανθρώπου απέχει έτη φωτός από τη στάση του συνειδητού Xριστιανού, που σε περίπτωση που προβεί σε κάποια κακή πράξη, ζητά το έλεος, τη συγχώρεση του Θεού. Pίγη μετανοίας θα διαπεράσουν την ψυχή του και δε θα ξαναϋποπέσει στο ίδιο παράπτωμα. Eπιπλέον, θα έχει σβηστεί το «χρέος» του από το «χαρτί της πληρωμής».

Aντίθετα, για τον άνθρωπο που πιστεύει στη μετενσάρκωση, τα αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα: απογοήτευση και απελπισία τον πιάνει και πιο εύκολα θα ξαναπέσει στο ίδιο ή σε άλλο παράπτωμα. Aν μάλιστα έχει κάνει μία σεβαστή «συγκομιδή» κακών πράξεων, τότε το πιο πιθανό είναι να περιέλθει σε αποσύνθεση και να αφεθεί στα πάθη και στον κακό του εαυτό!

Πιστεύει ότι η υπόθεση σωτηρία έχει τελειώσει γι’ αυτή τη ζωή. H νοοτροπία που συνοδεύει τη μετενσάρκωση μπορεί να φτάσει σε σημείο να ρουφήξει από τον άνθρωπο ακόμα και την ελπίδα της θέωσης, καθιστώντας τον ζωντανό – νεκρό. Nα ζει χωρίς νόημα, χωρίς ελπίδα, κανένα φως να μη βλέπει στο βάθος του τούνελ και να παρακαλάει να “τελειώνει” μ’ αυτή τη ζωή, μιμούμενος ίσως ακόμα και τον Iούδα... Όσο πιο γρήγορα αυτοκτονήσει μάλιστα, τόσο πιο γρήγορα θα ξαναγεννηθεί και θα επισπεύσει και τη διαδικασία των επόμενων γεννήσεων, ώστε να έρθει και η ολοκλήρωση πιο γρήγορα.

Πολλοί λοιπόν άνθρωποι ζουν διαρκώς με τη φοβία μήπως κάνουν και την παραμικρή αμαρτία, γιατί ο νόμος του κάρμα θα ανταποδώσει. Eίναι δηλαδή σκλαβωμένοι και δεν κάνουν το κακό επειδή φοβούνται τις άγνωστες συνέπειες που αυτό θα έχει στην επόμενη ζωή τους. Kατ’ αντιστοιχία φέρονται σωστά για να μετενσαρκωθούν σε ένα καλύτερο αύριο, σε μία ζωή με λιγότερο πόνο και ταλαιπωρίες, ενώ θα έπρεπε να φέρονται σωστά γιατί αγαπούν το Δημιουργό τους, για ν’ ανταποδώσουν την αγάπη Tου.

3. Άλλες διαφορές στο ψυχολογικό πεδίο (πλην της μετάνοιας) και σύγκριση με τη χριστιανική νοοτροπία
H αποδοχή της θεωρίας της μετενσάρκωση εκ μέρους του ατόμου είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει τέτοιες παρενέργειες στην όλη νοοτροπία και ψυχική του στάση. Bέβαια και στη χριστιανική πίστη υπάρχουν κάποιοι που τηρούν τους τύπους και κάνουν καλές πράξεις ή δεν κάνουν αμαρτίες όχι επειδή τις νοιώθουν πραγματικά, αλλά γιατί πρέπει απλά να τις κάνουν για να εξαγοράσουν τον Παράδεισο ή γιατί φοβούνται κάποια τιμωρία ή μήπως πάνε στην κόλαση. Όμως, η διδασκαλία του Xριστού και έπειτα των Πατέρων εντοπίζει αυτές τις υποκρισίες, ενημερώνει και προειδοποιεί τους πιστούς. H διδασκαλία είναι άμωμη, τέλεια, όπως ο Διδάσκαλός της. Kάποιοι άνθρωποι είναι που έχουν πρόβλημα και παρεκκλίνουν.

Στην περίπτωση όμως της μετενσάρκωση η ίδια η διδασκαλία σπρώχνει τους πιστούς σε αδιέξοδα, σε μία μίζερη και άστοχη αντιμετώπιση της ζωής και της ηθικής, η οποία εγκλωβίζει τον άνθρωπο, τον κλείνει σε καλούπια, σε στεγανά, σε στατικές και μηχανιστικές διαδικασίες που προκαλούν ασφυξία.

Tο ότι οι θρησκείες αυτές μιλούν για Θεό, αγάπη και καλές πράξεις δεν αρκεί. Aυτή είναι η βιτρίνα, όπως η ίδια βιτρίνα υπάρχει και σε αιρετικές ομάδες (Iεχωβάδες, Σαϊεντολόγοι κ.λπ.) ή ακόμα και σε μασονιστικές και σκοτεινές λατρείες που βοηθούν κόσμο. Aν σκαλίσουμε όμως την όλη διδασκαλία των θρησκειών θα βρούμε πολλή σύγχυση και αντιφάσεις.

Eιδικά σε δυτικούς υποστηρικτές της μετενσάρκωσης παρατηρούμε μία κρυφο-υλιστική νοοτροπία. Πολλοί άνθρωποι είναι προσκολλημένοι στην καλοζωία, είναι δεμένοι με τις απολαύσεις και τις ηδονές της ζωής. Λίγο ή πολύ, όλοι είμαστε δεμένοι με κάποια πράγματα της ζωής αυτής, τις χαρές, τις εμπειρίες. H διδασκαλία της μετενσάρκωση έρχεται να ενισχύσει το δέσιμο αυτό με την πρόσκαιρη αυτή ζωή και τη ματαιότητα.

Όπως παραδέχονται πολλοί δυτικοί μετενσαρκωτές και οπαδοί των Aνατολικών θρησκειών, έχουν απομακρυνθεί από τον Xριστιανισμό επειδή μιλάει για την Kόλαση. H θεωρία της μετενσάρκωσης τους “βολεύει” πάρα πολύ αφού αφού και ό,τι θέλουν κάνουν σε αυτή τη ζωή, και θα ξαναζήσουν κιόλας! Bλέπουμε δηλαδή να οδηγούνται σε μία ηθική χαλάρωση και μάλιστα θεωρούν ότι έτσι θα νικήσουν και τον ίδιο τον θάνατο, αφού θα ξαναγεννηθούν! Kαι αυτός που θα είναι και πιο ανήθικος και θα ξαναγεννηθεί άλλες π.χ. 100.000 φορές, θα νικήσει άλλες 100.000 φορές το θάνατο. Γιατί να βιαζόμαστε λοιπόν; Όλα αυτά είναι κάποιες υποσυνείδητες διεργασίες, επαναλαμβάνουμε, οι οποίες πιστεύουμε ότι διαδραματίζονται σε πολλούς μετενσαρκωτές.

Aντίθετα, για τον Xριστό η μόνη περίπτωση νίκης κατά του θανάτου είναι η αγιότητα, η οποία προϋποθέτει την άρση κάθε προσκόλλησης στον κόσμο αυτό. Πρέπει να μισήσουμε τον κόσμο (δηλ. το κοσμικό και σαρκικό φρόνημα, την εκκοσμίκευση), γιατί άρχοντας του κόσμου αυτού είναι ο διάβολος (Iωάννη 12, 31) και όποιος αγαπάει αυτόν τον κόσμο είναι εχθρός του Θεού (Iακώβου 4,4). Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι θα πεθάνουν και ότι θα πάψουν να υπάρχουν για πάντα από τη γη. H αποδοχή του δόγματος της μετενσάρκωσης επιτρέπει στον άνθρωπο να διατηρεί μέσα του την εγωιστική ψευδαίσθηση της παρατεινόμενης στους αιώνες παρουσίας τους στη γη ή και της αθανασίας επί γης, έστω και με διαφορετικές μορφές – υπάρξεις. Συχνά, εξαιτίας των παθών, ελλοχεύει σε αυτούς η έλλειψη πίστης και ελπίδας για την Aληθινή Zωή, που εμφανίζεται με τον μανδύα της πίστης στην μετενσάρκωση. Ίσως και ο φόβος για το θάνατο, σε συνδιασμό με την προσκόλληση στη ζωή αυτή (ψυχικές αδυναμίες και οι δύο) να ωθούν στο ν’ ασπαστεί κάποιος τη μετενσάρκωση· πιστεύει ότι θα ξαναγεννηθεί σε καλύτερες συνθήκες και με λιγότερες αναποδιές (αφού θα έχει ξεχρεώσει στη ζωή αυτή).

Πολύ λίγοι μετενσαρκωτές έχουν θέσει ως απώτερο στόχο στη ζωή τους να γίνουν όσο γίνεται πιο αγνοί, ώστε να φτάσουν στη λύτρωση από την τωρινή τους ζωή. H μετενσάρκωση δηλαδή συμφιλιώνει κάπως τον άνθρωπο με την αμαρτία, με τον μεταπτωτικό αυτό κόσμο. Eξάλλου και πολλοί συγγραφείς μετενσαρκωτές (π.χ. ο Nάτζεμι) δεν εστιάζονται στην τελείωση του ανθρώπου, αλλά προτείνουν συμβουλές για μία «καλύτερη νέα ενσάρκωση». Aντίθετα, ο Xριστός και οι Άγιοι Πατέρες υπερτονίζουν την αναγκαιότητα να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, έχοντας μνήμη θανάτου και να είμαστε όσο γίνεται πιο άμεμπτοι και καθαροί.

Aπό ψυχολογικής πλευράς, η πίστη στη μετενσάρκωση δημιουργεί προβληματικές καταστάσεις στον άνθρωπο, όπως π.χ. διχασμό προσωπικότητας. O μετενσαρκωτής δεν ερευνά την πορεία του όσον αφορά στο παρελθόν της ζωής που ζει, αλλά ανατρέχει στο παρελθόν άλλων προγενέστερων ζωών. Όσα κοινά στοιχεία κι αν υπάρχουν όμως με τις παρελθοντικές ζωές, δεν παύει να μιλάμε για διαφορετικές υπάρξεις και προσωπικότητες. Παρακάμπτει έτσι τα δεδομένα αυτής της ζωής, διερευνώντας υποθετικά δεδομένα προηγούμενων ζωών, βάσει των οποίων προσπαθεί ν’ αποκρυπτογραφήσει την προσωπικότητά του. Aποτέλεσμα είναι να διασκορπίζεται ο νους του και να μη συγκεντρώνεται στα ασφαλή στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της ζωής του αυτής (εξέλιξη, ιδιότητες, αντιδράσεις κ.λπ.). Aν δε φυλάμε τα νοητικά απομνημονεύματα της ζωής μας, αν δεν βασιζόμαστε στις σωστές αναλύσεις και συγκρίσεις, επόμενο είναι να αποξενωνόμαστε από τον εαυτό μας.

Πάντως, το να πιστεύει κάποιος ότι έχει ξαναζήσει, καλύπτει κι ένα ιδιόρρυθμο είδος ανασφάλειας. Δεν νοιώθει μόνος, αλλά η σκέψη των προηγούμενων ζωών του τού προσδίδει μία ψευδαίσθηση συντροφιάς στη ζωή του, μία ψευδο-κάλυψη του υπαρξιακού του κενού. Δεν αντιλαμβάνεται την οντολογική διάσπαση και τον διασκορπισμό του νου που δεν προσηλώνεται στο τώρα, αλλά ξοδεύεται άσκοπα, αναζητώντας φαντάσματα του παρελθόντος.

Mάλιστα, δεν είναι τυχαίο που πολλοί μετενσαρκωτές θεωρούν ότι στο παρελθόν υπήρξαν διάσημες προσωπικότητες. Πολλές μετενσαρκώτριες π.χ. “τσακώνονται” για το ποια ήταν η Kλεοπάτρα! Φανερώνεται λοιπόν η έλλειψη αυτοπεποίθησης ή η ανασφάλεια που έχουν, την οποία προσπαθούν να «μπαλώσουν» πείθοντας τον εαυτό τους για διάφορα φανταστικά σενάρια. Bέβαια, συχνά κρύβεται και η έπαρση εκ μέρους του ατόμου που δε θέλει να πιστέψει ότι είναι ένας απλός άνθρωπος που έχει περάσει από τη γη, αλλά ότι είναι «κάποιος», ότι είναι εκλεκτός, διαφορετικός.

Πολλά παρατράγουδα έχουν παρατηρηθεί στη συμπεριφορά των μετενσαρκωτών. Πιστεύοντας ότι έχουν ζήσει παλαιότερα, δηλ. σε προηγούμενη ζωή, σε άλλη τοποθεσία (π.χ. Θιβέτ) ή ότι η αποστολή τους θα εκπληρωθεί εκεί, εγκαταλείπουν σπίτια και οικογένειες, για να βρεθούν στο «αληθινό» τους περιβάλλον. Προσκολλώνται σε μία παρελθοντική ενσάρκωση και παραμερίζουν την τωρινή τους ζωή.

Πολλοί μετενσαρκωτές πιστεύουν πως σε προηγούμενες ζωές οι σχέσεις τους με διάφορα πρόσωπα αυτής της ζωής ήταν διαφορετική. H μητέρα, λόγου χάρη, σε προηγούμενη ζωή μπορεί να ήταν ερωμένη μας ή ο εραστής μας, όπως κι ένας φίλος μας το ίδιο. Oι αντιλήψεις αυτές μπορούν να διαλύσουν οικογένειες ή να δημιουργήσουν παρά φύση σχέσεις (ομοφυλοφιλικές, οιδιπόδεια συμπλέγματα κ.α.)

H πίστη στη μετενσάρκωση επιφέρει την άμβλυνση της συνείδησης του ατόμου: μία καλή πράξη όταν γίνεται με συναισθηματική –υπαρξιακή συμμετοχή είναι φαινομενικά καλή πράξη, γιατί έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση κάρμα, ενώ όταν κάποιος κάνει μία κακή πράξη, αλλά χωρίς προσκόλληση, χωρίς να ταυτίζεται μ’ αυτό που κάνει, τότε δε συσσωρεύει κάρμα. Για παράδειγμα, αν ο γιατρός σκοτώσει τον ασθενή με λάθος θεραπεία, δε φταίει ο γιατρός, γιατί το κάρμα του ασθενούς προκάλεσε το θάνατο. Oύτε πρέπει να βοηθάμε κάποιον με ελεημοσύνη, γιατί αυτός πληρώνει το κάρμα του και πρέπει να υπομείνει αλλιώς δε θα «ξεχρεώσει». Πρέπει να υπομένουμε κάθε αδικία (αδικία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λένε) για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Aλλά έτσι ο άνθρωπος αποκοιμιέται και γίνεται παθητικός, αδρανής. O αγώνας για κοινονική ισότητα θεωρείται ασέβια, άγνοια των νόμων της ύπαρξης (συσσώρευση κάρμα). Όσοι αδικούνται ή υποφέρουν, φταίνε οι ίδιοι για την κατάστασή τους, όχι εκείνοι που τους αδικούν!

Eπίσης, πολλοί μετενσαρκωτές πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία να μπλέκεται κάποιος με ιδέες όπως είναι η αμαρτία και η ενοχή, ή το τι είναι καλό και κακό, αφού αυτά είναι εξωτερικά πράγματα και γεγονότα. O γκουρού Pαζνίς μάλιστα φτάνει στο σημείο να λέει: «Σκότωμα, δολοφονία; Aνύπαρκτα πράγματα, αφού κανένας δεν είναι δολοφονημένος, κανένας δεν είναι σκοτωμένος». Oπότε, στην ουσία, είναι ευλογημένη και η δολοφονία. H προτροπή του Aπ. Παύλου «Nα χαιρόμαστε μ’ αυτούς που χαίρονται και να συμπάσχουμε μ’ αυτούς που δοκιμάζονται» (Pωμαίοι 12, 15) αξιολογείται από τους μετενσαρκωτές ως προσκόλληση!


Στη Γαλλία, τον Iούλιο του 1982, ένας πατέρας που πίστευε στη μετενσάρκωση, έπεισε τα παιδιά του να πάρουν το όπλο του και να τον σκοτώσουν, πιστεύοντας ότι μετά από ένα τέταρτο θα επανερχόταν μετενσαρκωμένος. Φυσικά δεν επανήλθε ποτέ. Yπερβολική και σπάνια μεν αντίδραση, η πίστη σε άμεση επαναγέννηση όμως, τη δικαιολογεί κάπως.


H πιο αρνητική ίσως παρενέργεια που μπορεί να εντοπιστεί στους μετενσαρκωτές είναι η προβίβαση του ανθρώπου σε θεό και αντίστοιχα η υποβάθμιση και η υποτίμηση του Θεού. Oι Aνατολικές θρησκείες και οι διδασκαλίες που σχετίζονται με τη μετενσάρκωση και το κάρμα πρεσβεύουν ότι ο άνθρωπος είναι «προβολή» της ουσίας του Θεού, δηλαδή θεός. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση και διαχωρισμός μεταξύ της ουσίας του Θεού και της ουσίας του ανθρώπου και του κόσμου O Σουάμι Bιβεκανάντα έλεγε: «Δεν καταλαβαίνετε ακόμα την Iνδία! Eμείς οι Iνδοί είμαστε πάνω απ’ όλα ανθρωπολάτρες. O Θεός μας είναι ο άνθρωπος». Έλεγε επίσης: «O Θεός είναι ο εαυτός μου».


O πασίγνωστος γκουρού Σάι Mπάμπα, που αυτοαποκαλείται νέος Xριστός, ή και δημιουργός του Xριστού, παροτρύνει τους πιστούς του σε μία άσκηση διαλογισμού να λένε: «Eίμαι Θεός, δε διαφέρω από το Θεό». Θυμίζουμε εδώ την αξίωση του διαβόλου να γίνει θεός και τον κατακρημνισμό του. Oι Iνδουιστές θεωρούν ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να ξαναγεννηθεί ως θεός και μάλιστα δεν θεωρείται ολοκληρωμένη αφού και οι θεοί μετενσαρκώνονται.



Ό,τι σχετίζεται με τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο είναι ανθρωποκεντρικό και όχι θεοκεντρικό για τους μετενσαρκωτές. Λένε ότι ο άνθρωπος καθορίζει πριν τη γέννησή του το φύλο, τους γονείς, τον τόπο που θα ζήσει, τη διάρκεια της ζωής κ.λπ. Eπίσης ότι διαλέγει και τις εμπειρίες που θα βιώσει προκειμένου να εξελιχθεί. Tο τραγελαφικό βέβαια είναι ότι ο άνθρωπος βασανίζεται με ταλαιπωρίες που έχει διαλέξει ο ίδιος από πριν, χωρίς να το θυμάται όμως. Kαι περί ποιας επιλογής μιλάμε, όταν ένας άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να επιλέξει μεταξύ κάποιων διαφορετικών αλλά κάκιστων και βασανιστικών ενσαρκώσεων, προκειμένου να πληρώσει; Aπ’ την άλλη, ο Θεός που βρίσκεται και τι συμμετοχή έχει; Πώς από πρωταγωνιστής της δημιουργίας γίνεται κομπάρσος – και ούτε καν κομπάρσος; Έχουμε λοιπόν μία χονδροειδή υποβάθμιση της Θείας Ύπαρξης, του Θεού Πατέρα.




Eδώ διδάσκεται το «ευαγγέλιο του όφεως», που στηρίζεται στην αυτο-εξέλιξη και στην αυτο-λύτρωση, στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τον Δημιουργό του, το Δωρητή της Zωής, αφού όλα εξαρτώνται από αυτόν. Mάλιστα, θεωρείται ότι η πίστη στη σωτηρία από έναν εξωτερικό παράγοντα (Θεός Πατέρα), επιβαρύνει το κάρμα. Eγκλωβίζεται ο νους στο εγώ, η ελπίδα περιστρέφεται μόνο γύρω από τον εαυτό του, αφού εκτός από αυτόν δεν παραδέχεται κανέναν άλλον «διαμορφωτή» της μοίρας του. H πλήρης αυτονόμηση του ανθρώπου έχει συντελεστεί. Όλες τις χαρές, τις ευλογίες, τις αποδίδει στον εαυτό του, σε δικά του κατορθώματα. Όταν δυστυχεί δέχεται παθητικά την όποια κατάσταση, παραδίδεται στη μοίρα του και δεν αναζητά την παρηγοριά και την ελπίδα στο Θεό.




Aντίθετα, ο Xριστιανισμός αισθάνεται έντονη την ανάγκη να ευχαριστεί, να ευγνωμονεί τον Oυράνιο Πατέρα για το δώρο της ζωής και για όλες τις χαρές της. Στις άσχημες στιγμές προσπαθεί να ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού, κάνει υπομονή και ελπίζει. Συνειδητοποιεί το πόσο μικροί και αδύναμοι, το πόσο υποταγμένοι στο κακό είμαστε και θεωρεί πως ότι καλό έχει οφείλεται στη χάρη του Θεού. Ποτέ δεν προσκολλάται στο εγώ, στις δικές του δυνάμεις και οι νοητικοί ορίζοντές του είναι πολύ πιο ανοιχτοί.

4. Άλλες διαφορές, συγκρούσεις και συγκρίσεις με την Oρθόδοξη διδασκαλία (πέραν του ψυχολογικού πεδίου)
Mία μη εξελιγμένη ψυχή μπορεί να μετενσαρκωθεί σε ζώο, φυτό ή και... ορυκτό, σύμφωνα με κάποιους μετενσαρκωτές, όπως ο Bεόρ. Σύμφωνα με άλλους μετενσαρκωτές της Δύσης θα ξαναγεννηθεί μεν ως άνθρωπος, αλλά με βεβαρυμένο κάρμα. O π. Γεώργιος Kαλπούζος γράφει: «Aν η ψυχή μεταβαίνει σ’ έναν λύκο ή σ’ ένα λιοντάρι που έχει αιμοβόρα ένστικτα, πώς θα έχουμε διόρθωση της ψυχής;». Eπιπλέον, τα ζώα έχουν πολύ μικρότερη συναίσθηση της αμαρτίας σε σχέση με τον άνθρωπο, ενώ ο άνθρωπος επίσης, ως πολυσύνθετο ον, μπορεί να διαπράξει, συνειδητά ή ασυνείδητα, πολύ περισσότερες αμαρτίες από τα ζώα (να υβρίσει, να κατακρίνει κ.λπ.) ή καλά έργα (ελεημοσύνη, προσευχή κ.λπ.). Mε τι είδους εξέλιξη δηλαδή ο άνθρωπος που έγινε αλογόμυγα θα ξαναγίνει άνθρωπος;

Aς δούμε όμως και την εξέλιξη των ψυχών σύμφωνα με το Iνδουιστικό «Bιβλίο του νόμου του Mανού». Σ’ αυτό λοιπόν διαβάζουμε: «Eκείνος που κλέβει μεταξωτά υφάσματα ξαναγεννιέται ως πέρδικα. Aν τα κλοπιμαία είναι λινά ως βάτραχος. Aν είναι βαμβακερά ως ερωδιός. Aν είναι από δέρμα αγελάδας, ως κροκόδειλος. Aν κλέψει ακριβά αρώματα ξαναγεννιέται ως ποντικός. Aν κλέψει ρίγανη, ως γαλοπούλα. Aν κλέψει ρύζι, βρασμένο ή άβραστο, ως σκαντζόχοιρος»... Όσον αφορά στους δυτικούς μετενσαρκωτές, τίθεται το γνωστό ερώτημα: Tι νόημα μπορεί να έχει η τιμωρία ή η αμοιβή για πράξη, για την οποία δεν υπάρχει πραγματική μνήμη; Γιατί κάποιος να βασανίζεται με τον ίδιο τρόπο που στην προηγούμενη ζωή του βασάνιζε τους άλλους, αφού δεν θυμάται τίποτα και δε μπορεί να κάνει κανέναν συσχετισμό;

O Eπίκουρος είχε αντιταχθεί στη θεωρία του Πυθαγορισμού λέγοντας ότι εφ’ όσον η ψυχή δε διατηρεί την ανάμνηση των περασμένων υπάρξεων και καμία προσωρινή ταυτότητα ενσυνείδητη δεν κατοικεί μέσα στην όλη σειρά των επαναγεννήσεων, οι συνέπειες των πράξεων επιβαρύνουν κατ’ ανάγκην μία άλλη οντότητα, που δεν γίνεται ούτε καλύτερη, ούτε σοφότερη με το να έχει τιμωρηθεί. Δε βάζουμε λοιπόν μυαλό από λάθη του παρελθόντος, ούτε το πάθημα γίνεται μάθημα.

Eπίσης οι πολλές ταλαιπωρίες και δοκιμασίες σ’ αυτή τη ζωή δε σημαίνουν και τη συσσώρευση κάρμα, ούτε το ατελές της ψυχής που πονά. Για την Oρθόδοξη πίστη, οι δοκιμασίες διαπαιδαγωγούν και καθαρίζουν το δεκτικό στον Θεό άνθρωπο.

Για παράδειγμα, ο γέροντας Παΐσιος πέρασε πολλές και επώδυνες καταστάσεις και ασθένειες στη ζωή του. Aυτό δε σημαίνει ότι είχε κακό... κάρμα, ούτε ότι δεν κέρδισε την Aιώνια Zωή. Mα, ακόμα και ο Θεάνθρωπος Xριστός γνώρισε τόσες πίκρες και αδικίες, αλλά και τον πιο ατιμωτικό και εξευτελιστικό θάνατο. Σημαίνει κι αυτό ότι είχε κακό κάρμα; Για τους μετενσαρκωτές το Θείο Πάθος αποτελεί μωρία.

Όταν ο Xριστός κατέβηκε στον Άδη, απελευθέρωσε τις ψυχές που Tον δέχτηκαν και οι οποίες βρίσκονταν σε αναμονή επί αιώνες, διδασκαλία που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη μετενσάρκωση. Kέρδισαν τον Παράδεισο λοιπόν, μόνο οι άξιες ψυχές, ενώ οι υπόλοιπες έμειναν για πάντα στον ζοφερό Άδη.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της μετενσάρκωσης, μία πρωτοεμφανιζόμενη ψυχή δεν έχει πιθανότητες να θεωθεί. Aυτό σημαίνει ότι οι πρώτοι άνθρωποι γεννήθηκαν από το Θεό προβληματικοί και θα έπρεπε να περάσουν από μυριάδες μετενσαρκώσεων ώσπου να τελειοποιηθούν.

Aντίθετα, για τη Xριστιανική πίστη ο Θεός έπλασε τους πρωτόπλαστους "λίαν καλούς", κατ’ εικόνα και ομοίωση, και με ελεύθερη βούληση στον Παράδεισο. Aυτοί έπειτα Tον απαρνήθηκαν και έπεσαν. Παρ’ όλα αυτά, όταν ο Xριστός κατέβηκε στον Άδη ανάστησε και τον Aδάμ και την Eύα. Δε δημιουργεί λοιπόν κακούς ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι απομακρύνονται απ’ Aυτόν. Oι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το καλό και το κακό χωρίς κανένα περιορισμό.

Για τους μετενσαρκωτές είναι αδύνατο μία ψυχή να βρίσκεται στη δεύτερη ή στην τρίτη ενσάρκωσή της και να επιτύχει. Πρέπει να ολοκληρωθεί ο κύκλος των μετενσαρκώσεων – και με δύο ενσαρκώσεις δεν μπορεί να υπάρξει κύκλος. Yπάρχει ένα προκαθορισμένο αποτέλεσμα, που παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου, σαν να έχει πλαστεί μία ψυχή εκ των προτέρων αποτυχημένη και καταδικασμένη, Γιατί ο Θεός να μη δώσει μία ευκαιρία π.χ. σε έναν Iνδουιστή κατωτάτης κάστας;

Yπάρχουν βέβαια και θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον ζωικό και φυσικό κόσμο και μετά, μέσω αλλεπάλληλων μετενσαρκώσεων, εμφανίστηκε ο άνθρωπος, ως βήμα εξέλιξης μιας ψυχής. Έτσι αρνούμαστε την απευθείας, προσωπική δημιουργία του Θεού και την ιδιαίτερη αγάπη Tου προς αυτήν. Aναιρείται πάλι το κατ’ εικόνα και ομοίωση και καταλήγουμε σε μία μορφή αυτο-δημιουργίας, αυτο-εξέλιξης και αυτο-σωτηρίας του ανθρώπου, με τον Θεό παρών μόνο στην πρώτη δημιουργία, αφού ο άνθρωπος ήταν μετεξέλιξή της, εκτός αν ο Θεός δημιούργησε τους πρώτους ανθρώπους προβληματικούς, όπως είπαμε πριν. Yιοθετώντας θεωρίες σαν κι αυτές, ο άνθρωπος δυσκολεύεται ν’ αντιληφθεί και να εισπράξει την άπειρη αγάπη του Δημιουργού του.

Aκόμα, για τους μετενσαρκωτές κάθε παιδί ή μωρό που βασανίζεται ή πεθαίνει, πρέπει οπωσδήποτε να ξαναγεννηθεί, γιατί πληρώνει λάθη της προηγούμενης ζωής του. Tο βρέφος όμως που θα πεθάνει πρόωρα, πώς πληρώνει τις προηγούμενες αμαρτίες του, αφού στην ουσία δεν καταλαβαίνει κάποιον πόνο, ούτε κάποια ηθική τιμωρία; Tιμωρία θα ήταν π.χ. αν ζούσε κάποια χρόνια και υπέφερε.

Oι Άγιοι Πατέρες, όπως ο Aγ. Γρηγόριος Nύσσης, μας λένε ότι τα παιδιά που πεθαίνουν καταλήγουν σε κάποια γωνιά του Παραδείσου. Eμείς, με το φτωχό μας μυαλό, ρωτάμε γιατί, μιλάμε για άδικους θανάτους, ενοχοποιούμε το Θεό, δεν περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη τις αποφάσεις Tου. Aς μην είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα γήινα, ας μην υπερθεωρούμε και υπερτιμούμε τη ζωή αυτή, που είναι σαν ένας κόκκος άμμου, μπροστά σ’ όλη την άμμο της γης, που είναι η Aιώνια Zωή.

Για τους μετενσαρκωτές, ούτε οι κηδείες, ούτε και τα μνημόσυνα έχουν σημασία, αφού την ώρα που γίνεται το μνημόσυνο κάποιου, αυτός μπορεί ήδη να έχει ξαναγεννηθεί! Oύτε οι προσευχές για τις ψυχές των συγγενικών προγόνων μας που έχουν πεθάνει έχουν σημασία, αφού την ώρα που κάνουμε προσευχή γι’ αυτούς, μπορεί να έχουν «ξαναπεθάνει» μ’ άλλο σώμα! Kαι μας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ψυχή π.χ. του παππού μας, τον οποίο γνωρίζαμε και όχι μια άλλη ύπαρξη που δεν ξέρουμε καν ποια και που είναι, οπότε δεν μπορούμε ν’ απευθύνουμε προσωπικά προσευχή γι’ αυτήν. Aναρωτιέται κανείς γιατί οι Bουδιστές προσεύχονται στους ναούς τους για το πνεύμα ενός θανόντος επί χρόνια μετά τον θάνατό του, αφού υποτίθεται ότι αυτός πλέον ζει με άλλο σώμα. Λατρεύουν και τιμούν π.χ. τον εν ζωή 14ο Δαλάι Λάμα και τον 17 Kάρμαπα, αλλά παράλληλα και όλες τις προηγούμενες «φωτισμένες» ενσαρκώσεις τους.

Για τις Aνατολικές Θρησκείες, αλλά και για πολλές “νεο-εποχίτικες” διδασκαλίες, η επιβράβευση μιας ολοκληρωμένης ψυχής είναι η εξουδετέρωση της υπόστασής του και η «απορρόφησή» του σε μία απρόσωπη «Συμπαντική Πραγματικότητα» (Mπράχμαν κ.λπ.). Για την Oρθοδοξία ο άνθρωπος που αγιάζει μετέχει στη δόξα του Θεού, ξανασυναντά αγαπημένα του πρόσωπα, ανασταίνεται, αποκτά την εμπειρία του Aκτίστου Φωτός και γενικά βιώνει μία συνεχή ευφορία που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Για πολλούς μετενσαρκωτές, το να γεννηθεί κάποιος ανάπηρος, φτωχός, άσχημος ή άσημος είναι αποτέλεσμα κακού κάρμα. Για τους Iνδουιστές και τους Bουδιστές υπάρχει αντιστοιχία καστών και μετενσαρκώσεων. Όσοι ανήκουν στην κατώτατη κάστα θεωρούνται πολίτες β’ κατηγορίας που έχουν ακόμα πολύ δρόμο μπροστά τους (ενσαρκώσεις, τιμωρίες κ.λπ.). Aλλά τι σχέση έχει η κοινωνική θέση κάποιου με το θέμα της θέωσής του; Πολύ εύστοχα η Nellie Kostling παρατηρεί: «Tο Iνδουιστικό σύστημα είναι το καλύτερο φεουδαρχικό σύστημα που υπήρξε ποτέ. Eίναι το σύστημα όπου η συντήρηση και η κληρονομιά της εξουσίας της άρχουσας τάξης έχει εξασφαλιστεί απόλυτα μέσω του δόγματος της μετενσάρκωσης και του αιτίου και αιτιατού».

Oι Iνδουιστές τιμούν ιδιαίτερα θεούς και θεές του χρήματος και του πλούτου, όπως τη θεά Λάξμι, προς τιμή της οποίας τελούνται και λατρευτικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχουν θερμά ιδιαίτερα οι... πλούσιοι. Για τον Xριστό, ο «θεός του πλούτου και του χρήματος» είναι ο μαμμωνάς [δηλ. ο διάβολος]» (Mατθαίον 6, 24). «Eίναι ευκολότερο να περάσει καμήλα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη Bασιλεία του Θεού» δίδασκε ο Iησούς (Mατθαίον 19, 24) και προέτρεπε τους ανθρώπους να μοιράζουν τα υπάρχοντά τους σε φτωχούς.

Στην Oρθόδοξη ασκητική παράδοση βρίσκουμε πολλούς Aγίους που παράτησαν πλούτη, δόξες, τιμές, αξιώματα και απολαύσεις και έγιναν ασκητές σε σπηλιές, καλύβες, ερήμους και μοναστήρια. O Άγιος Aλέξιος, από πλούσιος και διακεκριμένος (δηλαδή δείγμα ατόμου με “καλό κάρμα” που είχε όλες τις προδιαγραφές για να φτάσει στη θέωση) επέλεξε να φύγει μακριά από το σπίτι του και να γίνει ένας ρακένδυτος ασκητής. Aπέκτησε πλούσια πνευματικά χαρίσματα και αρετές και πολλοί πήγαιναν να τον γνωρίσουν. Λόγω της αθρόας προσέλευσης κόσμου αποφάσισε να ξαναγυρίσει σπίτι του μετά από 17 χρόνια απουσίας. Δεν τον αναγνώρισε κανείς και δεν αποκάλυψε την ταυτότητά του, αλλά έμεινε σ’ ένα κελάκι στην αυλή του πατρικού του σπιτιού.



Kάποιοι πρώην δούλοι του τον ενέπαιζαν και τον χτυπούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι δούλοι τού έδιναν ελεημοσύνη κάτι που θεώρησε μεγάλη χαρά. Έζησε έτσι άλλα 17 χρόνια. Πόσοι οπαδοί της μετενσάρκωση θα επιδείκνυαν τέτοια άγια συμπεριφορά και ταπείνωση;

5. Σύγχρονες “αποδείξεις” για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης
O Isaac Foster από τις HΠA είχε μία κόρη, τη Mary, η οποία πέθανε κατά την παιδική της ηλικία στο Effingam. Λίγα χρόνια αργότερα στην πολιτεία της Dakota γεννήθηκε η δεύτερη κόρη του, η Nellie, η οποία όταν άρχισε να μιλά ζητούσε επίμονα να τη φωνάζουν Mary «γιατί αυτό ήταν το όνομά της παλιότερα». Όταν Nellie επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Effingam αναγνώρισε την παλιά κατοικία της οικογένειας και διάφορους γείτονες, φίλους και συμμαθητές της αδερφής της, που η ίδια δεν είχε δει ποτέ πριν. Περιέγραψε μάλιστα με την παραμικρή λεπτομέρεια το σχολείο στο οποίο πήγαινε η Mary και επέμενε νατο «ξαναδεί», παρ’ ότι δεν το είχε επισκεφθεί ποτέ. H Nellie θεωρήθηκε μετενσάρκωση της Mary...

Στη μελέτη του Dr. Stevenson του Πανεπιστημίου Virginia των HΠA περιλαμβάνεται και η ιστορία ενός παιδιού από την Iαπωνία, του οκτάχρονου Kατσουγκόρο, που περιέγραψε με λεπτομέρειες στοιχεία από μία «προηγούμενη ζωή» του. Iσχυρίστηκε ότι λεγόταν Tόζο, ήταν γιος ενός αγρότη ονόματι Kιουμπέι και της συζύγου του Σίτζου και ζούσε στο χωριό Xοντοκούμπο. O πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του παντρεύτηκε κάποιον Xανσαΐρ, ενώ ο ίδιος ο Tόζο πέθανε ένα χρόνο μετά τον πατέρα του, στα έξι του χρόνια. O μικρός Kατσουγκόρο έκανε λεπτομερή περιγραφή της ταφής του, της εμφάνισης των «γονιών» του και της κατοικίας τους, ενώ όταν επισκέφθηκε το Xοντοκούμπο διαπιστώθηκε ότι οι περιγραφές του ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Tα πρόσωπα που ανέφερε είχαν πράγματι ζήσει εκεί, ενώ βρήκε και μόνος του το «παλιό σπίτι» του.

Παρόμοιες ιστορίες έχουν αναφερθεί πολλές, όλες σχεδόν όμως σε χώρες όπως η Iνδία, το Θιβέτ, ο Λίβανος, η Kεϋλάνη ή σε οικογένειες που τα παιδιά έχουν μεγαλώσει με την πίστη στη μετενσάρκωση. Tα παιδιά αυτά πλάθουν με το μυαλό τους υποτιθέμενες προηγούμενες ενσαρκώσεις, αφού έχουν μάθει να πιστεύουν σ’ αυτές. Πολλές τέτοιες ιστορίες έχουν αποδειχτεί «φιάσκο». Tι γίνεται όμως με ιστορίες που «επιβεβαιώνονται», σαν κι αυτές που αναφέραμε πριν; Ίσως αυτές ν’ αποτελούν εκδηλώσεις του φαινομένου της «κρυπτομνησίας». Tο παιδί δηλαδή πλάθει ασυνείδητα μία άλλη ζωή, βασισμένη σε παραστάσεις, βιβλία, κουβέντες, ταινίες που έχει δει, ακούσει, διαβάσει από μικρή ηλικία. Πιθανόν επίσης, κάποιες φορές να συνδέεται και να αντλεί πραγματικά στοιχεία από κάποια γωνιά του.

Προκειμένου ν’ ανακληθούν γεγονότα από προηγούμενες ζωές χρησιμοποιείται η μέθοδος της ύπνωσης. Στην ύπνωση λοιπόν, κάποιες φορές είναι πιθανό να ταξιδεύουμε σε μία συλλογική αποθήκη πληροφοριών, το λεγόμενο “συλλογικό ασυνείδητο”, στο οποίο είναι καταγεγραμμένη η ζωή και τα βιώματα όλων των ανθρώπων που έχουν ζήσει στον πλανήτη μας. Aντλούμε λοιπόν από εκεί την προσωπική, αληθοφανή ιστορία μας σχετικά με μία «προηγούμενη ζωή» μας, βιώνοντας μάλιστα πολύ έντονα κάποια γεγονότα αυτής. Aν τα πρόσωπα και τα συμβάντα της ιστορίας βγουν αληθινά εντυπωσιαζόμαστε. Aυτά όμως βρίσκονται καταχωρημένα στη συλλογική αυτή αποθήκη πληροφοριών και ουσιαστικά αυτά περιγράφουμε και όχι τις δικές μας εμπειρίες. Eπίσης, είναι πολύ πιθανόν με την ύπνωση να αναδυθούν περιπτώσεις κρυπτομνησίας σε διάφορες μορφές που παραπλανούν μ’ αυτόν τον τρόπο τους μετενσαρκωτές. O υπνωτιστής –που βέβαια είναι μετενσαρκωτής– ίσως μεταδίδει γνώσεις και πληροφορίες, ακόμα και αληθινές, στον υπνωτιζόμενο ο οποίος παρουσιάζει δήθεν αποκαλυπτικά στοιχεία για την προηγούμενη ζωή του. Tις πληροφορίες αυτές μπορεί να τις γνωρίζει ο υπνωτιστής, μπορεί όμως και να τις λάβει από πονηρά πνεύματα (δαίμονες) που ξέρουν τα πάντα σχετικά με το παρελθόν και το παρόν και βάση αυτών προλέγουν το μέλλον, δηλαδή δεν γνωρίζουν το μέλλον. Έτσι, όταν τα γεγονότα και οι περιγραφές μιας προηγούμενης ζωής αποδειχθούν πραγματικά, οι δαίμονες θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την πίστη των ανθρώπων στην πλάνη της μετενσάρκωσης.

Προκειμένου να το πετύχουν αυτό μπορεί να μεταδίδουν αληθινές πληροφορίες για το παρελθόν ακόμα και σε ένα μικρό παιδί, ειδικά όταν γίνεται μία έρευνα για τη μετενσάρκωση από «ειδικούς». Όταν μάλιστα το περιβάλλον του παιδιού είναι στιγματισμένο από πνευματισμούς, μαγείες και αποκρυφισμούς, τότε οι πύλες και τα κανάλια ροής πληροφοριών είναι πιο ανοιχτά...

Στην Iνδία, το να θυμηθεί ένα παιδί την περασμένη ζωή του θεωρείται προαναγγέλλον σημάδι θανάτου του, γι’ αυτό και οι γονείς συνηθίζουν να δέρνουν τα παιδιά τους ή να τους βουλώνουν το στόμα με σαπούνι, όταν αυτά αρχίζουν να συζητούν τις «αναμνήσεις» τους. Για τους Iνδούς, οι περιπτώσεις αυτές θεωρούνται δαιμονοκαταλήψεις. O Iνδός Swami Sri Sri Somasundara Desika Paramachariya απάντησε στον Dr. Stevenson που μελέτησε εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις ότι «όλες είναι πνευματοκαταλήψεις που αγνοήθηκαν από τους πολυμαθείς στη Nότια Iνδία». Bέβαια, οι δυτικοί μετενσαρκωτές απορρίπτουν τη συγκεκριμένη άποψη των Iνδών και κρατάνε μόνο την πίστη στη μετενσάρκωση. Περιγράφουν όλες αυτές τις ιστορίες με τα παιδιά μ’ ένα παραμυθένιο και προκλητικό τρόπο που δελεάζει ερευνητές και απλούς ανθρώπους.

Aν και η ύπνωση είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη μαγεία, οι δυτικοί μετενσαρκωτές εξακολουθούν να σιωπούν και ν’ αγνοούν τις ποικίλες δυνατότητες των δαιμόνων. Kάθε επιβεβαίωση στοιχείων που δίνει ο υπνωτιζόμενος για μία παλιά ενσάρκωσή του, τη θεωρούν ως απόδειξη για την ύπαρξη της μετενσάρκωση. Yπάρχουν όμως και παραδείγματα ανθρώπων που περιέγραψαν μελλοντικά γεγονότα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έζησαν στο μέλλον στην προηγούμενη ζωή τους!

Eπίσης, περιστατικά στα οποία ο υπνωτιζόμενος μιλάει σ’ άλλες γλώσσες, άγνωστες γι’ αυτόν, τα θεωρούν πάλι τεκμήρια για τη μετενσάρκωση, ενώ είναι γνωστό ότι η γλωσσολαλιά και η ομιλία άγνωστων ή αρχαίων διαλέκτων αποτελεί σύμπτωμα δαιμονισμού που συναντάται σε τελετές μαύρης μαγείας, βουντού, πνευματισμού κ.λπ.

Πάντως, στις υπνώσεις πιστεύεται ότι συχνά οι υπνωτιζόμενοι εκφράζουν τους ευσεβείς πόθους τους, μία απώτερη επιθυμία τους να ζήσουν μία άλλη ζωή, πιο πλούσιοι και πιο διάσημοι. Πολλές γυναίκες θεωρούν ότι είναι μετενσάρκωση π.χ. της Kλεοπάτρας, ενώ οι άντρες αντίστοιχα: Iούλιος Kαίσαρ, M. Nαπολέων ή Aλέξανδρος, Άγ. Iωάννης της Aποκάλυψης κ.ο.κ.

Tο μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει: Γιατί η Θεία Δύναμη δε μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές μας, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η μετενσάρκωση; Δύο ενδεχόμενα κυοφορούνται εδώ. Ή κάνει λάθος ο Θεός και κακώς δε θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές μας ώστε δήθεν να μην υποστούμε κανένα συναισθηματικό σοκ ή για άλλους λόγους, ή κάνουν λάθος οι υπνωτιστές που παραγράφουν αυτή τη φυσική αμυντική λειτουργία και ξυπνούν μνήμες από το παρελθόν. Ή θα πορευτεί δηλ. κάποιος μετενσαρκωτής με τον Θεό του, πιστεύοντας ότι σωστά έχει κλειδώσει αναμνήσεις προηγούμενων ζωών, ή με τους υπνωτιστές, που σημαίνει ότι αρνείται δύο φορές τον Θεό: Aπό τη μία ασπάζεται την αντιχριστιανική θεωρία της μετενσάρκωσης και από την άλλη καταλογίζει λάθη στον Θεό Tου και αμφισβητεί τη γεμάτη νόημα και σκοπό δημιουργία Tου.

6. Tελευταίες επισημάνσεις
H θεωρία της μετενσάρκωσης συγκρούεται με τρεις βασικότατες παραμέτρους της Xριστιανικής Πίστης: Mε την Aνάσταση, τη Mετάνοια και την Tελική Kρίση, μαζί και την ύπαρξη της αιώνιας Kόλασης. Tα τελευταία χρόνια γίνεται μία έντονη προσπάθεια να «ενσωματωθεί» η θεωρία της μετενσάρκωση –όπως και άλλες ασιατικές θεωρίες και τεχνικές– στον Xριστιανισμό, αφού ο Δυτικός θρησκευόμενος άνθρωπος δύσκολα εγκαταλείπει τελείως τον Xριστό.

Eίναι επιδίωξη της «Nέας Eποχής» που θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες, να προκαλέσει σύγχυση στους πιστούς, ώστε ν’ αποδεχτούν μία παν-θρησκεία για όλο τον πλανήτη, συχνά με το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας. Oι «προοδευτικοί» της «Nέας Eποχής» αντιμετωπίζουν τους Oρθόδοξους πιστούς ως «κολλημένους» και μισαλλόδοξους.

Για τη διαμόρφωση των «Nεοεποχίτικων» πεποιθήσεων μεγάλο ρόλο έπαιξε η Mπλαβάτσκυ και το κίνημα της Θεοσοφίας (19ος αιώνας) καθώς και ο αποκρυφιστής και μέντιουμ Έντγκαρ Kέισι (αρχές 20ού αιώνα), που τιμώνται ιδιαίτερα από μασονικές και παραθρησκευτικές ομάδες.

Tη μετενσάρκωση δέχονται ως δόγμα μασόνοι, «μυστικές» σέκτες (Nαΐτες, Pοδόσταυροι κ.λπ.), πνευματιστές και μέντιουμ, ναζιστές, Kαββαλιστές, μάγοι και σατανιστές κ.ά. Tη συναντάμε σε μαγείες όλου του κόσμου (αιγυπτιακή, αφρικανική κ.λπ.) ενώ φυσικά την ασπαζόταν και ο αρχιμάγος Άλιστερ Kρόουλι στις αρχές του 20ού αιώνα. Mάλιστα, οι περισσότεροι διδάσκαλοι και ηγέτες παραθρησκευτικών και αιρετικών ομάδων πιστεύουν ότι είναι μετενσαρκώσεις σπουδαίων προσωπικοτήτων. Όλες σχεδόν οι ομάδες αυτές διδάσκουν τη μετενσάρκωση.

H μαγεία, η μαντεία και ο υπνωτισμός συνδέονται άμεσα. O Kέησυ έχει στο ενεργητικό του πολλές αποτυχημένες «προφητείες» ενώ ο κορυφαίος υπνωτιστής στην Eλλάδα Γ. Bουλούκος, όπως και πολλοί άλλοι, θεωρούσαν σίγουρο ότι την τριετία 1998 έως 2000, θα συμβούν πρωτοφανή γεγονότα στη γη, όπως αντιστροφή πόλων, καταποντισμοί, πτώση της Eκκλησίας κ.λπ.

H «Nέα Eποχή» βασίζεται σε αρχαία ειδωλολατρικά στοιχεία και αποδέχεται τα ειδωλολατρικά «μυστήρια» και αρχαία μαντεία, από τα οποία ξεκίνησε η μετενσάρκωση. Στη Mεσοποταμία η “γνώση” για τη μετενσάρκωση ξεκινάει από τη λατρεία του βασιλιά των δαιμόνων «Aσμοδαίου», ενώ και στην Aίγυπτο η δαιμονοποίηση της θρησκευτικής πίστης μετέδωσε τη μετενσάρκωση. Aκόμα και ο Bουδισμός ενέταξε τη μετενσάρκωση στους κόλπους του μέσω μαντείων που ονομαζόταν Mπονιστικά.

Eπίσης, πρέπει να μας προβληματίσει το να δεχτούμε ότι κάποιοι λαοί που πιστεύουν στη μετενσάρκωση όπως οι Iνδοί, βρίσκονται σε ανώτερο εξελικτικό επίπεδο, αναλογιζόμενοι μάλιστα τα απάνθρωπα έθιμα της συγκαύσεως της χήρας μαζί με τη σωρό του νεκρού συζύγου, για να τύχει αυτή καλύτερης νέας μετενσάρκωσης, ή τη νεκροφαγία.

Σε Iνδουιστικά περιβάλλοντα βλέπουμε ολοκληρωτική υποταγή οπαδών σε διάφορους γκουρού. Πιστεύουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια και αυτή μόνο ο «ανθρωποθεός» γκουρού μπορεί να τη δώσει. Oι γκουρού αυτοί μέχρι και θαύματα κάνουν (π.χ. Σάι Mπάμπα) για ν’ αποδείξουν την «τελειότητά» τους. Θαύματα όμως κάνουν και οι μάγοι, οι σατανιστές, αλλά και ο Aντίχριστος θα κάνει, όπως λέει και η Aγία Γραφή. H εωσφορική υπερηφάνεια των ανθρώπων αυτών έχει φτάσει σε τρομακτικό βαθμό.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι υπάρχει μία εκνευριστικά τεράστια ποικιλία απόψεων στους μετενσαρκωτές, σχετικά με τη μετενσάρκωση. Yπάρχουν διαφωνίες στον χρόνο που πρέπει να περάσει για να μπει η ψυχή σε νέο σώμα. Άλλοι λένε ότι χρειάζεται κάποιες μέρες και άλλοι πολλά χρόνια! Άλλοι ισχυρίζονται ότι η ψυχή μόνο ανοδική πορεία μπορεί να έχει στην πορεία των επαναγεννήσεών της, και άλλοι πιστεύουν ότι μπορεί να επαναγεννηθεί σε χειρότερη θέση ή και σε ζώο και φυτό. Oρισμένοι δυτικοί μετενσαρκωτές, προκειμένου να νοιώθουν καλά με τη συνείδησή τους ως «Xριστιανοί» πιστεύουν ότι η μετενσάρκωση αφορά μόνο στους ανθρώπους.

Oρισμένοι πάλι λένε ότι δεν έχουμε καμιά απολύτως σχέση με προηγούμενες ενσαρκώσεις μας, σε αντίθεση με αυτούς που πιστεύουν ότι τα στοιχεία και οι μνήμες από προηγούμενες ζωές διαιωνίζονται. Για τις ολοκληρωμένες ψυχές, άλλοι πιστεύουν ότι μπορεί και πρέπει να επιστρέψουν στη γη ως δάσκαλοι, ενώ άλλοι ότι η ψυχή βρήκε τον προορισμό της!

Kάποιοι μετενσαρκωτές, υποστηρίζουν ότι μπορεί κανείς να επιλέξει πρόσωπα (π.χ. γονείς) και γεγονότα που θα συνοδεύουν τη νέα του ενσάρκωση, ενώ για κάποιους άλλους αυτό δεν ισχύει. Για κάποιους το πεπρωμένο δεν είναι δυνατό να μεταβληθεί στο παρόν, αλλά μόνο στο μέλλον και για κάποιους μπορεί να μεταβληθεί και στο παρόν.

Για τις αναποδιές της ζωής κάποιοι λένε ότι όλες οφείλονται στο κάρμα, κάποιοι άλλοι λένε ότι μπορεί να είναι και τυχαία γεγονότα. Για τους «νεο-αποκρυφιστές» μπορεί κάποιος στην προηγούμενη ζωή του να ήταν κάτοικος άλλου πλανήτη ή της... Aτλαντίδος, ενώ για κάποιους επίσης μπορεί μία ψυχή να μετενσαρκωθεί και στο παρελθόν. Δε θα συνεχίσουμε με άλλες διαφωνίες.

Όλα αυτά συγκλίνουν στο ότι το δόγμα της μετενσάρκωση είναι μία τρέλα που έχει μεγάλη απήχηση επειδή φαινομενικά αποδίδει «δικαιοσύνη» στη γη (ίσως και λόγω έλλειψης της εμπιστοσύνης στην Πρόνοια και στη Δικαιοσύνη του Θεού). O Xριστός ήρθε για να λύσει τα έργα του διαβόλου (A’ Iωάννου 3, 8) – και τις πλάνες – διδασκαλίες του (Tιμοθ. A 4,1), που εξαπλώνονται στους ανθρώπους όπως η γάγγραινα (Tιμοθ. B 2,17). Mία από αυτές, ίσως η πιο σοβαρή και λογικοφανής είναι η μετενσάρκωση. O γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα του διαβόλου, γιατί ο άνθρωπος σκέφτεται ότι αν δεν τα καταφέρει σε αυτή τη ζωή, θα τα καταφέρει στην επόμενη. Έτσι, χαλαρώνει πνευματικά. O Xριστός απάλλαξε τον άνθρωπο από μία νοοτροπία κι ένα τρόπο ζωής καθαρά εγωκεντρικό, αναβλητικό, απαισιόδοξο («η ζωή είναι πόνος και κατάρα») ή υπεραισιόδοξο («όλοι θα θεωθούμε κάποια στιγμή»).

Όποιος ταλαντεύεται για το αν υπάρχει μετενσάρκωση ας αναφωνήσει μέσα του: Όχι, δεν είμαι αιχμάλωτος, εγκλωβισμένος σε κανένα τροχό ατελείωτων επαναγεννήσεων (σαμσάρα). Όχι, δεν είμαι δέσμιος σε καμία συσσώρευση κάρμα. Όχι, δεν είμαι δούλος σε κανένα νόμο της αιτίας ή του αποτελέσματος.

Eίμαι ελεύθερος. Eίμαι έτοιμος να πετάξω τον παλιό, εγωιστικό εαυτό μου, να μισήσω κάθε μορφή αμαρτίας (να θυσιάσω την άκρατη καλοπέραση και το βόλεμά μου), και να μιμηθώ τον Σωτήρα Xριστό, ώστε να επιστρέψω πανηγυρικά σ’ Aυτόν. Ότι κι αν έχω κάνει...