Το RFID είναι τα αρχικά του όρου Radio Frequency Identification που η μετάφραση του όρου στα ελληνικά είναι «ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων». Το RFID είναι ένα σύστημα ασύρματης αναγνώρισης αντικειμένων και ήρθε να αντικαταστήσει το Bar Code.
Οι εφαρμογές του τεράστιες, με κλασικό παράδειγμα τα προϊόντα που έχουν συρμάτινες ταινίες στις αλυσίδες καταστημάτων. Αυτή η συρμάτινη ταινία ήταν ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα , το RFID tag. Στο RFID tag είναι αποθηκευμένο ο σειριακός αριθμός του αντικειμένου και οποιαδήποτε άλλη πληροφορία είναι απαραίτητη για την αναγνώριση του αντικειμένου.
Τα σημαντικά πλεονεκτήματα που προσφέρει το RFID είναι:
* Η αναγνώριση μπορεί να γίνει από απόσταση μιας και υπάρχουν RFID tags που είναι σε θέση παίρνοντας ενέργεια από κάποια πηγή που συνήθως είναι μπαταρία να στείλουν τις πληροφορίες στον δέκτη.
* Δυνατότητα αποθήκευσης περισσοτέρων δεδομένων σε σχέση με τα Bar Code
*Μπορούν να μην είναι ορατά στο ανθρώπινο μάτι τα RFID tags μιας και για την αναγνώριση τους δεν χρειάζεται οπτικό μέσο.
*Δυνατότητα προγραμματισμού εξ αποστάσεως
*Αντίθετα μετά Bar Code αντέχουν την εργασία και της ακραίες θερμοκρασίες
*Επιπρόσθετες λειτουργίες. Π.χ. Παρακολούθηση και καταγραφή της θερμοκρασίας
Η τεχνολογία RFID (Radio Frequency IDentification) είναι το τελευταίο επίτευγμα στην προσπάθεια που διεξάγεται εδώ για δεκαετίες για τη δημιουργία όλο και πιο μικρών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι πομποδέκτες RFID είναι μικροσκοπικές συσκευές που λειτουργούν χωρίς μπαταρία και που στέλνουν και δέχονται πληροφορίες ασύρματα. Όταν ένας πομποδέκτης RFID ενεργοποιείται, δέχεται ένα σήμα το οποίο επεξεργάζεται, επανακωδικοποιεί και αποστέλλει πίσω στην πηγή του σήματος.
Οι συσκευές RFID χρησιμοποιούνται ευρύτατα για τη σήμανση αγαθών, στη διαχείριση τροφοδοσιών και αποθηκών, ενώ το πιθανότερο είναι να τις έχετε συναντήσει ως αντικλεπτικά. Εμφυτεύσιμες συσκευές RFID χρησιμοποιούνται για να «μαρκάρουν» ζώα, συνήθως κατοικίδια. Ένας ιδιαίτερος τύπος εμφυτεύσιμου RFID είναι το Verichip, αρχικά1 εγκεκριμένο από την αμερικάνικη υπηρεσία FDA για χρήση σε άνθρωπο. Το Verichip έχει το μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού και ήδη χρησιμοποιείται σε εμπορικές και ιατρικές εφαρμογές.
Σήμανση με κάρτες που περιέχουν πομποδέκτες RFID επιχειρήθηκε στους μαθητές ορισμένων αμερικανικών σχολείων με σκοπό να καταργήσει τα απουσιολόγια και να περιορίσει τις «κοπάνες», όμως η εφαρμογή της συνάντησε πολλά εμπόδια χάρη στις αντιδράσεις γονιών και μαθητών. Η πλέον αμφιλεγόμενη χρήση της τεχνολογίας RFID, όμως, είναι η χρήση της στα νέα ηλεκτρονικά διαβατήρια.
Στα ελληνικά διαβατήρια, όπως και στα αμερικάνικα, πρόκειται να ενσωματωθούν πομποδέκτες RFID, σύμφωνα με τις επιταγές του οργανισμού ICAO. Σε αυτά θα περιέχονται τα στοιχεία της ταυτότητας του ιδιοκτήτη του διαβατηρίου καθώς και βιομετρικά δεδομένα. Όλες οι πληροφορίες που περιέχονται στον πομποδέκτης προστατεύονται από μια – ασθενή και ανεπαρκή, όπως έχει ήδη αποδειχθεί – μορφή κρυπτογράφησης.
Στις ΗΠΑ επικρατεί σκεπτικισμός για το νέο μέτρο, ενώ ήδη εκδηλώνεται το πρώτο κύμα των αντιδράσεων. Οι ενστάσεις ξεκινούν από μια απλή απορία που μπορεί να έχει κανείς: Γιατί τα ευαίσθητα ηλεκτρονικά δεδομένα του διαβατηρίου να εκπέμπονται στο χώρο και να μην είναι αποθηκευμένα σε μια πιο απλή μορφή, π.χ. σε ένα γραμμωτό κώδικα (barcode) ή μια μαγνητική ταινία; Με το RFID τα στοιχεία του διαβατηρίου είναι αναγνώσιμα από μια οποιαδήποτε συσκευή στον κοντινό χώρο, που μπορεί να μην είναι εξουσιοδοτημένη και να ενεργεί σε άγνοια του ιδιοκτήτη του διαβατηρίου.
Τι επιπτώσεις όμως μπορεί να έχει αυτό; Καταρχάς, ας σκεφτούμε πως κάθε ένας μας κουβαλάει ένα μικροσκοπικό σήμα που προδίδει στοιχεία για το άτομό του, αρχίζοντας από την εθνικότητά του. Επιτήδειοι μπορούν να υποκλέπτουν και να αποκρυπτογραφούν στοιχεία από πομποδέκτες RFID χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, απλά έχοντας τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Από αυτό το σημείο και μετά, το πώς μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί αυτά τα στοιχεία κακόβουλα αποτελεί το νέο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ηλεκτρονικού εγκλήματος που μέλλει να γραφτεί. Τα εγκλήματα του τύπου «κλοπής ταυτότητας» (identity theft), όπου παραχαράσσεται η ταυτότητα του θύματος για να εκτελεστούν π.χ. παράνομες συναλλαγές στο όνομά του είναι ένα μόνο απλό παράδειγμα. Θα μπορούσαν ακόμη και να κατασκευαστούν «έξυπνα» όπλα, νάρκες που να πυροδοτούνται από εκπομπές RFID, στοχεύοντας γενικά ή σε συγκεκριμένο άτομο του οποίου τα στοιχεία έχουν υποκλαπεί.
Με δεδομένο το «σπάσιμο» της κρυπτογράφησης των πομποδεκτών RFID των διαβατηρίων από την ολλανδική εταιρία Riscure εδώ και αρκετό καιρό ήδη, αναρωτιέται κανείς γιατί οι αρχές δεν παίρνουν μέτρα για να προστατεύσουν τα δεδομένα των πολιτών τους. Ο καθηγητής Andrew Tanenbaum, κορυφαία μορφή της πληροφορικής επιστήμης, είναι κατηγορηματικός: Τα ασφαλή συστήματα RFID κοστίζουν, και το κόστος αυτό οι κυβερνήσεις δεν είναι διατεθειμένες να το υποστούν...
Όσο λοιπόν οι κυβερνήσεις μας μειοδοτούν στο ζήτημα της ασφάλειας των δεδομένων μας, είναι υποχρέωση δική μας, των πολιτών, να αντιπαλέψουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, τεχνικό και πολιτικό, ενάντια στον ψηφιακό πανοπτικισμό που δημιουργείται και τις συνεπαγόμενες επιπτώσεις στην ιδιωτικότητα και την κοινωνική μας υπόσταση.
Πηγή:
http://alithia.freeforums.org/
Φόρουμ 
