Τό πάθος της βλασφημίας

Άγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τό έπάρατον πάθος τής βλασφημίας.

Είναι κάτι πολύ φοβερό. Ή γή μας σηκώνει ένα άσήκωτο βάρος βλασφημίας άπό τούς υίούς τών άνθρώπων. Βογγάει ή γή άπό τό έγκλημα αύτό. Τό βλέπουμε στήν πράξη. Δέν ξέρω πόσο είναι τό ποσοστό, κυρίως βέβαια τών άνδρών, πού προφέρουν τις φοβερές βλασφημίες έναντίον Έκείνου, πού κρατά τό σύμπαν μέ τό νεύμα Του.

Εγκληματούν κάθε στιγμή. "Αν θά ρίξουμε μιά ματιά μέ τήν φαντασία μας στό πλήθος τών άνθρώπων, θά μπορέσουμε να ύπολογίσουμε σέ κάθε στιγμή χρόνου, πόσες τρομερές βλασφημίες έκτοξεύονται πρός τόν ούρανό και συναντούν ή μάλλον πληγώνουν τήν καρδιά Έκείνου, που σταυρώθηκε για αύτούς.

Έχουμε καί τό άπειρον πλήθος τών δαιμόνων, πού βλασφημούν άπεριόριστα καί άσίγαστα. Ή ζωή τους, ή ύπαρξης τους, τό νόημα τής ύπάρξεώς τους, δέν είναι τίποτε άλλο δέν έχουν κανένα άλλο σκοπό νά ζουν, παρά μόνον τό πώς νά κατεβάζουν τόν Θεό κάτω άπό τά πόδια τους. Δισεκατομμύρια δαίμονες βλασφημούν άπεριόριστα ακλουθούν οί άνθρωποι πίσω άπ' αυτούς, πού συνεχίζουν και συμπληρώνουν τό έργον τών δαιμόνων. Κι έτσι ό καλός μας Χριστός βρίσκεται άνα πασαν στιγμήν Εσταυρωμένος άπό τά πλάσματά Του.


Οί Εβραίοι μία φορά Τόν σταύρωσαν. Ένω εμείς οί Χριστιανοί, οί Όρθόδοξοι, οί λυτρωθέντες άπό τήν αιώνιο καταδίκη μέ τό Πανάγιον Αίμά Του, εμείς Τόν ξανασταυρώνουμε, Τόν ξαναπληγώνουμε, Του ξαναβάζουμε τό άκάνθινο στεφάνι στήν Άχραντον Κεφαλήν Του και Του προξενούμε τόσον πόνο-περισσότερο και άπό τόν πόνο τών Ίουδαίων, οί όποιοι δέν Τόν πίστευαν. Έμεις Τόν πιστεύουμε, έχουμε λουσθεί στό Ίερόν Βάπτισμα, Τόν κοινωνούμε, και μετά Τόν βλασφημούμε. Αύτό μπορώ νά πώ οτι ειναι τό μεγαλύτερο άμάρτημα και έγκλημα άπό όλα τά άμαρτήματα και έγκλήματα, πού μπορεί νά διαπράξη ό άνθρωπος. Όσα άλλα κι άν κάνη, θά είναι ή στόν έαυτό του ή στούς άλλους. Αύτό όμως άναφέρεται κατΊ εύθεΐαν στό Χριστό μας ή στήν Παναγία μας.

Ό βλάσφημος άνθρωπος βλασφήμει, όχι γιατί του φταίει ό Θεός. Κάτι άλλο του συμβαίνει ή στήν δουλειά του ή στό σπίτι του ή στά παιδιά του ή στή γυναίκα του κ.λ.π., καί αντί νά βλασφημήση αύτά τά πρόσωπα, άθέλητα και άνεξέλεγκτα κατεβάζει τόν Θεό κάτω, καί Τόν ποδοπατεΐ μέ βλασφημίες κι άπαίσια λόγια.

Νά σκεφτούμε τήν καρδιά του Χριστού και τής Παναγίας, πόσο πολύ πληγώνονται, όταν συνεχώς άκοΰνε βλασφημίες. Παρ ολην αύτήν τήν κατάστασι ό Χριστός μας άνά πάσαν στιγμήν είναι έτοιμος, ή καρδιά Του ανοιχτή, νά δεχθη αύτόν τόν βλάσφημο, νά τόν συγχωρέση, νά τόν άγκαλιάση, νά τόν άσπασθη και νά του άνοιξη τήν Πύλη τοϋ Παραδείσου. Ή μακροθυμία του θεού δέν έχει όρια. Εμείς οί άνθρωποι άμαρτάνουμε συνεχώς, πότε μέ τό ένα άμάρτημα, πότε μέ τό άλλο και συνεχώς πικραίνουμε τόν θεό. Εύτυχώς πού ύπάρχουν έλάχιστοι άνθρωποι άκόμη, οι όποιοι Του δίνουν παρηγορία" «κα'ι έπί τοΐς δούλοις αύτοϋ παρακληθήσεται» (Δευτερ. 32,36).

Καΐ ή Παναγία μας πολύ πικραίνεται μ' αύτό τό συνεχές άμάρτημα! Θά σάς πώ το έξης : 01 Άγιοι Πατέρες τής Έκκλησίας μας θέλοντας νά στολίσουν τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, άλλά και νά προσφέρουν ιδιαιτερη τιμή και δόξα και λατρεία στήν Μεγάλη μας Μητέρα, τήν Παναγία μας, κανόνισαν ώστε ό Άκάθιστος "Υμνος μέ τά άμέτρητα «Χαΐρε» πρός Αύτήν, νά ψάλλεται κάθε Παρασκευή βράδυ τΐς πέντε έβδομάδες τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αύτά τά «Χαίρε» τά ψάλλουμε άπό εύγνωμοσύνη στήν Παναγία μας, λέγοντάς της νά χαίρεται, διότι έφερε τήν λύτρωσι στόν κόσμο.

Μέσα ομως άπό αύτά τά πολλά «Χαΐρε» άκούγεται μία φωνή, ή όποία μας λέγει:
«Γιατί μου λέτε νά χαίρωμαι;»

-είναι ή φωνή τής Παναγίας μας.

«Πώς νά χαίρομαι, καθ' ήν στιγμήν εσείς οί Όρθόδοξοι Χριστιανοί, πού άναγνωρίζετε όλο αύτό τό μεγαλείο τής ένανθρωπήσεως τοΰ Υϊοΰ μου, φθάνετε στό σημείο νά σταυρώνετε τό Παιδί Μου!
Νά Τόν βλασφημάτε, νά άσεβήτε ποικιλοτρόπως και συγχρόνως νά μου λέτε νά χαίρω!
Διορθώστε τήν ζωή σας καί θά χαίρομαι: και τότε θά δέχωμαι τούς ύμνους και τά «Χαΐρε» μέ όλη τήν καρδιά Μου άρκεΐ έσεΐς νά άλλάξετε τρόπον ζωης. Άκούγετω συνεχώς ή βλασφημία σας κατά του Παιδιού Μου. Γιατί τό κάνετε αύτό;

Έπειδή σταυρώθηκε γιά σας; Έπειδή έχυσε τό Πανάγιον Αΐμα Του πάνω στόν Σταυρό; Έπειδή έμαστιγώθη, έφραγγελώθη, έστεφανώθη μέ τό άκάνθινο στεφάνι κατά τό μεγάλο μαρτύριο τής Σταυρώσεώς Του;

Έπειδή σάς δίνει τήν Σάρκα και τό Αίμα Του είς ζωήν αιώνιον, εσείς βλαστημείτε άσεβώς καϊ άσυστόλως και συνεχώς και άψειδώς τό Ονομά Του τό Πανάγιον, κάι μετά μου λέτε νά χαίρω; Άποκλείεται. Μόνον άν άλλάξετε, τότε κι έγώ θά χαίρωμαι σάν Μητέρα σας πρός τέκνα πραγματικά».

Γέρων Έφραίμ 'Αγιορείτης

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ


Τό εγκλημα τών έγκλημάτων είναι ή βλασφημία
"Ενας άνθρωπος ήρθε στό Όρος 60άρης, έπιστήμων καί λέει: «Πάτερ, ξέρεις, βλαστημάω, Πήγα καί πέρισυ και στόν πάτερ τάδε, και συνέχισα και πάλι, ξέρω ότι είναι κακό».

«Δέν ξέρεις πόσο κακό είναι», τou λέω. Και άρχίζω καί του κάνω μιά άνάλυση τής βλασφημίας, τί τρομερό εγκλημα είναι. Ή καρδιά σου δουλεύει σάν τό ρολόι, τοϋ λέω, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ' αν θά στή σταματήσει ό Θεός τήν καρδιά; Έάν άποφασίσει έν τη δικαιοσύνη Του; Σέ άνέχεται τώρα καί σέ φυλάει. Άν αύριο στή σταματήσει τήν καρδιά σου καί φύγεις άπό τή ζωή; Θά Τόν δεις Κριτή! Θά στρέψεις στήν Παναγία νά ζητήσεις βοήθεια' μά καί τήν Παναγία δέν τήν αφησες ήσυχη. Καί αύτή τήν βλαστήμησες!

Άπό ποιόν θά ζητήσεις βοήθεια; Θά βρεθείς μετωπικά μέ τόν Θεό τόν ύβριζόμενον, τόν ύβρισθέντα άπό σένα σ' όλη τή ζωή σου! Τί έλεος;

"Ηδη θά έχεις πάρει τήν απόφαση άπό τή συνείδησή σου' ή συνείδησή σου θά σ' εχει άποφασίσει' δέν χρειάζεται νά δεις τόν δικαστή καθόλου. Ειναι ή συνείδησις ό δικαστής! Έπομένως, τώρα άνθρωπέ μου τί θά κάνεις; Νά, πές ότι κοιμήθηκες. Καί αύτή τή στιγμή σου σταματάει τήν καρδιά καί σύ δέν ξυπνάς. Ποϋ θά πας;

'Ύστερα σου φταΐει ή γυναίκα σου, σοϋ φταίει τό παιδί σου, σου φταίει το Α, το Β. Καλά, δέ μου λές, αν σ' είχε εύεργετήσει ένας άνθρωπος γιά ένα έλάχιστο πράγμα, ή ας υποθέσουμε γιά ενα μεγάλο πραγμα, σου .. γλύτωσε τή ζωή σου, καί σου φταίει ή γύναια σου ας πούμε και to παιδί σου, είναι ποτέ δυνατόν νά φανταστεΐς δτι έσύ θά βρίσεις αυτόν τόν'εύεργέτη;

«Όχι», μου λέει.

Και τί εϊν' αύτός πού σου γλύτωσε τή ζωή τή σωματική σου, τήν κατά κόσμον ζωή, μ' εκείνον πού σε γλίτωσε άπό τήν αίώνιο κόλαση, πού σ' εκανε ανθρωπο; Αύτό τό είναι σου είναι άπ' αύτά τά χέρια τοϋ Θεοΰ, άπό τό Θεό είναι καί συνέχεια Τόν βλαστημας, μά καί τόσες άλλες απειράριθμες αμαρτίες κάνεις. Είναι στό χέρι του Θεοί να σου κόψει τη ζωή,'νά σέ δικάσει καί νά σέ μπάσει στήν κόλαση. Τι θά κάνεις;


Πες οτι παίζουν τά παιδάκια σου έξω καί σύ κάθεσαι καί τά κοιτας καί γιά μιά στιγμή μεταξύ τους τσακώνονται καΐ άρχίζουν νά σέ βρίζουν έσένα. Ό πατέρας μου, ό μπήξας, ό δήξας. Τί θάκαμες; Θά τοχες σκοτώσει στο ξύλο! Καί είσαι και άνθρωπος και αμαρτωλός και γήινος και για μια στιγμή λες: «Δεν είναι σωστό αύτό πού μου εκαναν».


Καί πράγματι δεν είναι σωστό αυτό πού κάνουν, να βρίσουν εσένα τόν πατέρα τους κ.λπ. μετά άπό τόση λατρεία πού τά εχεις μέσα σ* ενα παιχνίδι τους. Και αυτή ή ζωή ένα παιχνίδι είναι έδώ κάτω, του λέω. Καί σου φταίει ό άλφα καί βήτα καί φτάνεις έσύ νά βλαστημάς τόν Ουράνιο Πατέρα σου; Τήν Ούράνια Μητέρα σου; Ποιά είναι ή Παναγία; Μά ποιός μάς κρατάει άπό τήν όργή τοΰ Θε-οΰ; Δέν μας κρατάει ή Παναγία; Καί σύν Τήν βρίζεις;


Ήρθε ό καημένος τήν έπόμενη χρονια καί μου λέει: «Πάτερ, δέν ξαναβλαστήμησα». Όταν ενας γεωργός όργώσει τό χωράφι καί τό σπείρει και μετά αρχίσει καί βλέπει καρπό, δέν χαίρεται γιά τόν καρπό;

"Ετσι είναι καί ενας πνευματικός, όταν δει ας πούμε, οτι ή προσπάθεια ή μικρή, τό δίλεπτο τής χήρας έφερε εναν καρπό στόν Θεό, γιά τή δόξα του Θεού, γιατί σταμάτησε νά βρίζει τόν Θεό. Ό διάβολος τόν εβαζε καί τόν εβριζε τόν Θεό συνέχεια και γιά μιά στιγμή σταματάει νά βρί-ζει τόν Θεό. Αυτό είναι μεγάλο πραγμα, γιά νά σωθεί αύτός ό ανθρωπος! Και αμα σταματήσει νά βρίζει τόν Θεό, θα'ρθεϊ και ή εύλογία του Θεοί.

Δέν μπορεΐ νά καταλάβει κανείς ότι το έγκλημα των εγκλημάτων είναι ή βλασφημία. Ό διάβολος τον βάζει να βλαστημάει τον Θεό, γιατί εκείνος χει ανοιχτό πόλεμο. Πάει, τέρμα, λέει, τα βαλα μέ τόν Θεό, είναι ό έχθρός. Εσύ δέν τό λές αύτό. Έσύ λές πώς άγαπάς τόν Θεό. Μά έγώ τόν Χριστό τόν άγαπάω. Τότε, πώς καί Τόν βρίζεις;


Μα του λέω, άνθρωπέ μου, τώρα, αν σε δει ένας άπιστος άνθρωπος, ότι εσύ βλαστημάς τον Θεό σου, θα πει αυτός: «Εγώ τον Θεό μου δεν τον βλαστημάω», πού είναι είδωλο. Κατάλαβες; Καί βλέπει έσένα, πού λές οτι είναι ό άληθινός Θεός αύτός πού πιστεύεις, ένώ σου φταίει κάτι αλλο, νά χτυπας τόν Θεό. Θα σου πει αυτός ό άνθρωπος, ούτε ό τρελός δέν τό κάνει, ουτε ό λογικός δέν τό κάνει' είναι όξύμωρο σχήμα' είναι ένα τέρας, έξωφυσικός ό βλάσφημος ανθρωπος.


Έφ' οσον βλαστημάει τόν Θεό του, τή στιγμή πού του φταίει κάποιος αλλος, είναι τέρας ό ανθρωπος. Καί μέσα σ' αΰτή τήν κατάσταση τοϋ τέρατος, έρχεται ό Θεός γιά μιά στιγμή νά του πεϊ: «Παιδί μου, ολα σου τα συγχωρώ. Με βλαστήμησες, με ποδοπάτησες, με έκανες, με έφτιαξες, στα συγχωρώ όλα, πέρνα μέσα. Μόνο πες μου ότι τα έκανες' μια αναγνώριση των σφαλμάτων σου, είναι δύσκολο να την κάνεις; Πάνε και πες την αλήθεια ότι τάχεις κάνει' εκείνο πού εχεις κάνει, όμολόγησέ το»! Καί απαξ καί τό όμολογήσει ό άνθρωπος, έλύθη ό γόρδιος δεσμός. Τό χρέος στή λήθη, έσβησε. Πέρασε μεσα!


Νά βλέπεις τώρα μέσα στή Βασιλεία του Θεού να είναι δισεκατομμύρια βλάσφημοι! Καί λές, όλοι αύτοί είναι συγχωρημένοι; Μεγαλεία του Θεοί! Τα μεγαλεία του Θεού! Γ' αυτό λένε και οι Πατέρες: Μη φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, άλλα να Τον φοβηθείς από την αγάπη Του! Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις. Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου συσσωρεύεις οργών, εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως Θεου!


"Ύστερα τελείωσε! Να, λέει σε σένα ό Θεός: «Σ' αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε ανεχόμουν, σε έτρεφα, σου δινα τά άγαθά καί σύ συνέχιζες νά μέ βλαστημας! Τώρα τί να σου κάνω; Σε περίμενα, σε περίμενα, σου δωσα εύκαιρίες, σοϋδωσα εύκαιρίες καί δέν τίς έπιασες τίς ευκαιρίες! Τί περίμενες; Να βγει ή ψυχή σου;»....


Ύπάρχονν πολλοί πού έχουν νεκρώσει τήν συνείδησίν των.

Δεν πιστεύεις ότι πολλοί άπό τήν στιγμήν πού άπεμακρύνθησαν τήν έξετέλεσαν ίνα μη τούς ενοχλεί πλέον;
Από πότε έχεις να πας εις την Εκκλησία; (30 χρόνια μου είπες). Από πότε έχεις να εξομολογηθείς; (από 20 ετών πού επήγες στρατιώτης μου είπες).

Από πότε έχεις να κοινωνήσεις αξίως, δηλαδή εν μετανοία καί έξομολογήσει; απo τά μαθητικά σου χρόνια μοΰ είπες). Έρωτώ λοιπόν, ζη ή συνείδησίς σου ή είναν νεκρά; Άσφαλως είναι νεκρά. Διότι πώς είναι δυνατόν να σου λέγει, ότι είσαι έν τάξει, καθ' ήν στιγμήν είσαι έν άταξία; Πώς είναι δυνατόν νά σου μιλα γιά Παράδεισον αφοί είσαι άπό τοϋδε εϊς τήν Κόλασιν, μακρυά τοϋ Χρίστου και της Εκκλησιάς του;


"Η μή-πως είσαι χριστιανός διότι κάθε Μ. Πέμπτη κοινωνείς άνεξομολόγητος, άπλώς γιά τά... χρόνια πολλά;
Μή περιμένης λοιπόν τίποτε καλόν άπό τήν νεκράν συ-νείδησίν σου. Έφόνευσες, δυστυχώς, τήν συνείδησίν σου καί ό Σατανάς έχει κλέψει τήν ψυχήν σου. "Έκαμες και επαθες ο,τι επαθε ένας ξενοδόχος, ό όποιος διότι γαύγιζέ ό σκύλος του καί τόν ανησυχούσε τήν νύκτα, τόν έφόνευσε. Άλλα οι κλεπτέ τότε εΐσήλθον μέσα, έφόνευσαν αύτόν καί έλήστευσαν τό ξενοδοχείο.


Ή συνείδησις είναι πράγματι ό «σκύλος» του Θεού διά να φυλάττει την ψυχήν μας άπό τούς κλέπτας Διαβόλους....



(Άπό τό βιβλιαράκι "Έστω και την ένδεκάτην του άειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου).