Ολόκληρη η προκήρυξη
«Στην ελληνική κοινωνία των δεκαετιών 1980-90 οι θεσμοί που οργανώναν και ακόμα οργανώνουν τη δημόσια σφαίρα έπασχαν από αξιοπιστία. Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας ταλανίζονταν από σκάνδαλα, οι δικαστικοί φορείς από διαφθορά, το εκπαιδευτικό σύστημα από αναχρονισμό και η αστυνομία από βιαιότητα και αυθαιρεσίες. Ήταν εποχές έντονων κοινωνικών συγκρούσεων και πολιτικής αμφισβήτησης. Απέναντι στην συνεχιζόμενη κοινωνική αστάθεια, ο καλύτερος σύμμαχος των κρατούντων ήταν η δημιουργία ενός φαινομενικού αντιπάλου. Ήταν αυτός που θα αφουγκραζόταν και θα “ικανοποιούσε” την κοινωνική κριτική και αμφισβήτηση, μετατρέποντας την σε ακίνδυνη εικόνα και θέαμα, με δόση καταγγελίας. Είναι ο αντίπαλος στα χαρτιά, όμως στην πραγματικότητα είναι ο σύμμαχος του κατεστημένου. Αναφερόμαστε στη 4η εξουσία της δημοσιογραφίας. Η δημοσιογραφία που αποκαλύπτει τα σκάνδαλα, ξεμπροστιάζει διεφθαρμένους πολιτικούς, καταγγέλλει τους μπάτσους που αυθαιρετούν, δίνει λόγο στον πολίτη να μιλήσει για τα καθημερινά προβλήματα του, δικάζει, ερευνά εγκλήματα, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, δίνει συμβουλές καταναλωτικής συμπεριφοράς, διαφημίζει και ξαναδιαφημίζει, κάνει ανθρωπιστικούς εράνους και πάνω απ΄ όλα ενημερώνει. Για να γίνει αυτή η δημοσιογραφία έδωσε τα πειστήρια της στο λαό. Για να την εμπιστευτούν έπρεπε να πείσει. Από τις δεκαετίες του ΄90 που διαδηλωτές και δημοσιογράφοι πορεύονταν μαζί στα ίδια μπλοκ μέχρι τη φυλάκιση 8 εκδοτών για τη δημοσίευση προκήρυξης της Ε.Ο. 17Ν, η «μαχόμενη» και «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία πέτυχε αυτό που ήθελε. Κέρδισε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι είναι δίπλα της κι απέναντι στην εξουσία και αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση. Στην ουσία; Η δημοσιογραφία δεν είναι μετάδοση γεγονότων. Είναι η αναπαράσταση γεγονότων. Είναι ο σχολιασμός, η κρίση, η εκτίμηση και τα συμπεράσματα σ΄ένα φασιστικό μονόλογο. Όσο και να ρωτήσεις την οθόνη δεν θα σου απαντήσει. Όμως σε κάθε παράσταση έτσι και δώ έχουμε σεναριογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεατές. Όμως πέρα από τα ιδεολογήματα, τα media αποτελούν μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση.. εκδότες διαχειρίζονται πολιτικά συμφέροντα, όπως και πληροφορίες γι΄ αυτό στους διαδρόμους τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων βαλίτσες με εκατομμύρια αλλάζουν χέρια όπως οι ιδεολογίες.
Με την επέλαση των ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών τη δεκαετία του ΄90 οι Έλληνες δεν ήταν μόνο οικονομικοί πρωτευουσιάνοι των Βαλκανίων αλλά αποκτούσαν και τη φινέτσα του ευρωπαϊκού σύγχρονου life-style με τα αντίστοιχα πρότυπα και εικόνες. Ακολούθησε ο μικροαστισμός, ιδανική συνταγή για τον εξελισσόμενο καπιταλισμό. Δοξάστηκε το αγορασμένο σπίτι επί πιστώσει, το σπορ αμάξι, η πετυχημένη επαγγελματική καριέρα, η γκλάμουρ διασκέδαση, το όνειρο του κάθε μαλάκα νέο-έλληνα μικροαστού. Η τηλεόραση όμως δεν επιβλήθηκε μόνο από την εξουσία. Η σχέση Media και τηλεϋπηκόων δεν ήταν απλώς σχέση πομπού-δέκτη αλλά και αντίστροφη. Οι τηλεϋπήκοοι αποζητούσαν περισσότερη αδρεναλίνη, ίντριγκες, δακρύβρχτες ιστορίες και τα media έδωσαν reality-show, ηλίθια τηλεπαιχνίδια και χαζές σαπουνόπερες σαν εικονικά συμπληρώματα ζωής. Την ίδια ώρα τα media μιλούσαν για ξενόφερτη εγκληματικότητα και ο κόσμος κοιτούσε με καχυποψία τους μετανάστες γύρω του. Τα media διαμορφώνουν καθημερινά τις ζωές μας. Το χρόνο που απομένει από τη δουλειά, το σχολείο, από τις θεσμοποιημένες δραστηριότητες και υποχρεώσεις μας, προσπαθούν να τον διαμορφώσουν κατάλληλα για να είμαστε ελέγξιμοι και φρόνιμοι. Χειραγωγούν τα μυαλά μας καθημερινά για να γεμίζουν τη ρεζέρβα του πειθαρχημένου χρόνου μας, με αξίες και λειτουργίες που τροφοδοτούν το σύστημα. Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφοράς, προβάλλουν ψεύτικες εικόνες, διαμορφώνουν το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου και πάτα πάνω στους άλλους για να πετύχεις» και καθορίζουν την οπτική μας για τον κόσμο. Τα media δεν λένε μόνο ψέματα. Κάνουν κάτι χειρότερο, κατασκευάζουν αλήθειες. Όπως έλεγε και ο υπουργός προπαγάνδας των ναζί, Γκέμπελς «Λέγε, λέγε κάτι θα μείνει». Μας εμφυτεύουν τις κρίσεις τους, αργά και μεθοδικά και λειτουργούν σαν μηχανές παραγωγής φόβου, «κλειδώσου στο σπίτι, υπάρχει εγκληματικότητα», «πρόσεχε τι τρως, υπάρχουν διατροφικά σκάνδαλα», «πρόσεχε το παιδί σου, υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών». Πληροφορίες τους παρουσιάζονται σαν αλήθειες, ενώ αποσυνδέουν κάθε γεγονός από το κοινωνικό τους περιβάλλον, τις αιτίες που συμβάλλουν στην τέλεση του, το περιεχόμενο του όπως και το νόημα του και υποβιβάζουν στο κώδικα των συμβάντων. Έτσι ο λοιμός σε μια αφρικανική χώρα συμβαίνει παράλληλα με την τελευταία επίδειξη μόδας του Versage.