Σε γενικές γραμμές η Επικούρεια σχολή ή Κήπος που ιδρύθηκε το 307 π.χ από τον ίδιο, πρέσβευε ότι για να φτάσει κανείς στη ευδαιμονία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, ταυτίζονταν με την ψυχική ηρεμία (αταραξία), θα έπρεπε να γίνει μόνο μέσω της αναζήτησης της Ηδονής. Με τον όρο Ηδονή, όμως ο Επίκουρος είχε στο μυαλό του την Καταστηματική ή στατική ηδονή. Αυτή συνίστατο στην πλήρη απουσία πόθου και πόνου, ή, με διαφορετικές λέξεις στην σωματική υγεία και την ψυχική ηρεμία. Η άλλη ηδονή, με την έννοια των απολαύσεων και γενικά των διασκεδάσεων ονομάζονταν Ηδονή εν κινήσει δηλ. ενεργητική ή κινητική. Την τελευταία, η επικούρεια διδασκαλία την απορρίπτει για τον απλούστατο λόγο ότι ταράζει την ηρεμία, ή οποία όπως είδαμε θεωρείται αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επίτευξη της πολυπόθητης ευδαιμονίας.
Κατά συνέπεια οι Επικούρειοι έθεσαν ως αυτοσκοπό τους να απαλλάξουν τους ανθρώπους από τις άσχημες και οδυνηρές σκέψεις που απειλούσαν να καταστρέψουν την πνευματική τους ηρεμία. Η συνταγή τους συνίστατο στην σύνεση και την σοβαρότητα του ατόμου, αλλά και την αποχή από τις δημόσιες και οικογενειακές υποχρεώσεις. Ο Βίος τους έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο φυσικός, ολιγαρκής και αυτάρκης. Οι ανάγκες τους έπρεπε να περιοριστούν στο ελάχιστο.
Από όλα τα είδη οδυνηρών σκέψεων, οι δύο πιο βασανιστικές για τον άνθρωπο ήταν ο φόβος για το Θείο και την τυχόν τιμωρία για λάθη ή παραλείψεις προς τους Θεούς, και ο φόβος του Θανάτου και συνακόλουθα αυτού που επακολουθεί. Εδώ υπεισέρχεται η σπουδαιότητα του Δημοκρίτου στην Επικούρεια κοσμοαντίληψη. Συγκεκριμένα υιοθέτησαν τις υλιστικές θεωρίες των ατομικών φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Δημοκρίτου του Αβδηρίτη. Οι παραπάνω θεωρίες έθεταν το πρόβλημα της ύπαρξης ως εξής: Το σύμπαν είναι φτιαγμένο μόνο από ύλη και διέπεται από έναν μηχανικό νόμο, ίσως και από την τύχη. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έχει αποκλειστεί η Θεϊκή ενέργεια και επέμβαση στην φύση. Στην δική τους αντίληψη οι Θεοί, όποιοι και αν είναι αυτοί, ζούσαν πράγματι μέσα σε γαλήνια αδιαφορία, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ανθρωπότητα.
Τέλος, η θέση των για την ψυχή βασίζεται καθαρά σε υλιστικά κριτήρια. Πρέσβευαν ότι είναι υλική και θνητή, όπως το ανθρώπινο σώμα. Αποτελείται από λεπτά άτομα, τα οποία διαλύονται αμέσως μόλις εγκαταλείψουν το σώμα μετά τον θάνατο. Επομένως δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα επιβίωσης, έστω αυτού του μέρους της ανθρωπίνης οντότητας, όταν ο άνθρωπος εκπνεύσει.
Φόρουμ 
