Επιστολή του Ιερομόναχου Ευθυμίου Τρικαμηνά

η παρούσα Επιστολή του Ιερομόναχου Ευθυμίου Τρικαμηνά, εστάλη στον Ορθόδοξο Τύπο πριν εναμισυ περίπου χρόνο....

Κύριε Διευθυντά
Αισθάνομαι τήν ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας μέ τήν επιθυμία νά ακουστή καί αυτή η φωνή στόν λαό του Θεού, έπειτα από τά τελευταία γεγονότα, πού ραγδαία εξελίσσονται στο Αγιον Ορος. Ο λόγος, πού αποστέλλω αυτή τήν επιστολή δέν είναι μόνον η ενημέρωσις του λαού του Θεού, ούτε μόνον μία προσωπική τοποθέτησις σέ κάποιο εκκλησιαστικό θέμα, αλλά μία επί πλέον ευθύνη ομολογίας της αληθείας καί αποφυγής του κρίματος της σιωπής, καθώς επίσης καί μία σταθερή τοποθέτησις μέ τό μέρος των αδικουμένων, χάριν των οποίων εκφωνήθηκε ένας από τούς μακαρισμούς από τόν Κύριο. Πιστεύω ότι στίς ημέρες μας όσοι δέν τοποθετούμεθα ξεκάθαρα στά θέματα της πίστεως καί της δικαιοσύνης καί μάλιστα γνωρίζοντας εκ των προτέρων τό κόστος αυτής της ομολογίας, είμεθα χειρότεροι από τόν Πατριάρχη Ιωάννη τόν Βέκκο, τόν Βησσαρίωνα επίσκοπο Νικαίας καί όλον τόν εσμό των αιρετικών καί δή των λατινοφρόνων, επειδή παρουσιαζόμεθα κατά τά άλλα ως ορθόδοξοι, αλλά μέχρι του σημείου, πού δέν θα θιγούν τά συμφέροντά μας ή πού θά πάμε κόντρα στήν σάπια εκκλησιαστική καί πολιτική εξουσία, ή πού θά διωχθούμε χάριν αυτής της αληθείας. Καί έρχομαι στό θέμα, διό νά μή μακρηγορώ.
Ενημερωθήκαμε από τόν Τύπο γιά τίς πρόσφατες αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθώς επίσης καί της Ι. Κοινότητος τού Αγίου Όρους, όσον αφορά τήν Μονή Εσφιγμένου καί τούς πατέρες, πού εγκαταβιώνουν εκεί μέ βαθύτατη λύπη διαπιστώσαμε ότι οι απόψεις καί τών δύο ταυτίζονται επί τού θέματος τούτου αποφαινόμενοι απροκαλύπτως ότι οι μοναχοί της Ιεράς Μονης Εσφιγμένου πρέπει νά εγκαταλείψουν τή μονή της μετανοίας των καί αυτό τό Αγιον Ορος καί νά πορευθούν τήν οδό της εξορίας, αφήνοντας ήσυχο τόν τόπο από τήν ενοχλητική παρουσία των. Ισως διέκριναν οι δύο αυτοί εκκλησιαστικοί φορείς ότι οι πατέρες αυτοί είναι τά μόνα ζιζάνια καί αγκάθια στό περιβόλι της Παναγίας καί όλοι οι άλλοι είναι πολύχρωμα καί εύοσμα άνθη. Εννοώ αυτούς τούς μοναχούς, πού είναι κεκραγμένοι ως ανήθικοι καί κατηγορημένοι γιά ηθικά παραπτώματα, αυτούς πού μετέτρεψαν τό Αγιον Όρος σέ οίκο εμπορίου, αυτούς, πού όπως μάς λέγουν οι επισκέπτες, τούς ληστεύουν κυριολεκτικά, κάνοντας τόν ταξιτζή, προκειμένου νά τούς μεταφέρουν στά διάφορα μοναστήρια καί μάλιστα χρησιμοποιώντας πολλά κοσμητικά επίθετα τού πεζοδρομίου, ή καί ακόμη όλους, εκείνους, πού είναι βολεμένοι στά μοναστήρια των καί ως από θέσεως iσχύος εκδίδουν αποφάσεις διά τούς υπολοίπους, σιτιζόμενοι από τά ευρωπαϊκά συσσίτια, όπως εσιτίζοντο τότε οι ορθόδοξοι από τόν Πάπα στή Σύνοδο Φλωρεντίας - Φερράρας, καί έχοντας τήν συναίσθησι ότι είναι κάτι μεταξύ Δεσπότη καί Αγά, όσον αφορά τή θέσι των ανάμεσα στούς άλλους αδελφούς των. Αυτοί οι βολεμένοι ηγούμενοι καί μοναχοί είναι εκείνοι, πού πολλές φορές μέ τήν συμπεριφορά καί τό παράδειγμά τους προκαλούν απογοήτευσι καί δυσφορία καί αδυνατείς νά τούς αποδεχθης, επειδή νοιώθεις ότι ζούν μέ τή δύναμι της υπογραφης καί της σφραγίδος καί ότι χάριν αυτης της εξουσίας είναι έτοιμοι νά κάνουν οιονδήποτε συμβιβασμό, από τό νά ανεχθούν τά αιρετικά φρονήματα καί τήν ανάλογη συμπεριφορά του Πατριάρχου, μέχρι νά κλείσουν τά μάτια των μπροστά σέ οποιοδήποτε δίκαιο, ή νά παρουσιάσουν τό άσπρο μαύρο, προκειμένου νά βολέψουν πέρα από τά άλλα καί τήν συνείδησί των. Αυτοί οι βολεμένοι μοναχοί τού Αγίου Όρους είναι εκείνοι, πού προσκαλούνται γιά ομιλίες καί κηρύγματα στόν κόσμο καί ομιλούν κατά τρόπο πειστικό καί απαράμιλλο, για τήν Γέννησι, τή ζωή καί τήν διδασκαλία τού Χριστού, τόν οποίο πρωτίστως έχουν απελάσει από τό Αγ. Όρος διά τών πράξεων των. Είναι δέ έτοιμοι νά πολεμήσουν μόνον, όταν πρόκειται νά διαμοιράσουν τά κονδύλια καί τίς επιδοτήσεις ή όταν πρόκειται γιά τά σύνορα των ή όταν ακόμη θιγη κάποιο συμφέρον των. Γιά τά θέματά της πίστεως ομιλούν εκ τού ασφαλούς, δηλαδή μέχρι εκεί πού δέν υπάρχει περίπτωσις νά κινδυνεύσουν ή νά υποστούν διωγμό ή νά μπούν στό κοινωνικό περιθώριο. Αλλά καλόν είναι νά προχωρήσουμέ καί νά εξετάσουμε τό συγκεκριμένο θέμα καί πρόβλημα, πού υφίσταται στό Αγ. Όρος καί πού έχει σχέσι μέ τήν Μονή Εσφιγμένου.
Οπως είναι γνωστόν, οι πατέρες της μονης αυτής εδώ καί τριάντα περίπου χρόνια έχουν διακόψει την εκκλησιαστική επικοινωνία μέ τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς επίσης καί μέ τά υπόλοιπα μοναστήρια τού Αγίου Ορους, τά οποία διατηρούν αυτήν τήν επικοινωνία. Τό εξωτερικό σημάδι αυτής της στάσεώς των είναι η διακοπή τού μνημοσύνου τού ονόματος τού Πατριάρχου στά μυστήρια καί τίς άλλες ιερές ακολουθίες. Αυτή η θέσις των, κατά τήν προσωπική μου γνώμη, είναι ορθοδοξότατη καί σύμφωνη μέ τόν 15ον κανόνα της επί Αγίου Φωτίου πρώτης καί δευτέρας λεγομένης συνόδου, τού 31ου κανόνος τών Αγίων Αποστόλων, ομότροπος δέ μέ τήν θέσι όλων τών αγίων καί ειδικά τών αγιορειτών νεομαρτύρων τών μαρτυρησάντων επί τού λατινόφρονος Πατριάρχου Ιωάννου τού Βέκκου, της θεολογικής στάσεως τού πανοσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, τού Αγίου Μάρκου τού Ευγενικού, τού Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά κ.λπ., καθώς επίσης καί σύμφωνη μέ όλη τήν ορθόδοξο παράδοσι, η οποία απαιτεί απομάκρυνσι από τούς αιρετικούς καί από αυτούς πού επικοινωνούν μαζί των. Είναι δέ η θέσις αυτή τών μοναχών της Εσφιγμένου η υγιής συνέχεια της διακοπής τού μνημοσύνου, στήν οποία προέβη σύσσωμο τό Αγ. Όρος επί τού Πατριάρχου Αθηναγόρα, όταν αυτός ενήργησε παρανόμως τήν λεγομένη άρσι τών αναθεμάτων τό 1965 κι αποκατέστησε τούς αιρετικούς παπικούς από τήν θέσι τήν οποία επιβάλλουν οι πατέρες καί οι κανόνες, χωρίς αυτοί νά επανατοποθετη θούν στήν ορθόδοξο πίστι. Η στάσις αυτή τών μοναχών της Μονής Εσφιγμένου, πέραν της ομολογίας πρός τούς έξω αποτελεί καί έναν έλεγχο σιωπηρό, αλλά δριμύτατο, πρός τούς εντός τού Αγίου Όρους εγκαταβιούντας ηγουμένους καί μοναχούς, εις τρόπον ώστε νά τούς υπενθυμίζη αδιάλειπτα τό ότι οί μοναχοί κατά παράδοσι είναι φύλακες της πίστεως, καθώς επίσης καί τό ότι λησμόνησαν σήμερα οι αγιορείτες πατέρες αυτήν τήν επιταγή, πού εκφράζει η Εκκλησία διά τού στόματος τού Αγίου Θεοδώρου τού Στουδίτου καί η οποία είναι ανάγκη στίς ημέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά νά μή λησμονηθή, επειδή σήμερα όλα παζαρεύονται καί σχετικοποιούνται.
Η ομολογιακή αυτή θέσις της Μονής Εσφιγμένου γνωρίζουμε ότι μέχρι σήμερα δέν ετηρήθη εύκολα χωρίς αγώνες καί κινδύνους, αλλά έγινε μέ μαρτυρικές δυσκολίες, επειδή οι πατέρες αυτοί απειλήθηκαν καί κυνηγήθηκαν από τήν πολιτική καί θρησκευτική έξουσία, υπέστησαν αποκλεισμό οικονομικό καί υλικό, στερούμενοι τών πάντων χάριν της αληθείας. Καί ενώ τά υπόλοιπα μοναστήρια κατώρθωσαν να μετατρέψουν τό Αγιον Όρος σέ ένα απέραντο εργοτάξιο μέ πάσης φύσεως ανέσεις καί εξελιγμένης τεχνολογίας μηχανοποιήσεις, η Μονή Εσφιγμένου παρέμεινε καθυστερημένη, διδάσκοντας εμπράκτως καί μέ αυτήν τήν διαφοροποίησί της, ότι τό μόνο πού κάνουν όλα αυτά, είναι τό ότι βοηθούν τόν μοναχό νά ξεχάση τόν σκοπό του καί τήν αποστολή του.

Συνεχίζεται

Οσον αφορά τή θέσι τού Πατριαρχείου στό εν λόγω θέμα, αυτό δέν μάς εκπλήσσει καί ούτε πλέον περιμένουμε κάτι καλύτερο καί ελπιδοφόρο από αυτό. Είναι τέτοια η διάβρωρις καί η συμπόρευσίς του μέ τήν αίρεσι τού Οικουμενισμού, πού ανθρωπίνως δέν μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος νά αναμένη κάτι καλύτερο. Τά ενδιαφέροντα του έχουν περιοριστεί στό νά μή μολυνθούν οι θάλασσες καί η ατμόσφαιρα καί νά «βαστάη καλά ο χορός» τών κοινωνικών εκδηλώσεων καί παραστάσεων, χωρίς νά θίγεται κανένας αιρετικός καί καμμία αίρεσις, χωρίς νά ομολογείται η αλήθεια καί νά στηλιτεύεται η πλάνη. Καί εκεί πού υπάρχει εγρήγορσις καί ενδιαφέρον καί αγωνιστική διάθεσις είναι μόνον όταν θίγονται τά κυριαρχικά του δικαιώματα, ή όταν συγκρούονται οι εγωισμοί μέ τούς άλλους Αρχιεπισκόπους καί Πατριάρχες, καί οπωσδήποτε όταν δέν κάνη κανείς τυφλή υπακοή στά πάσης φύσεως θελήματα καί αποφάσεις του.
Είναι αλήθεια, όμως, ότι τό Αγιον Όρος τό περιμέναμε πιό ζωντανό καί ευαίσθητο στά θέματα πίστεως, καί δικαιοσύνης. Ελπίζαμε ότι δέν θά ακολουθούσε τήν οδό τού συμβιβασμού, ούτε θα ετάσσετο μέ τούς ισχυρισμούς καί κυρίως δέν θά συνοδοιπορούσε μέ τήν αίρεσι τού Οικουμενισμού, πού απροκάλυπτα πλέον καί καυχώμενο δι αυτό, ακολουθεί τό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μέ αυτήν, τήν τελευταία τοποθέτησί του στό θέμα της Μονής Εσφιγμένου, κατέδειξε καί αυτό τήν διάβρωσί του, οι δέ ηγούμενοι τών Μονών ότι είναι διάκοσμητικά στοιχεία, φερέφωνα τού Πατριάρχου, μέ μόνη των πλέον και αδιαφιλονίκητη ικανότητα, τίς χοροστασίες στίς πανηγύρεις καί τά παχιά λόγια στά κηρύγματα. Ισως δέν κατάλαβαν ότι εάν στό Αγιον Όρος υπάρχει μία ευλογία, ένα υπόλειμμα από τήν Παράδοσι, μία ελπίδα γιά τόν προδωμένο λαό τού Θεού καί ένα στολίδι εγκαταλελειμμένο, κατάλοιπο κάποιας παλιάς αρχοντιάς, αυτό είναι οι πατέρες, αυτής της Μονής Εσφιγμένου, μαζί βέβαια καί μέ όλους τούς άλλους πατέρες, πού φιλότιμα ανθίστανται στήν αιρεσι τού Οικουμενισμού, η οποία δίκη λοιμώδους νόσου κατατρώγει τό σώμα της Εκκλησίας. Τώρα είναι σαφές ότι μέ αυτήν του τήν απόφασι τό Αγιον Όρος δείχνει ότι δέν επιθυμεί τέτοιες ευλογίες, αποστρέφεται τό σταυρικό ευαγγέλιο καί τήν συμμαχία μέ τούς Αγίους, επιθυμεί δέ τήν συμμαχία μέ τούς ισχυρούς καί τήν σιωπή αντί της ομολογίας. Ισως μέ αυτή του τήν απόφαση τό Αγιον Όρος νά υπέγραψε συγχρόνως καί τήν εξορία καί απέλασι της Υπεραγίας Θεοτόκου από αυτό καί ως έρημος πλέον από χάρι οίκος θά ομοιάζη μέ τήν ξηρανθείσα συκή τού Ευαγγελίου καί τήν άκαρπο συναγωγή τών Εβραίων.
Ευλόγως καί δικαίως, λοιπόν, μπορεί κάποιος νά εκφράση μετά πεποιθήσεως τήν άποψι, ότι ο Θεός θά αποστρέψη τό πρόσωπόν του από τούς μεγαλόσχημους ηγουμένους καί τήν Ι. Κοινότητα τού Αγίου Όρους διότι:
1. Υπηρξαν καί εξακολουθούν νά υπάρχουν λόγοι δογματικοί, πού επιβάλλουν, σύμφωνά μέ τήν ορθόδοξο παράδοσι τήν διακοπή τού μνημόσυνου τού Πατριάρχου, τούς οποίους γνωρίζουν καλώς οι ηγούμενοι καί η κοινότης τού Αγίου Όρους. Κατά καιρούς δέ, είχαν καί οι ίδιοι διαμαρτυρηθη πρός τόν Πατριάρχη δι' αυτές τίς παρεκκλίσεις καί αιρετικές του θέσεις, χωρίς βέβαια νά έχουν τό θάρρος νά προχωρήσουν σ’ αυτό πού απαιτούσε η ορθόδοξος παράδοσις καί η ανάγκη τών καιρών καί πού από χρόνια τηρούσε η Μονή Εσφιγμένου.
2. Επρεπε νά σεβασθούν τήν ελευθερία της συνειδήσεως τών πατέρων της Μονης Εσφιγμένου τήν οποία πρωτίστως σέβεται ο Χριστός καί νά αφήσουν ελεύθερους τούς πατέρες νά πράξουν κατά τήν συνείδησί των.
3. Μέ τήν απόφασί των αυτη εδέχθησαν ότι τό Αγ. Ορος δέν είναι τό περιβόλι της Παναγίας, αλλά τό άμπελοχώραφο τού Πατριάρχου, ο οποίος στό εξης θά επιβάλη τίς πάσης φύσεως απόψεις του, χωρίς νά μπορη κανείς νά αντισταθη.
4. Συνταυτίστηκαν οι ηγούμενοι καί η κοινότης τού Αγίου Όρους μέ τήν αίρεσι τού Οικουμενισμού, ο οποίος στό πρόσωπο τού σημερινού Πατριάρχου έχει γνωρίσει ένα από τούς γνησιώτερους εκπροσώπους του.
5. Συνήργησαν στόν σφαγιασμό τών αδελφών των καί έγιναν συνήγοροι της αδικίας καί νεκροθάπτες της αληθείας.
6. Κατασκανδάλισαν τέλος τό λαό τού Θεού, ο οποίος προσδοκούσε πρός άλλη κατεύθυνσι νά ξιφουλκη η Κοινότης καί οι ηγούμενοι τού Αγίου Όρους καί άλλους νά θεωρη επίβουλους καί υπονομευτές τού ιερού αυτού τόπου.
Είναι γνωστόν ότι οι ηγούμενοι τών μονών τού Αγίου Όρους, σύμφωνα μέ εντολή τού Πατριάρχου δέν δίδουν πλέον κελιά σέ πατέρες πού δέν μνημονεύουν καί ως εκ τούτου βοηθούν κακόβουλα στό νά εκλείψη κάθε αντίστασις πρός τόν Οικουμενισμό καί νά αποθρασυνθη ο Πατριάρχης, ο οποίος πλέον συμπεριφέρεται καί ενεργεί ως Πάπας εν τη Ανατολη, εφάμιλλος καθ' όλα τού Πάπα της Δύσεως, τόν οποίο αποκαλεί φίλο του, ενώ οι πατέρες της Μονής Εσφιγμένου οι οποίοι ελέγχουν τίς αιρετικές αποκλίσεις του είναι δι' αυτόν οι μεγαλύτεροι εχθροί του.
Θεωρώ ότι στό σημείο αυτό πρέπει νά γίνη μία διευκρίνησις όσον αφορά τίς απόψεις τών δύο ως άνω αναφερομένων εκκλησιαστικών φορέων, στίς οποίες αποκαλούνται «σχισματικοί» οι πατέρες της Μονης Εσφιγμένου. Σχισματικός, σύμφωνα μέ τήν ορθόδοξο Παράδοσι καί ειδικά μέ τήν ερμηνεία τού 15ου κανόνος της επί Αγίου Φωτίου πρώτης καί δευτέρας λεγομένης Συνόδου, είναι εκείνος, πού αποστασιοποιείται από τόν Επίσκοπό του ή τόν Πατριάρχη του καί δέν μνημονεύει τό όνομα του στίς ιερές ακολουθίες, υπό τήν απαραίτητη, όμως προϋπόθεσι ότι ο Επίσκοπος ή ο Πατριάρχης είναι ορθοδοξότατος καί ορθοτομεί τόν λόγο της αληθείας. Οταν, όμως, ο Επίσκοπος ή ο Πατριάρχης κηρύσση δημοσίως έργω καί λόγω κάποια κατεγνωσμένη από τούς πατέρες αίρεσι, τότε άπαντες οι ορθόδοξοι οφείλουν νά διακόψουν τήν μνημόνευσί του καί νά απομακρυνθούν πνευματικά από κοντά του. Άρα οι πατέρες δέν εθεώρησαν σχισματικό όποιον αποκόπτεται από τόν Επίσκοπο, αλλά όποιον αποκόπτεται από τήν αλήθεια. Εφ’ όσον λοιπόν αποδεδειγμένα ο Επίσκοπος αποκόπηκε από τήν αλήθεια, όσοι επιθυμούν νά ακολουθούν τήν αλήθεια πρέπει νά αποκοπούν από αυτόν. Από αυτήν, λοιπόν, τήν έννοια καί ερμηνεία, σχισματικοί είναι όσοι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί όχι αυτοί πού διέκοψαν τήν εκκλησιαστική επικοινωνία μαζί του, διότι αυτοί απεκόπησαν από τήν αλήθεια, ακολουθώντας, έναν αιρετικό επίσκοπο. Ως εκ περισσού αναφέρω ότι σύμφωνα μέ τόν Αγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη τά μυστήρια αυτών, πού μνημονεύουν τόν αιρετικό επίσκοπο είναι μολυσμένα, έστω κι άν αυτοί πού τά τελούν είναι κατά πάντα ορθόδοξοι. Τό νά αποκαλούν λοιπόν αυτοί οι δύο εκκλησιαστικοί φορείς σχισματικούς τούς πατέρες της Μονής Εσφιγμένου είναι κακόβουλη απάτη, καί στραγγαλισμός όλης της ορθοδόξου παραδόσεως, επιπλέον δέ αποτελεί ατίμωση τών Αγίων, πού τιμούν δηλαδή τών επί Βέκκου μαρτυρησάντων, επειδή κι αυτοί εμαρτύρησαν λόγω τού ότι δέν μνημόνευαν τόν λατινόφρονα Πατριάρχη των.
Ο λαός μας λέγει ότι τά πολλά λόγια είναι φτώχεια. Θά θέλαμε λοιπόν νά δείξουν οι μεγαλόσχημοι αυτοί πατέρες, πού εύκολα εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις, γιά τούς αδελφούς των, τούς τύπους τών ήλων στά σώματά των ή στίς μονές των, γιά νά διαπιστώσουμε τό κατά πόσον είναι μιμητές τού Εσταυρωμένου. Αν μέν έχουν κάποιο τέτοιο στίγμα, κάτι δηλαδή πού νά έπαθαν, γιά τήν Ορθοδοξία, κάτι από αυτά πού έπαθαν οι Αγιοι, ή άν θέλετε οι Αγιορείτες πατέρες οι επί Βέκκου αθλήσαντες, άν λέγω έχουν κάτι τέτοιο νά επιδείξουν, στά ιδικά των σώματα ή στίς μονές τους, τότε ίσως προβληματιστούμε εμείς οι αμαθείς καί τιποτένιοι ότι στήν παρούσα περίπτωσι έσφαλλαν ως άνθρωποι. Αν όμως, δέν έχουν αυτά τά σημάδια της εγκυρότητος, τά οποία έφεραν όλοι οι ομολογητές καί Αγιοι, τότε καλόν θά είναι νά κλαίγουν τήν φτώχεια των καί νά θεωρούν τούς εαυτούς των αναξίους να κρίνουν καί νά καταδιώκουν τούς αδελφούς των. Εμείς, βέβαια, επειδή μέχρι σήμερα δέν είδαμε σ’ αυτούς αυτά τά σημάδια της γνησιότητας καί εγκυρότητας, δέν θά πάψουμε να θεωρούμε αυτές τίς ενέργειες των όχι μόνον ως κακόβουλες αλλά καί δαιμονικές καί τούς ίδιους ως συμπορευομένους μέ τήν παναίρεσι τού Οικουμενισμού, έστω καί άν μέ τό στόμα μάς λέγουν τό αντίθετο.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς